Pouczono strony, że na powyższe postanowienie służy zażalenie do Wojewody D.. Z zażaleniem na opisane postanowienie wystąpiła Gmina W., wnosząc o zmianę tego rozstrzygnięcia na postanowienie o zawieszeniu postępowania.
Rozpatrujący zażalenie Wojewoda D. postanowieniem z dnia [...] r. nr [...], wydanym na podstawie art. 134 w związku z art. 144 kodeksu postępowania administracyjnego stwierdził niedopuszczalność zażalenia Gminy W. na opisane na wstępie postanowienie Starosty Ś..
Wojewoda stwierdził, że dopuszczalność zażalenia jest określana przesłankami podmiotowymi i przedmiotowymi. Przesłanki podmiotowe dotyczą złożenia zażalenia przez legitymowany podmiot, przesłanki przedmiotowe natomiast odnoszą się do wniesienia zażalenia na orzeczenie, którego zaskarżenie przewidują przepisy prawa. W związku z tym ustalenie przez organ wyższego stopnia, iż wniesiono zażalenie na postanowienie, w stosunku do którego przepisy nie przewidują takiej możliwości, nakłada na tenże organ obowiązek stwierdzenia, w formie postanowienia, jego niedopuszczalności, nie zezwalając na przystąpienie do merytorycznej oceny zaskarżonego postanowienia (por. wyroki: NSA II OSK 29/11 z dnia 30 marca 2011 r., WSA w Łodzi II SA/Łd 1299/10 z dnia 14 marca 2011 r. oraz II SA/Łd 1095/1 l z dnia 21 lutego 2012 r.). W świetle powyższego wojewoda doszedł do przekonania, że w rozpatrywanej sprawie nie występuje przesłanka przedmiotowa warunkująca dopuszczalność złożenia zażalenia na postanowienie odmawiające zawieszenia postępowania w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.
Organ II instancji wskazał, że zgodnie z art. 141 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 267), na wydane w toku postępowania postanowienia służy stronie zażalenie, gdy kodeks tak stanowi. Przepis art. 101 § 3 k.p.a. do dnia 10 kwietnia 2011 r. obowiązywał w brzmieniu: "Na postanowienie w sprawie zawieszenia postępowania służy stronie zażalenie". Wobec takiego brzmienia tego przepisu przyjmowano, że zażalenie przysługuje na wszystkie cztery rodzaje postanowień w przedmiocie zawieszenia, tj. na postanowienie o zawieszeniu postępowania, odmowie zawieszenia postępowania, podjęciu postępowania jak i odmowie podjęcia zawieszonego postępowania. Nowelizacja k.p.a. wprowadzona ustawą z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2011 r. Nr 6, poz. 18), która weszła w życie w dniu 11 kwietnia 2011 r. zmieniła treść art. 101 § 3 k.p.a. Przepis ten obecnie brzmi: "Na postanowienie w sprawie zawieszenia postępowania albo odmowy podjęcia zawieszonego postępowania służy stronie zażalenie". Fakt ten przemawia za przyjęciem, że obecnie treść art. 101 § 3 k.p.a. należy odczytywać w ten sposób, że zażalenie przysługuje na postanowienie o zawieszeniu postępowania ("w sprawie zawieszenia postępowania") oraz na postanowienie o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania ("w sprawie odmowy podjęcia postępowania"). Skoro bowiem w przepisie tym użyto określenia postanowienie "w sprawie odmowy podjęcia postępowania" i ustawodawca rozumie przez to jedynie postanowienie negatywne, to tak samo należy przyjąć, że postanowieniem "w sprawie zawieszenia postępowania", na które przysługuje zażalenie jest wyłącznie postanowienie o zawieszeniu postępowania (por. postanowienia: WSA w Białymstoku II SA/Bk 466/11 z dnia 29 września 2011 r. oraz II SA/Bk 513/11 z dnia 21 lutego 2012 r. oraz wyroki: WSA w Warszawie IV SA/Wa 1822/11 z dnia 16 lutego 2012 r. oraz VII SA/Wa 127/12 z dnia 25 kwietnia 2012 r., WSA we Wrocławiu II SA/Wr 79/13 z dnia 22 maja 2013 r.). W sytuacji, gdy zażalenie nie służy na podjęcie zawieszonego postępowania to nie może też służyć na odmowę zawieszenia postępowania, gdyż skutek obu tych postanowień jest taki sam, a mianowicie że postępowanie administracyjne jest kontynuowane (zob. postanowienie WSA w Gdańsku II SA/Gd 112/12 z dnia 30 maja 2012 r.). Ponadto, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w orzeczeniu z dnia 13 września 2012 r. (sygn. II SA/Po 571/12) zwrócił uwagę, że skoro art. 101 § 3 k.p.a. w pierwotnym brzmieniu pozwalał na wniesienie zażalenia na każde postanowienie związane z zawieszeniem postępowania, to za nieracjonalne należałoby uznać postępowanie ustawodawcy polegające na zmianie treści tego przepisu i wyróżnieniu postanowienia o odmowie zawieszenia postępowania możliwością złożenia na nie zażalenia, przy jednoczesnym pozostawieniu pierwotnego znaczenia sformułowania "w sprawie zawieszenia postępowania". Przytoczona nowelizacja art. 101 § 3 k.p.a. przemawia za nadaniem innego - węższego znaczenia zwrotowi "w sprawie zawieszenia postępowania", a co za tym idzie koniecznością stwierdzenia niedopuszczalności wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 06 sierpnia 2013 r. sygn. II SA/Wr 312/13, zob. także wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r., sygn. VII SA/Wa 2145/12, CBOSA; oraz postanowienie WSA w Gdańsku z dnia 10 czerwca 2013 r., sygn. II SA/Gd 310/13,CBOSA). Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 15 lutego 2013 r. (sygn. II OSK 2991/12), za taką interpretacją art. 101 § 3 k.p.a. przemawia także wykładnia celowościowa i systemowa tego przepisu. W ocenie NSA, istotą nowelizacji art. 101 § 3 k.p.a. było pozostawienie środka zaskarżenia na postanowienia tamujące postępowanie administracyjne i jednocześnie wyłączenie możliwości zaskarżania postanowień, które nie wstrzymują biegu postępowania administracyjnego, a więc postanowienia o odmowie zawieszenia oraz o podjęciu zawieszonego postępowania administracyjnego. Zgodnie z zasadą szybkości postępowania - wynikającą z art. 12 k.p.a. -organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Co do zasady więc postępowanie administracyjne powinno być zakończone w terminach określonych w art. 35 k.p.a. Uzasadnione jest zatem wyłączenie możliwości odrębnego zaskarżania postanowień, które nie tamują biegu postępowania administracyjnego. Strona niezadowolona ze wskazanych rozstrzygnięć nie zostaje pozbawiona jednak możliwości ich kontroli, gdyż - na podstawie art. 142 k.p.a. - może je kwestionować w odwołaniu od decyzji i ewentualnie w skardze do sądu administracyjnego na decyzję organu II instancji. Podobne regulacje - jak podniósł NSA w powołanym orzeczeniu - dotyczące możliwości zaskarżenia postanowień w przedmiocie zawieszenia postępowania, zostały przyjęte w procedurze sądowoadministracyjnej. Jak stanowi art. 194 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270), zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienie którego przedmiotem jest zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania. W orzecznictwie NSA przyjmuje się, że uregulowanie to nie dotyczy postanowień o odmowie zawieszenia postępowania (zob. postanowienia: NSA II OZ 856/08 z dnia 15 września 2008 r.. II GZ 301/08 z dnia 13 stycznia 2009 r., II OZ 407/10 z dnia 18 maja 2010 r.).