Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej W. w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części "D" obszaru [...]
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Władysław Kulon (sprawozdawca) Sędziowie: Sędzia WSA Olga Białek Sędzia WSA Ireneusz Dukiel Protokolant: Asystent sędziego Łukasz Cieślak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 listopada 2015 r. sprawy ze skargi A. sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady Miejskiej W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części "D" obszaru [...] oddala skargę w całości.

Uzasadnienie strona 1/9

A.sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: skarżąca) pismem z dnia 5 sierpnia 2015 r. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na § 19 pkt 2 uchwały Nr [...] Rady Miejskiej W. z dnia [...] r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części "D" obszaru [...].

Zaskarżonej uchwale zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 46 ust. 1 w zw. z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych w zw. z art. 101 ustawy o samorządzie gminnym, poprzez ich niezastosowanie i nieusunięcie naruszenia prawa poprzez odmowę uchylenia § 19 pkt 2 uchwały, który ustanawiając zakaz lokalizowania stacji bazowych, masztów i wież telefonii komórkowej w sposób rażący narusza wyżej wskazane przepisy ustawy o wspieraniu. Nadto podniesiono zarzut naruszenia art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP w związku z art. 14 ust. 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 4 ust. 1 i art. 15 ust. 2 pkt 10 w związku z art. 1 ust. 2 pkt 10 tej ustawy, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i pozostawienie § 19 pkt 2 uchwały, z pominięciem regulacji rangi konstytucyjnej i ustawowej, dotyczących zasad tworzenia aktów prawa miejscowego oraz pominięciem intencji ustawodawcy dotyczących znaczenia infrastruktury telekomunikacyjnej dla społeczności lokalnych.

Wskazując na powyższe skarżąca wniosła o uchylenie § 19 pkt 2 zaskarżonej oraz o zasądzenie od Rady Miejskiej W. na rzecz skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych.

Na uzasadnienie skargi podano, że w § 19 zaskarżonej uchwały nie tylko określono obowiązek wykonywania linii kablowych jako podziemne, ale w punkcie 2 tego paragrafu ustalono zakaz lokalizowania stacji bazowych, masztów i wież telefonii komórkowej. Jak wynika z miejsca ulokowania § 19 (Rozdział 2 "Ustalenia dla całego obszaru objętego planem"), zakaz ten dotyczy całego obszaru części "D" [...], w tym i terenu przy ul. S. nr [...].

Na dachu budynku przy ul. S. skarżąca jako przedsiębiorca telekomunikacyjny zamierzała i nadal zamierza wykonać roboty budowlane polegające na zainstalowaniu stacji bazowej telefonii komórkowej, a to 4 antenowych konstrukcji wsporczych oraz instalacji platformy stalowej do oparcia 3 szaf outdoor (prace miały być zakończone do 30 września 2014 r., aby użytkownikom sieci zapewnić lepszą łączność w rejonie w paśmie GSM900 i LTE 1800 jako wypełnienie przez operatora zobowiązań wynikających z obowiązków nałożonych przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej). Budynek przy ul. S.nr [...] jest budynkiem mieszkalno-usługowym 7-kondygnacyjnym, 5-klatkowym o płaskim dachu. Lokalizacja stacji bazowej na tym obiekcie w żaden sposób nie wpłynie na wygląd obiektu czy otoczenia. Ponieważ jednak zgodnie z § 8 pkt 1 zaskarżonej uchwały wskazano, że "na całym obszarze planu ustala się strefę ścisłej ochrony konserwatorskiej...", wnioskiem z 18 lutego 2014 r. skarżąca wystąpiła do Miejskiego Konserwatora Zabytków we W. o wydanie pozwolenia konserwatorskiego. Organ decyzją nr [...] z [...] r. odmówił pozwolenia na zainstalowanie wskazanych elementów stacji bazowej telefonii komórkowej. Jako uzasadnienie odmowy organ wskazał, że taka stacja to element obcy historycznie w terenie, niezwiązany z pierwotnymi utrwalonymi funkcjami oraz że lokalizacja stacji bazowej byłaby niezgodna z duchem decyzji o wpisaniu do rejestru zabytków układu urbanistycznego. Z takim uzasadnieniem nie zgodził się Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatrując odwołanie skarżącej. Mimo to Minister decyzją z [...] r. utrzymał zaskarżoną decyzję organu I instancji w mocy, jako uzasadnienie wskazując właśnie § 19 pkt 2 zaskarżonej uchwały.

Strona 1/9