Dnia 6 marca 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Olga Białek Sędziowie: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (spr.) Sędzia WSA Anna Siedlecka Protokolant Natalia Rusinek po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 marca 2018 r. sprawy ze skargi Fundacji Ochrony Zwierząt i Polskiego Dziedzictwa Przyrodniczego "[...]" na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie odebrania właścicielce suki rasy seter angielski I. oddala skargę w całości; II. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na rzecz adwokata A. C. kwotę 480 zł (słownie: czterysta osiemdziesiąt złotych) podwyższoną o kwotę należnego podatku od towarów i usług w wysokości 110,40 zł (słownie: sto dziesięć złotych czterdzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu.
Zaskarżoną decyzją organ (art. 32 p.p.s.a.) po rozpatrzeniu odwołania skarżącej organizacji społecznej od decyzji odmawiającej odebrania suki, na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. i art. 7 ust. 3 u.o.z. uchylił powyższą decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.
Organ zauważył, że organizacja ta nie żądała wszczęcia postępowania, zaś pierwsza instancja nie wydała postanowienia o wszczęciu postępowania z urzędu. Uznał jednak, że skarżąca uczestniczy w postępowaniu na prawach strony, zaś wniesione przez nią odwołanie było dopuszczalne, gdyż organ pierwszej instancji poprzez podejmowane czynności faktyczne (udzielenie informacji o uprawnieniach procesowych, doręczenie decyzji) dopuścił ją do postępowania prowadzonego z urzędu.
Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji, skarżąca w dniu [...] lutego 2014 r. zawiadomiła właściwy organ o odebraniu w dniu [...] lutego w trybie art. 7 ust. 3 u.o.z. suki z posesji jej właścicielki. Dołączyła dokument oględzin i fotografie suki, mające dowodzić jej zaniedbania.
Z decyzji pierwszej instancji wynikało, że postępowanie było prowadzone na wniosek skarżącej oraz na podstawie zarówno ust. 1 jak i ust. 3 art. 7 u.o.z. Podstawą odmowy było stwierdzenie braku chęci skarżącej udziału w postępowaniu wyjaśniającym, gdyż pomimo wezwań nie okazała suki do oględzin i nie dołączyła w oryginale uzyskanej przez siebie dokumentacji weterynaryjnej.
W ocenie organu art. 7 u.o.z. ustanawia dwa odrębne tryby postępowania w przypadku stwierdzenia, że właściciel lub opiekun znęca się nad zwierzęciem w rozumieniu art. 6 ust. 2 tej ustawy. Organ przytoczył i omówił art. 7 ust. 1 i 3 u.o.z. Stosowanie art. 7 ust. 3 ustawy, czyli wydanie decyzji o odebraniu zwierzęcia już po jego faktycznym odebraniu przez uprawnione podmioty, wymaga nie tylko ustalenia znęcania się, ale ponadto istnienia przypadku niecierpiącego zwłoki i stwierdzenia, że dalsze pozostawanie zwierzęcia u właściciela lub opiekuna zagrażało jego życiu lub zdrowiu. Wymaga przy tym oceny zasadność czynności faktycznego odebrania zwierzęcia.
W stanie faktycznym nin. sprawy niewątpliwie art. 7 ust. 1 u.o.z. nie mógł stanowić podstawy orzekania, jak to wskazał organ pierwszej instancji. Organ ten w ogóle nie wyjaśnił okoliczności istotnych do stosowania art. 7 ust. 3 u.o.z. Dlatego organ nie mógł wydać innej decyzji, lecz kasacyjną zgodnie z art. 138 § 2 k.p.a. (por. wyrok II OSK 2417/12). Sama skarżąca dowodziła jedynie okoliczności z art. 6 ust. 2 ustawy (znęcanie się nad zwierzęciem) i w materiale sprawy nie ma żadnych ustaleń na temat istnienia przypadku niecierpiącego zwłoki i sytuacji zagrażającej życiu lub zdrowiu suki.
Organ opisał uchybienia pierwszej instancji w postępowaniu wyjaśniającym, jak nieprzesłuchanie wskazanych przez strony świadków oraz niewyjaśnienie istotnych okoliczności faktycznych.
Organ szeroko omówił zaniedbania i naruszenia przepisów przez skarżącą, zarówno przy odbieraniu psa, jak i z uwagi na brak współdziałania z właściwym organem w toku postępowania. Pouczył skarżącą o potrzebie takiego współdziałania i jego sposobach.