Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski Sędziowie: Sędzia WSA Olga Białek (sprawozdawca) Sędzia WSA Alicja Palus Protokolant: Asystent sędziego Łukasz Cieślak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 maja 2016 r. sprawy ze skargi A. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia 30 września 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażem podziemnym oraz niezbędnymi urządzeniami infrastruktury technicznej oddala skargę w całości.
Prezydent W. decyzją z dnia 11 kwietnia 2013 r. nr [...] ustalił na rzecz A. B. i G. B. warunki zabudowy dla inwestycji planowanej do realizacji we W., przy ul. T. [...] na działce oznaczonej geodezyjnie nr [...], AM-19, obręb [...], polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażem podziemnym oraz niezbędnych urządzeń infrastruktury technicznej (po wyburzeniu istniejącego budynku).
Od powyższej decyzji odwołanie wniosły A. P. i J. P. zaś Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. decyzją z dnia 12 czerwca 2013r. ([...]), utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Orzeczenie Kolegium stało się ostateczne.
Wnioskiem z dnia 4 sierpnia 2014 r. i z dnia 15 września 2014 r. A. P. i J. P. wystąpiły o stwierdzenie nieważności opisanej wyżej decyzji Prezydenta W. z dnia 11 kwietnia 2013 r. utrzymanej w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia 12 czerwca 2013 r. Wnioskodawczynie zarzuciły, że decyzje te wydane zostały z rażącym naruszeniem prawa, gdyż uniemożliwiono im branie czynnego udziału w postępowaniu przed organem współdziałającym, tj. D. Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków (dalej zwanym DWKZ). Organ ten najpierw wydał postanowienie o odmowie uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy - postanowienie to zostało wyeliminowane z obrotu prawnego przez Ministra Kultury - po czym, milcząco uzgodnił projekt decyzji lokalizacyjnej. Wskazane postanowienia i pisma nie zostały jednak doręczone wnioskodawczyniom, co pozbawiło je możliwości udziału w tym etapie postępowania i powinno być kwalifikowane jako rażące naruszenia prawa.
W uzupełnieniu wniosku, strony wniosły o stwierdzenie nieważności decyzji o warunkach zabudowy ze względu na jej niezgodność ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. uchwalonego w 2006 r. Wbrew bowiem nakazom Studium, inwestycja nie będzie łączyła się z istniejącą zabudową w harmonijną całość. Przy zastosowaniu dopuszczonego decyzją wskaźnika maksymalnej wysokości budynku (do 12 m) oraz dopuszczalnej powierzchni zabudowy (0,31), powstanie obiekt który skalą i gabarytem przekroczy zabudowę terenów sąsiednich. Wnioskodawczynie zakwestionowały także stwierdzoną kontynuację funkcji i cech zabudowy. Według analizy, średnia wysokość kalenicy wynosi 10,17 m a w decyzji wysokość kalenicy ustalono na 12 m. Taki wskaźnik został wyznaczony w oderwaniu od istniejącego stanu. Również wskaźnik powierzchni zabudowy wyznaczony został w opozycji do zasad kształtowania obiektów kubaturowych osiedla. Autorki wniosku podały, że działka nr 33 należy do większych na tym terenie - jej powierzchnia przekracza 1000 m2 - co powoduje, że zabudowanie jej w ponad 30% (tj. 300 m2) będzie stanowiło element obcy i nie zapewni ochrony walorów osiedla. Zdaniem stron, dopuszczenie do wybudowania parkingu podziemnego stanowi jednoznaczne i realne zagrożenie dla istniejącej przedwojennej sieci drenarskiej i może prowadzić do jej częściowej likwidacji. Taka sytuacja rodzi zagrożenie dla należącego do nich budynku - może prowadzić do jego zawalenia - a nadto spowoduje całkowitą zmianę stosunków wodnych przy. ul. T..