Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Halina Filipowicz-Kremis Sędzia WSA Władysław Kulon Protokolant sekretarz sądowy Ewa Trojan po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi [...] sp. z o.o. z/s we [...] na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dwóch budynków jednorodzinnych dwulokalowych w zabudowie bliźniaczej wraz z niezbędną infrastrukturą oddala skargę w całości.
Starosta odmówił udzielenia skarżącemu pozwolenia na budowę budynków jednorodzinnych w zabudowie bliźniaczej. Jak podał w uzasadnieniu decyzji odmownej, wezwał skarżącego inwestora do uzupełnienia wniosku w szczególności przez wykazanie, że budynki zostały zaprojektowane zgodnie z art. 88l ust. 4 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2017 r., poz. 1121) oraz wyjaśnienia potrzeby i dopuszczalności ponownego wniosku, skoro uprzednio inwestor uzyskał pozwolenie na budowę dla takiej samej inwestycji. Braki formalne wniosku zostały usunięte, zaś inwestor dołączył decyzję stwierdzającą wygaśnięcie poprzednio udzielonego pozwolenia.
Następnie starosta w związku z wejściem w życie nowej ustawy Prawo wodne z dnia 27 lipca 2017 r. (Dz. U. poz. 1566) nałożył na inwestora obowiązek dostarczenia ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy, bowiem zgodnie z art. 546 ust. 1 tej ustawy dotychczasowe decyzje lokalizacyjne dla nieruchomości znajdujących się na obszarze o którym mowa w art. 169 ust. 2 pkt 2 lub w odległości mniejszej niż 50 m od stopy wału przeciwpowodziowego po stronie odpowietrznej, wygasły z mocy prawa (z dniem
1 stycznia 2018 r.).
Inwestor pomimo wezwania nie dołączył wymaganej decyzji o warunkach zabudowy, co oznaczało naruszenie art. 35 ust. 3 w związku z ust. 1 pkt 1 p.b.
Był to brak materialnoprawny wniosku, uzasadniający decyzję odmowną.
W odwołaniu skarżący zarzucił naruszenie art. 35 ust. 3 w związku z art. 32 ust. 4 pkt 1 p.b. i art. 546 ust. 1 p.w. oraz art. 7, 77, 80 i 10 § 1 w związku z art. 79a k.p.a. Starosta nie wyjaśnił bowiem i nie omówił przesłanek stosowania art. 546 ust. 1 p.w., a nawet nie powołał się na wykaz wygasłych decyzji, o którym mowa w ust. 5 i 6 tego przepisu. Nie wykazał więc, że decyzja wygasła.
Starosta pominął przede wszystkim, że wniosek o pozwolenie na budowę został złożony w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy, jak tego wymaga art. 32 ust. 4 pkt 1 p.b. Wygaśnięcie tej decyzji w toku postępowania nie wpływa już na zasadność wniosku (por. wyroki II OSK 1465/05 i VII SA/Wa 1204/08, II SA/Gd 760/03), skoro został on złożony przed dniem 1 stycznia 2018 r. Nawet zatem, gdyby decyzja wygasła, to była nadal wiążąca dla starosty zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 1 p.b.
Skarżący dodał, że gdyby udzielone mu uprzednio pozwolenie na budowę utraciło moc prawną, to dopiero wówczas powinien do ponowionego wniosku dołączyć nową decyzję lokalizacyjną, skoro poprzednia wygasła.
Zaskarżoną decyzją organ (art. 32 p.p.s.a.) utrzymał powyższą decyzję w mocy.
Organ zauważył, że istotnie według art. 32 ust. 4 p.b. przesłanką udzielenia pozwolenia na budowę jest złożenie przez inwestora wniosku w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, zaś inwestor taką decyzję dołączył. Jednak organ w oparciu o dane zawarte w Systemie Informacji Przestrzennej Starostwa Powiatowego potwierdził ustalenie pierwszej instancji, że działka budowlana położona jest na terenie szczególnego zagrożenia powodzią, na którym prawdopodobieństwo wystąpienia powodzi jest średnie i wynosi 1%. W myśl art. 169 ust. 2 pkt 2 obecnie obowiązującej ustawy - Prawo wodne z dnia 20 lipca 2017 r.