Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w N. w przedmiocie zmiany uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu górniczego "M. [...] i dawnego obszaru górniczego "M. [...] " w gminie N.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Cisek, Sędziowie Sędzia WSA Anna Siedlecka (sprawozdawca), , Asesor WSA Olga Białek, Protokolant Szymon Krzyszczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 stycznia 2008r. sprawy ze skargi Wojewody D. na uchwałę Rady Miejskiej w N. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zmiany uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu górniczego "M. [...] i dawnego obszaru górniczego "M. [...] " w gminie N. I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości; II. stwierdza, że zaskarżona uchwała nie może być wykonana w całości.

Uzasadnienie strona 1/6

W dniu 30 stycznia 2007 roku Rada Miejska w N. podjęła na podstawie art. 18 ust. 2, pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. nr 142, póz. 1591 z późn. zm.), art. 20 ust. 1 ustawy z dn. 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. nr 80, poz. 717 z późn. zm.) i art. 53 ustawy z dnia 4 lutego 1994 Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r. nr 228, poz. 1947 z późn. zm.) - uchwałę Nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu górniczego M. [...] - [...] i dawnego obszaru górniczego M. [...] w gminie N. .

Skargę na tę uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wniósł Wojewoda D. domagając się stwierdzenia jej nieważności w całości z uwagi na istotne naruszenie przepisów art.15 ust. 2 pkt 12, art. 36 ust. 4 ustawy z dn. 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i § 4 pkt 13 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, póz. 1587).

W uzasadnieniu do złożonej skargi Wojewoda wywiódł, że podejmując wskazaną uchwałę Rada Miejska w N .wykorzystała uprawnienie przyznane jej przez ustawodawcę, zgodnie z którym rada gminy uchwala plan miejscowy. Jednak w trakcie dokonywania oceny legalności kwestionowanej uchwały organ nadzoru ustalił , że w uchwale tej nie określono stawek procentowych dla wszystkich terenów objętych przedmiotowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zdaniem organu nadzoru działanie polegające na nieustaleniu w planie zagospodarowania przestrzennego stawek procentowych dla wszystkich terenów określonych w planie stanowiło istotne naruszenie prawa. Było to jednoznaczne z niezachowaniem przez Radę Miejską w N. wymogów przepisów kompetencyjnych odnośnie uchwalania miejscowego zagospodarowania przestrzennego, a to z kolei, w ocenie organu nadzoru skutkuje nieważnością uchwały w całości. Ponadto, w opinii organu nadzoru, obowiązek dotyczący określenia stawek procentowych, nie mógł nie dotyczyć poszczególnych terenów objętych planem miejscowym, również ze względu na wprowadzenie przez ustawodawcę, na mocy art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, obligatoryjnego obowiązku pobierania przez gminę jednorazowej opłaty ustalonej w planie zagospodarowania przestrzennego, opłaty związanej bezpośrednio ze wzrostem wartości nieruchomości spowodowanej uchwaleniem planu miejscowego albo też jego zmianą. Art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wyraźnie stanowi, że wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazowa opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Zwrot "pobiera", zdaniem organu nadzoru, świadczy w sposób oczywisty o obligatoryjności wykonania tej czynności. Jak podkreślił to Wojewoda D. w dalszej części uzasadnienia swojej skargi, działanie ustawodawcy pozwala przyjąć, że gdyby jego wolą było wprowadzenie fakultatywnej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, w ustawie zawarty zostałby zapis "nie pobiera", ale "może pobrać". Natomiast wprowadzając powyższy obowiązek i jednocześnie określając, że opłata ta stanowi dochód własny gminy oraz stanowiąc, że opłata ta nie może być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości, ustawodawca przesądził, że ustalenie opłaty nie może być kwestią fakultatywną. Jednocześnie, według organu nadzoru, ustawodawca zawierając w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym powyższy zapis nie zezwolił radzie na swobodne decydowanie o tym, dla których terenów zostaną określone stawki procentowe a dla których nie. W ocenie organu nadzoru uchwalenie planu zagospodarowania przestrzennego samo w sobie powoduje zwiększenie wartości nieruchomości objętych ustaleniami tego planu, w przypadku woli ich zbycia. Działanie polegające na nieokreśleniu stawek procentowych odnośnie niektórych terenów prowadzić może do niedopuszczalnego i zarazem odgórnego "zwolnienia" pewnej grupy właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości z ustawowego obowiązku uiszczenia opłaty w razie zaistnienia przesłanek ustawowych.

Strona 1/6