W odpowiedzi organ wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczasową argumentację.
Wojewódzki sąd administracyjny zważył:
Stosownie do treści art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj.: Dz.U. z 2017 r., poz. 2188), sądy administracyjne powołane są do sprawowania wymiaru sprawiedliwości w zakresie kontroli działalności administracji publicznej, a kontrola ta w świetle § 2 tego artykułu jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, o ile ustawy nie stanowią inaczej. Sąd sprawuje tę kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonych do niego orzeczeń. Dalej można wskazać, że wedle art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o po-stępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj.: Dz.U. z 2017r. poz. 1369 ze zm. - dalej u.p.p.s.a) sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc jednak związanym za-rzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną. W kontrolowanym po-stępowaniu istotne dalej jest, że takim kryteriom kontroli poddana jest postanowienie organu drugiej instancji stwierdzające niedopuszczalność zażalenia, wobec uznania, że na postanowienie odmawiające zawieszenia postępowania zażalenie nie przysługuje. Badając sprawę w tym zakresie, zdaniem sądu, skargę należało uznać za nieuzasadnioną. W ocenie sądu w tym składzie zaskarżone orzeczenie nie narusza przepisów prawa w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Prawidłowo organ odwoławczy uznał, że stronie skarżącej nie przysługiwało prawo do złożenia zażalenia na postanowienie odmawiające zawieszenia postępowania.
W kwestii zawieszenia postępowania, w pierwszym rzędzie trzeba przytoczyć przepis art. 101 § 3 k.p.a. stanowiący, że na postanowienie w sprawie zawieszenia postępowania albo odmowy podjęcia zawieszonego postępowania służy stronie zażalenie. Jak trafnie zauważyło kolegium - zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie sądowoadministracyjnym nie budzi już obecnie wątpliwości, że treść tego przepisu należy odczytywać w ten sposób, że zażalenie przysługuje na postanowienie o zawieszeniu postępowania ("w sprawie zawieszenia postępowania") oraz na postanowienie o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania ("w sprawie odmowy podjęcia postępowania"), tak np. orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 czerwca 2019 r. w sprawie o sygn. akt II OSK 1914/17. Skoro w przepisie tym użyto określenia, iż zażalenie przysługuje na "postanowienie w sprawie odmowy podjęcia postępowania" i ustawodawca rozumie przez to jedynie postanowienie negatywne (tj. tamujące bieg postępowania), to tak samo należy przyjąć, że postanowieniem "w sprawie zawieszenia postępowania", na które przysługuje zażalenie jest wyłącznie postanowienie o zawieszeniu postępowania (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 czerwca 2013 r. sygn. akt II OSK 2296/12). W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się, że istotą art. 101 § 3 kpa jest pozostawienie środka zaskarżenia wyłącznie na postanowienia uniemożliwiające kontynuowanie postępowania administracyjnego. Wykluczona jest więc możliwość zaskarżania postanowień, które nie wstrzymują biegu postępowania administracyjnego, a więc postanowienia o odmowie zawieszenia (jak w tej sprawie), a także o podjęciu zawieszonego postępowania administracyjnego. Należy bowiem pamiętać, że jedną z podstawowych zasad postępowania administracyjnego jest zasada szybkości postępowania, wskazana w art. 12 kodeksu postępowania administracyjnego. Stosownie do przywołanego przepisu organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Należy także pamiętać, że strona niezadowolona z takich rozstrzygnięć nie jest pozbawiona możliwości ich instancyjnej kontroli, gdyż - na podstawie art. 142 kpa może je kwestionować wraz z odwołaniem od decyzji, a dalej (ewentualnie) w skardze do sądu administracyjnego na decyzję organu II instancji (tak: NSA w uzasadnieniu postanowienia z 19 listopada 2013 r. sygn. akt II OSK 1272/12). Przedstawione stanowisko jest bez wątpienia obecnie dominującym w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. W tym stanie rzeczy trafnie kolegium uznało zażalenie za niedopuszczalne. Można jeszcze dodać, że bez znaczenia pozostaje tu okoliczność wadliwego pouczenia o przysługującym stronie zażaleniu na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania. Błędne pouczenie strony przez organ nie może zmieniać obowiązującego porządku prawnego. Prawa procesowe stron postępowania wynikają bowiem z przepisów prawa i nie mogą być modyfikowane przez wadliwe pouczenia organów. Należy pamiętać, że podstawą prawną kontrolowanego postanowienia o stwierdzeniu niedopuszczalności zażalenia jest art. 134 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Powołany przepis będzie miał zastosowanie do zażaleń, czyli środków zaskarżenia wnoszonych do organów administracji od wydanych postanowień, z uwagi na odesłanie zawarte w art. 144 k.p.a. Zgodnie bowiem z ostatnio wskazanym przepisem, w sprawach nieuregulowanych w przepisach poświęconych zażaleniom (rozdział 11 k.p.a.), do zażaleń należy stosować odpowiednio regulacje dotyczące odwołań. Odwołując się również do wykładni historycznej w swej zgodnej z prawem oraz odzwierciedlającej poglądy wyrażane w orzecznictwie sądowoadministracyjnym argumentacji - z aktualnego brzmienia tego przepisu wynika, że zażalenie przysługuje na postanowienie o zawieszeniu postępowania oraz na postanowienie o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania. Ratio legis wprowadzenia obowiązującego aktualnie brzmienia art. 101 § 3 k.p.a. był zamiar ustawodawcy przyspieszenia toku postępowań administracyjnych poprzez wykluczenie możliwości zaskarżania postanowień, które nie wstrzymują biegu postępowania administracyjnego, a więc o odmowie zawieszenia oraz o podjęciu zawieszonego postępowania administracyjnego. W zakresie zaskarżalności postanowień przepis art. 141 § 1 kpa stanowi wyraźnie, że na wydane w toku postępowania postanowienia służy stronie zażalenie, gdy kodeks tak stanowi. Należy także zgodzić się ze stanowiskiem organu odwoławczego, że organ ten nie mógł, w tej sytuacji, rozważać zarzutów merytorycznych kwestii zawieszenia postępowania. W tym stanie rzeczy - skoro żaden środek zaskarżenia nie przysługiwał od wydanego postanowienia odmawiającego zawieszenia postępowania odwoławczego co z kolei skutkowało stwierdzeniem niedopuszczalności tegoż środka zaskarżenia, to zarzuty zawarte w skardze nie podlegały w ogóle rozpoznaniu w zakresie zasadności odmowy zawieszenia postępowania. Kontrola sądowoadministracyjna mogła obejmować w niniejszej sprawie wyłącznie legalność postanowienia stwierdzającego niedopuszczalność zażalenia (incydentalnej, wpadkowej) jaką jest problematyka odmowy zawieszenia toczącego się postępowania jurysdykcyjnego w drugiej instancji.
W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 p.p.s.a. sąd skargę oddalił