Nie można uznać za przeszkodę do merytorycznego zakończenia sprawy - w przedmiocie jednorazowej zapomogi pieniężnej z tytułu szkód powodziowych - pisma Ministra - Członka Rady Ministrów Nr SJW-221- 15/10/98, w którym jako końcowy termin rozpatrywania wniosków o przyznanie jednorazowej zapomogi z tytułu powodzi, podano dzień 11 maja 1998 r. Ustawa z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczegółowych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. /Dz.U. nr 80 poz. 491 ze zm./ bowiem takich ograniczeń nie przewiduje.
Naczelny Sąd Administracyjny Po rozpoznaniu sprawy ze skargi Alicji R. na decyzję Wojewody O. z dnia 12 grudnia 1996 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania dotyczącego jednorazowej zapomogi pieniężnej z tytułu szkód powodziowych - uchyla zaskarżone decyzję i poprzedzające je decyzję Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w L. z dnia 30 września 1998 r. (...).
Przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest decyzja Wojewody O. z dnia 12 grudnia 1998 r. utrzymująca w mocy decyzję Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w L. z dnia 30 września 1998 r. (...) o umorzeniu postępowania dotyczącego wypłaty Alicji R. jednorazowej zapomogi pieniężnej w wysokości 3.000 zł. z tytułu szkód powodziowych, w związku z powodzią, która miała miejsce w lipcu 1997 r.
W uzasadnieniu decyzji podano, że wnioskodawczyni nie spełnia wymogów z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. /Dz.U. nr 80 poz. 491 ze zm./, ponieważ jej mieszkanie mieści się na I piętrze i nie było zalane wodami powodziowymi Poza tym zgodnie z pismem Ministra Jerzego Widzyka (...) datę 11 maja 1998 r., ustalono jako końcowy termin rozpatrywania wniosków w sprawie wypłat jednorazowych zapomóg w wysokości 3.000 zł z tytułu szkód powodziowych. Wobec tego, że wniosek zainteresowanej mija się z celem ustawy, "prowadzenie postępowania administracyjnego w trybie cytowanej ustawy staje się bezprzedmiotowe". Zatem decyzja o umorzeniu postępowania administracyjnego - zdaniem organu odwoławczego - jest trafna i prawidłowa.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Alicja R. podniosła, iż zajmuje mieszkanie w budynku dawnego PGR w K. Razem z innymi współwłaścicielami budynku tworzy "wspólnotę mieszkaniową". Część członków tej wspólnoty otrzymała zapomogi powodziowe, a część nie. Czuje się pokrzywdzona zaskarżoną decyzją, gdyż w wyniku powodzi poniosła duże straty. Budynki były zalane i stały w wodzie przez 5-6 tygodni. Wskazując na powyższe argumenty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji jako wydanej z naruszeniem prawa. Wojewoda O. nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia swej decyzji w trybie art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ i w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Domagając się jednorazowej zapomogi W kwocie 3.000 zł skarżąca oparła swoje roszczenie na podstawie art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczegółowych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. /Dz.U. nr 80 poz. 491/.
W myśl tego przepisu jednorazowa zapomoga pieniężna w kwocie 3.000 zł przysługuje osobom, które wskutek powodzi poniosły stratę w gospodarstwie domowym w wyniku zalania mieszkań. Zapomogę przyznaje kierownik ośrodka pomocy społecznej w uzgodnieniu z upoważnionymi przedstawicielami rady gminy /art. 1 ust. 3 cyt. ustawy/. Z brzmienia art. 1 ust. 1 powołanej ustawy wynika zatem, że dla uzyskania prawa do jednorazowej zapomogi trzeba spełnić kumulatywnie trzy przesłanki:
- muszą powstać straty w gospodarstwie domowym,
- straty te muszą być spowodowane zalaniem mieszkania,