Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Halina Kremis Sędziowie Sędzia WSA Anna Siedlecka Sędzia NSA Julia Szczygielska(spr.) Protokolant asystent sędziego Aleksandra Siwińska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 24 marca 2011 r. sprawy ze skargi Wojewody D. na uchwałę Rady Miejskiej L. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dzielnicy K. w L. - tereny usług i mieszkalnictwa, w kwartale zabudowy II [...], [...], [...] I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały; II. orzeka, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu; III. zasądza od Gminy L. na rzecz Wojewody D. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.
Uchwałą z dnia [...] r. Nr [...], podjętą na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 15 ust. 1 i ust. 2 art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2004r. Nr 80, poz. 717 ze zm.), Rada Miejska L. uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dzielnicy K. w L.y tereny usług i mieszkalnictwa, w kwartale zabudowy II A.W.P., W., Rz..
Skargę na powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wniósł Wojewoda D., zarzucając jej istotne naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 12 w związku z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr80, poz.717 ze zm.) zwaną dalej ustawą, jednocześnie wnosząc o stwierdzenie jej nieważności i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi Wojewoda wskazał, że procedura uchwalania planu miejscowego jest ściśle wyznaczona przepisami w/w ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W toku postępowania nadzorczego ustalono, że postanowienia § 25 skarżonej uchwały dotyczące stawki procentowej, na podstawie której ustalana będzie opłata z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, nie obejmują całego obszaru /terenu/ planu. Zastępca Prezydenta L. w piśmie z dnia 19 listopada 2010r., znak [...] - w odpowiedzi na wystąpienie organu nadzoru - wyjaśnił, że przyjęto jako zasadne ustalenie stawki procentowej wyłącznie dla tych terenów, dla których w wyniku uchwalenia przedmiotowego planu wartość nieruchomości może wzrosnąć, wskazując przy tym na dotychczasowe przeznaczenie terenów objętych planem, które określone było planem miejscowym uchwalonym przez Radę Miejską uchwałą z dnia 28 kwietnia 1997r., Nr [...]. Dodatkowo w piśmie tym wskazano, że zaskarżona uchwała utrzymała istniejące podstawowe przeznaczenie terenów dla większości terenów wskazanych pod zabudowę - korygując jedynie zagospodarowanie wnętrza kwartału, ze szczególnym uwzględnieniem regulacji - które istniejące budynki gospodarcze mogą zostać utrzymane i zagospodarowane zgodnie z przeznaczeniem terenu.
W dalszej części skargi Wojewoda D. stwierdził, że - zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt.2 ustawy, w planie miejscowym określa się obowiązkowo stawki procentowe, na podstawie których ustała się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy.
Nadto organ nadzoru podkreślił, że stosownie do § 4 pkt 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587 - zwane dalej rozporządzeniem), wśród wymogów dotyczących stosowania standardów przy zapisywaniu ustaleń projektu tekstu planu miejscowego znajdują się ustalenia dotyczące stawek procentowych stanowiących podstawę do określania opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy, które powinny zawierać stawki procentowe w przedziale od 0% do 30% i dotyczyć wszystkich terenów, określonych w projekcie planu miejscowego zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy, przy czym ich wielkość może być różna dla poszczególnych terenów lub grup terenów.