Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Alicja Palus Sędziowie: Asesor WSA Wojciech Śnieżyński Sędzia WSA Gabriel Węgrzyn (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Ewa Trojan po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 25 lutego 2020 r. sprawy ze skargi T. F. na decyzję D. Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za niezgłoszenie miejsca, w którym przebywają gołębie uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji i umarza postępowanie administracyjne.
Decyzją z [...] (znak: [...]) D. Wojewódzki Lekarz Weterynarii (dalej jako "WLW"), po rozpatrzeniu odwołania T. F., utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Lekarza Weterynarii we W. z [...] (znak: [...]) nakładającą na T. F. (dalej jako "skarżący") karę pieniężną w kwocie 2 292,52 zł za niezgłoszenie miejsca, w którym przebywają gołębie.
Jak wynika z uzasadnienia decyzji odwoławczej, w wyniku kontroli przeprowadzonej w dniu 4 I 2019 r. przez Powiatowego Lekarza Weterynarii we W. (zwany dalej "PLW") na terenie nieruchomości położonej we Wrocławiu przy ul. S., ustalono, że skarżący będący właścicielem gołębi, nie zastosował się do nakazu zgłaszania do PLW miejsc, w których jest utrzymywany drób lub inne ptaki, z wyłączeniem ptaków utrzymywanych stale w pomieszczeniach mieszkalnych. Nakaz taki wynika z § 1 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 4 IV 2017 r. w sprawie zarządzenia środków związanych z wystąpieniem wysoce zjadliwej grypy ptaków (Dz. U. z 2017 r., poz. 722) - dalej jako "rozporządzenie ministra". Fakt utrzymywania gołębi skarżący zgłosił do PLW dopiero w dniu 2 I 2019 r., zaś z protokołu kontroli wynika, że opisane miejsce utrzymywania gołębi istniało od dłuższego czasu (już w okresie wystąpienia grypy ptaków w 2017 r.), co zresztą skarżący potwierdził również w swoim piśmie z dnia 25 III 2019 r. Zdaniem organów obu instancji w okolicznościach sprawy znajduje zastosowanie art. 85aa ust. 1 pkt 15 w zw. z art. 46 ust. 3 pkt 5a i art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 11 III 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz.U. z 2018 r., poz. 1967) - dalej jako "ustawa". Wynika z niego, że kto wbrew wydanym w celu zwalczania choroby zakaźnej zwierząt lub zapobiegania takiej chorobie nakazom, zakazom lub ograniczeniom, będąc posiadaczem zwierząt, nie zgłasza miejsc, w których przebywają zwierzęta z gatunków wrażliwych na daną chorobę zakaźną zwierząt, powiatowemu lekarzowi weterynarii, podlega karze pieniężnej w wysokości od 0,5 do dwukrotności kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanej przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Biorąc zaś pod uwagę przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej za 2018 r. (4585,03 zł) oraz okoliczności sprawy organy obu instancji zdecydowały się na ustalenie kary w najniższej wysokości, tj. w kwocie 2 292,52 zł.
W skardze na powyższą decyzję skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa wskazując na niezasadność nałożonej na niego kary. Podniósł przy tym, że nie miał świadomości obowiązku zgłoszeniowego, zaś gołębie były i są przetrzymywane w należytych warunkach. Skarżący podkreślił również, że wraz z żoną utrzymują się ze skromnych emerytur i ponoszą wysokie wydatki na leczenie, zaś konieczność uiszczenia takiej kary znacznie uszczupli ich możliwości w tym zakresie.
W odpowiedzi na skargę WLW wniósł o jej oddalenie zwracając uwagę, że ustalono karę w najniższej możliwej wysokość, zaś skarżący został pouczony o możliwości ubiegania się o ulgę w płatności na zasadach określonych w dziale III ustawy z dnia 29 VIII 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) w zw. z art. 85f ustawy.