W piśmie z dnia 26 listopada 2014 r. pełnomocnik wnioskodawcy poszerzył argumentację, zwracając uwagę na fakt niepodpisania protokołu posiedzenia Kolegium z dnia 26 lutego 2002 r. przez jednego członka składu orzekającego, co w jego ocenie wiązało się naruszeniem przepisów art. 17 ust. 5 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856 ze zm.). Zdaniem strony orzeczenie zapadło w składzie dwuosobowym, a zatem nie stanowi formalnego dokumentu, które zakończyło postępowanie.
W kolejnym piśmie przygotowawczym pełnomocnik B. J. skoncentrował się na analizie treść wniosku zakwalifikowanego przez Kolegium jako odwołanie od decyzji z dnia 8 stycznia 2001 r. Zauważył, że ów wniosek, pochodzący od Z. i J. K., a przekazany do załatwienia zgodnie z posiadaną właściwością przez PINB, dotyczył uchylenia decyzji nr [...] z dnia 21 maja 2001 r. wydanej przez Starostę i udzielającej pozwolenia na budowę B. J.. Uzasadnienie złożonego wniosku odnosiło się w sposób jednoznaczny do niezadowolenia wnioskodawców w zakresie niezgodności z ustawą Prawo budowlane, a nie ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W ocenie strony powołanie w tym wniosku decyzji o warunkach zabudowy nie powodowało, że decyzja ta stała się jego przedmiotem. W takiej sytuacji, w ocenie wnioskodawcy, Kolegium działając na podstawie jedynie sugestii PINB co do przedmiotu wniosku, potraktowało wniosek państwa K. jako odwołanie od decyzji Wójta D. z dnia 8 stycznia 2001 r., a zatem w sposób nieuprawniony dokonało zreformowania wniosku. Działanie takie musi być uznane za rażące naruszenie prawa, co dodatkowo dowodzi zasadności wniosku.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W., po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego zainicjowanego opisanym wnioskiem, decyzją z dnia 22 stycznia 2015 r., nr [...] odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Kolegium z dnia 26 lutego 2002 r.
Motywując powyższe stanowisko Kolegium wskazało, że rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. in fine zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Z kolei obowiązkiem organu stwierdzającego nieważność decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa jest wyraźne wykazanie, jaki konkretny przepis został naruszony i dlaczego naruszenie to organ ocenił jako rażące (wyrok NSA z dnia 21 października 1992 r., sygn. akt V SA 86/92 i 436-466/92, ONSA 1993, nr 1, poz. 23).