Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Anna Siedlecka - sprawozdawca Sędziowie: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz Sędzia WSA Ireneusz Dukiel Protokolant: Specjalista Marta Klimczak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 września 2013 r. sprawy ze skargi A. Sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia wodnoprawnego na szczególne korzystanie z wód polegające na energetycznym wykorzystywaniu rzeki oddala skargę.
Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. decyzją z dnia [...] r. nr [...] - wydaną na podstawie art. 138 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. z 2012 r. poz. 145) - po rozpatrzeniu odwołania A. sp. z o.o. uchylił decyzję Prezydenta Miasta J. z dnia [...] r. nr [...], znak: [...], uzupełnioną postanowieniem Prezydenta Miasta J. z dnia [...] r., i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Uchyloną decyzją organu I instancji wydano pozwolenie wodnoprawne dla A. sp. z o.o. na szczególne korzystanie z wód polegające na energetycznym wykorzystaniu rzeki B. w km 212+348 dla potrzeb Małej Elektrowni Wodnej w J..
Na uzasadnienie rozstrzygnięcia organu odwoławczego podano, że A. Spółka z o.o. w J. wnioskiem z dnia 27 lutego 2011 r. wystąpiła o udzielnie pozwolenia wodnoprawnego na szczególne korzystanie z rzeki B. dla potrzeb Małej Elektrowni Wodnej w zakresie piętrzenia wody rzeki B. w km 212+348 przy pomocy jazu stałego wraz z upustem płuczącym zamykanym czterema zasuwami płaskimi, doprowadzaniem spiętrzonej wody poprzez kanał młynówka do siłowni wodnej w ilości 10,5 m3/s oraz odprowadzanie do rzeki B. tej samej ilości wody kanałem upustu płuczącego młynówki.
Prezydent Miasta J. zawiadomieniem z dnia 19 maja 2011 r. wszczął postępowanie w przedmiotowej sprawie oraz wyznaczył na dzień 2 czerwca 2011 r. termin rozprawy administracyjnej. Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Prezydent Miasta J. wydał spółce pozwolenie wodnoprawne na szczególne korzystanie z wód polegające na energetycznym wykorzystaniu rzeki B. w km 212+348 dla potrzeby Małej Elektrowni Wodnej w J., w zakresie piętrzenia wody rzeki B. w km 212+348 przy pomocy jazu stałego, korzystania z wód do celów energetycznych. Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej we W. - Zarząd Zlewni w J. wnioskiem z dnia 5 listopada 2012 r. zwrócił się o uwzględnienie uwag zawartych w uzgodnieniu z dnia 26 listopada 2009 r. dotyczących przepływu nienaruszalnego (n=1,52 SNQ) oraz zmianę błędnie podanych wielkości przepływów Qn dla rzeki B.. Postanowieniem z dnia [...] r., znak: [...] Prezydent Miasta J. uzupełnił przedmiotowa decyzję, zmieniając pkt IV, V i VI ppkt 3a.
Odwołanie od powyższej decyzji złożyła spółka A., zarzucając przedmiotowej decyzji naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 111 § 1, § 1b i § 2 k.p.a. mających istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez uzupełnienie treści decyzji w trybie jej rektyfikacji, mimo że tryb ten może dotyczyć tylko nieistotnych wadliwości decyzji nieprowadzących do zmiany jej merytorycznego rozstrzygnięcia. Odwołujący się wniósł o uchylenie decyzji w części, która została z zmieniona na mocy postanowienia o jej uzupełnieniu.
Dalej stwierdzono, że w wyniku przeprowadzonego postępowania organ odwoławczy uznał, że decyzja organu I instancji została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie, należy więc na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. uchylić zaskarżona decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Odwołujący podnosi, że przedmiotowa decyzja jest częściowo wadliwa, gdyż w trybie rektyfikacji decyzji, którego zasady reguluje art. 111 i 113 § 1 k.p.a. może nastąpić tylko i wyłącznie usunięcie wad nieistotnych, polegających na prostowaniu błędów pisarskich i rachunkowych oraz innych oczywistych omyłek (art. 113 § 1 k.p.a.), a także konieczności uzupełnienia treści decyzji co do rozstrzygnięcia bądź prawa wniesienia żądania przekazania sprawy sądowi. Wymienione w cytowanych przepisach wady stanowią zarazem granicę przedmiotowej dopuszczalności sprostowania lub uzupełnienia decyzji wyrażającą się tym, że sprostowanie lub uzupełnienie nie może prowadzić do merytorycznej zmiany decyzji. W zaskarżonej decyzji organ I instancji stosując tryb rektyfikacji dokonał zmiany jej merytorycznego rozstrzygnięcia, nie zaś uzupełnienia decyzji. Dokonana zmiana przepływu nienaruszalnego w korycie rzeki B. oraz zakresu zabezpieczenia urządzeń wodnych w istocie stanowi niekorzystną dla odwołującego merytoryczną zmianę przedmiotowej decyzji, która nie mogła być dokonana w trybie art. 111 k.p.a. Przepis art. 111 § 1 k.p.a. normuje naprawianie wad decyzji nieistotnych, tzn. takich, które nie dają podstaw do jej uchylenia w trybie środków zaskarżenia (zwyczajnych i nadzwyczajnych) oraz środków nadzoru. Uzupełnienie rozstrzygnięcia sprawy będzie miało miejsce wtedy, gdy z powodu błędu w ocenie stanu faktycznego i prawnego sprawy lub niedbalstwa przy sporządzaniu decyzji wydano decyzję w samej rzeczy częściową chociaż w ocenie organu ją wydającego miała ona załatwić całą sprawę. Niekompletność rozstrzygnięcia sprawy powinna być widoczna przy porównaniu go z materiałem zawartym w aktach sprawy, a więc z żądaniami strony, zakresem postępowania wyjaśniającego, z zebranymi materiałami i dowodami. W zależności od sytuacji, jeżeli żądanie nierozstrzygnięte w decyzji nie było rozpoznawane w postępowaniu od samego początku, organ zobowiązany jest przed rozstrzygnięciem przeprowadzić postępowanie wyjaśniające, jeżeli zaś było tylko pominięte przy wydaniu decyzji, rozstrzygnąć je bez prowadzenia postępowania wyjaśniającego. Wreszcie, uzupełnienie rozstrzygnięcia ma znamiona faktyczne decyzji częściowej, a więc dopełniającej istniejące już załatwienie sprawy. Uzupełnienie rozstrzygnięcia ze swej natury nie ma cech samoistnej sprawy (vide: B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego, Wyd. C.H. Beck, W-wa 1996, str. 503 - 507).