Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w Lądku Zdroju w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miejscowości Trzebieszowice
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Julia Szczygielska, Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski, Asesor WSA Alicja Palus /sprawozdawca/, Protokolant Patrycja Kikosicka-Jędrzejczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 grudnia 2005r. sprawy ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Lądku Zdroju z dnia 25 marca 2004r. Nr XX/247/04 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miejscowości Trzebieszowice - obszar A I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części stanowiącej jej § 50 ust. 2; II. orzeka, że zaskarżona uchwała w części opisanej w pkt. I wyroku nie może być wykonana.

Uzasadnienie strona 1/4

Rada Miejska w Lądku Zdroju działając na podstawie art. 7 i art. 26 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. z 1999r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm./ w związku z art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. Nr 80, poz. 717/ oraz art. 18 ust. 2 pkt 5, art. 40 ust. 1 i art. 42 ustawy z 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591/ podjęła w dniu 25 marca 2004r. uchwałę Nr XX/247/04 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miejscowości Trzebieszowice - obszar A.

W § 50 tej uchwały należącym do Działu III zawierającego przepisy przejściowe i końcowe określone zostały stawki procentowe służące naliczaniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości. W ust. 1 powołanego przepisu wskazano sześć kategorii terenów - oznaczonych odpowiednimi symbolami - o różnym przeznaczeniu funkcjonalnym dla których przyjęto wartości stawek procentowych w przedziale od 10 % do 30 %, natomiast w jego ust. 2 ustalono, że dla pozostałych terenów funkcjonalnych stawka służąca naliczeniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości wynosi 0%.

Na wskazany powyżej akt prawa miejscowego skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wniósł Wojewoda Dolnośląski, żądając stwierdzenia nieważności jego § 50 ust. 2 jako sprzecznego z prawem.

W uzasadnieniu skargi Wojewoda Dolnośląski wyjaśnił m.in., że w § 50 ust. 1 uchwały ustalono, iż stawka procentowa służąca naliczeniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości wynosić będzie dla terenów oznaczonych symbolem przeznaczenia funkcjonalnego MNUR-10%, MKU-30%, MUR-10%, PS-20%, RRP-10% i UT-10%. Natomiast w § 50 ust. 2 uchwały postanowiono, że dla pozostałych terenów funkcjonalnych stawka służąca naliczeniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości wynosi 0%. Oznacza to, że dla pozostałych terenów m.in. pod oczyszczalnię ścieków /OT-1/, pod urządzenia zaopatrywania w wodę /OT-2/, pod produkcję rolną i agroturystykę /RP/, związki wyznaniowe /U-1/, usługi publiczne /U-2/, usługi oświatowe /U-3/, leśniczówkę /U-4/, usługi sportu i rekreacji /US/, cmentarz /ZC/, zieleń parkową /ZP/, drogi publiczne i komunikacji kolejowej /KG, KZ, KL/, komunikację kolejową /KK/ i innych objętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miejscowości Trzebieszowice, Rada Miejska Lądka Zdroju odstąpiła od ustalenia stawki służącej naliczeniu jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości. Wojewoda Dolnośląski wskazał następnie w uzasadnieniu skargi, że wg art. 36 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym jeżeli wartość nieruchomości wzrosła w związku z uchwaleniem lub zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości. Przepis ten desygnuje jako obligatoryjny element uchwały wprowadzającej nowy plan zagospodarowania przestrzennego obowiązek określenia jednorazowej opłaty pobieranej w razie zbycia nieruchomości, której wartość w związku z uchwaleniem nowego planu wzrosła. Dla oceny charakteru prawnego tej opłaty nie może mieć znaczenia, że ustawodawca nie określił jej wysokości ściśle, a tylko ramowo /do 30%/, pozostawiając właściwemu organowi prawo ustalenia jej stosunkowego wymiaru. Jeżeli ustawodawca przesądza o istnieniu obowiązku wniesienia tejże opłaty w okolicznościach wymienionych w ww. przepisie, to zakres swobody o orzekaniu jej wysokości przez właściwy organ doznaje ograniczenia nie tylko co do możliwości przekroczenia określonej w ustawie o planowaniu przestrzennym górnej jej wysokości /30 %/ ale także wyklucza możliwość zastosowania stawki zerowej. Ustalenie takiej stawki w wysokości 0% lub odstąpienie od jej ustalenia nie tylko w istocie nie mieści się w granicach prawnych możliwości wynikających z przepisu art. 36 ust. 3 cytowanej ustawy, ale prowadziłaby do zniweczenia woli ustawodawcy, wskazującego na rentę planistyczną jako jeden element systemu danin o charakterze publicznym.

Strona 1/4