Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej Dzierżoniowa w przedmiocie zmiany miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Dzierżoniowa, zmiany planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego "Dzierżoniów Dolny" oraz zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie ulicy Nowowiejskiej, dla części miasta Dzierżoniowa
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Julia Szczygielska, Sędzia WSA Andrzej Cisek, Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca), Protokolant Iwona Borecka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2005r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnego we Wrocławiu Anny Głowacińskiej sprawy ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Miejskiej Dzierżoniowa z dnia 29 września 2003r. Nr XV/112/2003 w przedmiocie zmiany miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Dzierżoniowa, zmiany planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego "Dzierżoniów Dolny" oraz zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie ulicy Nowowiejskiej, dla części miasta Dzierżoniowa - obręb Dolny I. stwierdza nieważność § 12 pkt 3 i 4 zaskarżonej uchwały, II. orzeka, że zaskarżona uchwała w zakresie określonym w pkt I wyroku nie może być wykonana

Uzasadnienie strona 1/3

Uchwałą nr XV/112/2003 z dnia 29 września 2003r. Rada Miejska Dzierżoniowa na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) i art. 26 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999r. nr 15, poz. 139 ze zm.) w związku z art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717) dokonała zmian określonych planów miejscowych, w szczególności zaś w § 12 ustaliła stawki procentowe w stosunku do wzrostu wartości nieruchomości, służące naliczeniu jednorazowej opłaty uiszczanej przez właścicieli nieruchomości w przypadku ich zbycia w ciągu 5 lat od dnia, w którym ustalenia planu stały się obowiązujące, dla terenów nowo projektowanej zabudowy MN, MNU 30%, usług UC, KS/UC/ZP, UC/KSp/ZP, UC/ZP 30% projektowanej komunikacji drogowej i zieleni 0% oraz gruntów stanowiących własność komunalną gminy 0%.

Wojewoda Dolnośląski w skardze złożonej na podstawie art. 93 ust. 1 i art. 102a ustawy o samorządzie gminnym wniósł o stwierdzenie nieważności § 12 ust. 3 i 4 powyższej uchwały. W uzasadnieniu skarżący przytoczył pogląd prawny wyrażony przez tut. Sąd w wyroku z 6.09.2002r. sygn. akt II SA/Wr 1192/02, że ustalenie opłaty przewidzianej w art. 36 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym według stawki zerowej pozostaje w sprzeczności z treścią tego przepisu i prowadziłoby do zniweczenia woli ustawodawcy, wskazującego na rentę planistyczną jako element systemu danin publicznych.

W odpowiedzi na skargę Gmina wniosła o jej oddalenie. W uzasadnieniu wskazała, że przepis art. 36 ustawy dotyczy właściciela lub użytkownika wieczystego innego niż gmina. Renty planistycznej nie nalicza się więc w stosunku do gruntów będących we władaniu gminy. Zastosowanie stawki 0% jest w tym przypadku uzasadnione. Rozporządzenie wykonawcze do nowej ustawy przewiduje ustanowienie stawki 0% renty planistycznej i to dla wszystkich terenów, co potwierdza prawidłowość zaskarżonej części uchwały.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Odnosząc się do oceny prawnej zapisów § 12 zaskarżonej uchwały, należy najpierw przypomnieć, że ustawa z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym w brzmieniu pierwotnym (Dz. U. Nr 89, poz. 415) obciążała obowiązkiem zapłaty renty planistycznej właścicieli nieruchomości, co dawało podstawę do poglądu prawnego, że opłata nie może być pobierana od użytkownika wieczystego (R. Hauser i inni "Ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym z komentarzem i przepisami wykonawczymi" WPr 1995 s. 88). Potwierdzeniem trafności tego poglądu było znowelizowanie art. 36 ust. 2 i 3 ustawy dokonane ustawą z dnia 22 sierpnia 1997r. (Dz. U. Nr 111, poz. 726) przez wprowadzenie wyrazów "lub użytkownik wieczysty" po wyrazie "właściciel". Od dnia wejścia w życie tej ustawy, czyli od dnia 24.12.1997r., renta planistyczna może i powinna być pobierana od właściciela lub użytkownika wieczystego. Wymaga podkreślenia, że tak samo w tym zakresie stanowi nowa ustawa z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (również art. 36 tej ustawy). Zaskarżoną uchwałą Gmina w sposób pośredni ustanowiła zwolnienie użytkowników wieczystych z obowiązku zapłaty renty planistycznej, nie wiadomo przy tym, czy w sposób zamierzony. Jak wiadomo gmina w zasadzie nie ma obowiązku uchwalenia planu miejscowego. Gdy jednak postanowiła podjąć uchwałę w tym przedmiocie, to powinna ona być w pełni zgodna z ustawą. W tym zakresie ustawa stanowi (art. 10 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym), że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się stawkę procentową, służącą naliczeniu opłaty o której mowa w art. 36 ust. 3. Wydaje się, że tak właśnie powinien brzmieć ten zapis planu miejscowego, tj. nie zawierać powtórzenia treści art. 36 ust. 3 ustawy, lecz właśnie "określenie stawki procentowej, służącej naliczeniu opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 3 ustawy z dnia ..." Pozwoli to organowi podejmującemu uchwałę uniknąć błędu, polegającego zarówno na zbędnym powtórzeniu przepisu ustawy w uchwale, jak też dodatkowo, na opuszczeniu przy tej okazji istotnego fragmentu przepisu. Nie trzeba dodawać, że organ, którego zadaniem jest określenie w podstawowym akcie prawnym rozmiaru obciążenia wymienionych w ustawie podmiotów ustanowioną w ustawie opłatą, nie ma kompetencji do korygowania zakresu podmiotowego stosowania tej ustawy.

Strona 1/3