Wskazując na tak ustalony stan faktyczny Kolegium podało, że ustalając wyżej wskazaną decyzją warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji organ I instancji stwierdził, iż zostały spełnione wszystkie warunki, o których mowa w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności, że istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla planowanej inwestycji. W ustaleniach decyzji dotyczących obsługi komunikacyjnej oraz zaopatrzenia inwestycji w media organ lokalizacyjny wskazał na konieczność rozbudowy sieci wodociągowo-kanalizacyjnej oraz wybudowania stacji transformatorowej i rozbudowy sieci S., a obsługę komunikacyjną ustalił od strony ul. S., po uzyskaniu służebności drogowej.
Rozpatrując kwestie odnoszące się do przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. podkreśliło, że podstawą polskiego systemu postępowania administracyjnego jest zasada trwałości decyzji administracyjnych, ujęta w art. 16 § 1 kpa, oznaczająca, iż ostateczne decyzje mogą być wzruszone tylko w przypadkach przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w ustawach szczególnych. Z zasadą tą związane jest domniemanie ważności decyzji. Jednym z trybów wykluczenia decyzji z obrotu prawnego jest postępowanie w sprawie stwierdzenia jej nieważności, a przesłanki takiego stwierdzenia zostały wyczerpująco wyliczone w art. 156 kpa. Powołując się następnie na art. 156 § 1 pkt 2 kpa i przywołując orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze podkreśliło, że pojęcie "rażącego naruszenia prawa" nie jest zawężone tylko do naruszeń przepisów materialnych, ale obejmuje także naruszenia przepisów proceduralnych oraz kompetencyjnych. Ocena jednak, czy w konkretnym przypadku mamy do czynienia z rażącym, czy też innym naruszeniem prawa, pozostawiona jest ocenie organu właściwego do stwierdzenia nieważności decyzji. Dokonując oceny stopnia naruszenia prawa organ bada stan faktyczny i prawny danej sprawy z daty wydania decyzji, w stosunku do której toczy się postępowanie administracyjne o stwierdzenie jej nieważności.
Przytoczywszy art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Kolegium stwierdziło, że brak któregokolwiek z wymogów do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy musi kończyć się, co do zasady, odmową ustalenia warunków zabudowy, w konsekwencji czego wydanie decyzji pozytywnej wbrew wymogom art. 61 ust. 1 jest z reguły kwalifikowanym (rażącym) naruszeniem prawa.
W ocenie składu orzekającego Kolegium, w rozpatrywanej sprawie nie zostały spełnione wszystkie przesłanki determinujące uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy, bowiem w dniu wydania decyzji lokalizacyjnej istniejące uzbrojenie terenu w zakresie infrastruktury wodno-kanalizacyjnej nie było wystarczające do zapewnienia dostaw wody i odbioru ścieków, a budowa projektowanych urządzeń infrastruktury technicznej nie została zagwarantowana w drodze umowy pomiędzy właściwą jednostka organizacyjną a inwestorem, co zgodnie z art. 61 ust. 5 pozwoliłoby uznać za spełniony warunek z art. 61 ust. 1 pkt 3.