Mając na uwadze przytoczone wyżej rozważania dotyczące problematyki rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa należy dojść do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie nie można przyjąć, iż decyzja z dnia [...] nr [...] ustalająca warunki zabudowy dla budowy zespołu budynków mieszkalnych w obrębie Wojnowa została wydana z rażącym naruszeniem prawa.
Fakt, że w decyzji z dnia [...] nr [...] zawarto zapisy odnoszące się do problematyki uzbrojenia terenu, na którym miała zostać zrealizowana planowana inwestycja sprawia, iż trudno uznać, by naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym było oczywiste. Zapisy te wskazują na konieczność wykonania określonych czynności związanych z uzbrojeniem terenu i sugerują, że projektowane uzbrojenie terenu, po spełnieniu określonych warunków, będzie wystarczające dla zamierzenia budowlanego. Brak jakichkolwiek zapisów kwestii tej dotyczącej niewątpliwie sprawiałby, że naruszenie prawa w tym zakresie byłoby rzucające się w oczy, a więc oczywiste, ale istnienie wspomnianych zapisów do ewentualnego zakwestionowania ich merytorycznej treści wymaga przeprowadzenia stosownej analizy. Tak więc ewentualne naruszenie normy zawartej w art. 61 ust. 1 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie jest widoczne na pierwszy rzut oka.
Trudno przy tym mówić, by dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miał istotne znaczenie brak umowy zawartej między właściwą jednostką organizacyjną a inwestorem, o jakiej mowa w art. 61 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Brak takiej umowy sprawia jedynie, że warunek, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 3, nie został spełniony w sposób przewidziany w ust. 5 art. 61, co jednak nie wyklucza możliwości spełnienia go w inny sposób.
Rozważając charakter przepisu, który został naruszony, zgodzić się należy z Z.Niewiadomskim, że celem przepisu art. 61 ust. 1 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - na co trafnie zwrócono uwagę w skardze - nie jest uzależnienie wydania decyzji o warunkach zabudowy od faktycznego istnienia uzbrojenia terenu, ale jedynie zagwarantowanie, że powstanie stosowne uzbrojenie, pozwalające na prawidłowe korzystanie z obiektów budowlanych.
Skoro przed zrealizowaniem planowanej inwestycji stosowne uzbrojenie terenu zainwestowania powstało, trudno mówić, by charakter naruszonego przepisu przemawiał za uznaniem naruszenia za rażące w sytuacji, gdy cel tego przepisu w istocie nie został naruszony.
Analizując skutki, które wywołało omawiane naruszenie, stwierdzić trzeba, że nie były to skutki gospodarcze lub społeczne niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności. Skutkiem przedmiotowej decyzji lokalizacyjnej, dotkniętej wspomnianym naruszeniem, było powstanie zespołu budynków mieszkalnych, wybudowanych prawidłowo, zgodnie ze sztuką budowlaną, o czym świadczy fakt, że przedmiotowa budowa została zakończona, a zawiadomienia o zakończeniu budowy zostały przyjęte bez sprzeciwu (zaświadczenia z dnia [...] nr [...] i z dnia [...] nr [...]). Tak więc kwestionowana decyzja lokalizacyjna nie wywołała żadnych negatywnych skutków, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa.
Biorąc powyższe pod uwagę należy dojść do wniosku, że brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, by stwierdzone naruszenie miało znacznie większą wagę aniżeli stabilność decyzji ostatecznej.
W tym stanie rzeczy uznać należy, że zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] nr [...] zostały wydane z naruszeniem unormowania zawartego w art. 156 § 1 pkt 2 kpa, przy czym naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Mając na względzie powyższe - zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) oraz art. 152 i art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - orzeczono jak w sentencji.