Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Gminy Kobierzyce w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zachodniej części wsi Kobierzyce
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca), Sędzia WSA Anna Siedlecka, Sędzia NSA Julia Szczygielska, Protokolant Katarzyna Grott, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2005r. sprawy ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Gminy Kobierzyce z dnia 22 sierpnia 2002r. Nr LXIII/508/02 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zachodniej części wsi Kobierzyce I. stwierdza nieważność § 33 zaskarżonej uchwały w zakresie zwrotu: "w przypadku zbycia terenu na inne cele, w tym lokalne cele publiczne - "0%" II. oddala skargę w pozostałej części

Uzasadnienie strona 1/2

Według treści § 33 uchwały nr LXIII/508/02 Rady Gminy Kobierzyce z dnia 22 sierpnia 2002r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zachodniej części wsi Kobierzyce "Zgodnie z art. 10 ust. 3 i art. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym określa się stawkę procentową służącą naliczania jednorazowej opłaty od wzrostu wartości nieruchomości, w wysokości:

- w przypadku zbycia terenu na cele mieszkaniowe, mieszkaniowo-usługowe, usługowo-produkcyjne - 30%,

- w przypadku zbycia terenu na inne cele, w tym lokalne cele publiczne - 0%.

Wojewoda Dolnośląskie w skardze złożonej na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591) wniósł o stwierdzenie nieważności powyższej uchwały w całości, z powodu istotnego naruszenia art. 10 ust. 1 pkt 1, 4 i 8 oraz art. 36 ust. 3 i 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999r. Nr 15, poz. 139 ze zm.). W uzasadnieniu skarżący wskazał, że ustawa w art. 10 ust. 3 nakazuje pobieranie jednorazowej opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 3, natomiast art. 36 ust. 9 ustawy nakazuje ustalenie wysokości tej opłaty w decyzji. Ustanowiony ustawą obowiązek uiszczenia jednorazowej opłaty nie mógł być uchylony w drodze uchwały rady gminy, co nastąpiło przez ustalenie stawki procentowej w wysokości 0%. W ocenie organu nadzoru "stwierdzenie nieważności tylko zapisu § 33 nie miałoby większego sensu, ponieważ i tak w rzeczywistości istniałaby wtedy stawka 0% i takie działanie organu nadzoru nie wywarłoby żadnego skutku prawnego".

W odpowiedzi na skargę Gmina wniosła o jej oddalenie. W uzasadnieniu podała, że ustalenie 0% stawki procentowej miało na celu zabezpieczenie terenu projektowanego cmentarza komunalnego i drogi zbiorczej oraz ułatwienie zbywania terenów pod cele publiczne. Cel uchwały, polegający na ułatwieniu nabywaniu przez gminę terenów na cele publiczne, nie pozwala na ocenę, że ustalenie stawki 0% było rażącym naruszeniem prawa. W uzupełnieniu gmina przytoczyła przepis § 4 pkt 13 rozporządzenia wykonawczego do nowej ustawy, upoważniający do ustalenia w planie miejscowym stawki procentowej 0%.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Jak wynika z art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym, określenie stawki procentowej służącej naliczeniu opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 3, stanowi obowiązkowy element uchwały rady gminy w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Uchwała pozbawiona tego elementu będzie zatem wadliwa.

W celu usunięcia tej wadliwości rada gminy powinna stosowną uchwałą uzupełnić dotychczasową uchwałę o ten brakujący element, nadając mu treść zgodną z ustawą, a przez to wypełniając wiążące oceny prawne i wskazania sądu administracyjnego wyrażone w uzasadnieniu wyroku. Sprzeczność omawianego elementu z ustawą bądź jego brak posiada zatem charakter przejściowy, zaś treścią działań zmierzających do zapewnienia legalności uchwały jest wyrażenie tego koniecznego elementu każdej uchwały w sprawie planu miejscowego w sposób zgodny z ustawą. Wadliwość prawna tego elementu uchwały nie wpływa zatem sama przez się na legalność pozostałych części uchwały. Uchwała ta w pozostałym zakresie wywołała określone skutki prawne oraz była składnikiem podstawy prawnej wydawanych decyzji administracyjnych, pozostając przy tym w omawianym zakresie w zgodności z prawem. Byłoby niezrozumiałą i zbyt dolegliwą sankcją prawną unicestwienie skutków prawnych funkcjonowania mających samodzielne znaczenie i niewadliwych części uchwały, wyłącznie na skutek stwierdzenia podstawy dla nieważności pozostałej jej części. Uchwalenie przez radę stawek procentowych w sposób prawidłowy umożliwi wydanie decyzji, o których mowa w art. 36 ust. 9 ustawy, również w odniesieniu do przypadków odpłatnego zbycia nieruchomości w okresie poprzedzającym uzupełnienie uchwały o ten brakujący element. Stwierdzenie nieważności uchwały w całości wskutek braku tego elementu, co postuluje skarżący, istotnie wywołałoby trwałe wyeliminowanie podstawy do pobierania renty planistycznej. Wniosek o stwierdzenie nieważności uchwały w całości był więc nieuzasadniony. Skarga zasadna była natomiast w części dotyczącej stwierdzenia nieważności fragmentu uchwały sprzecznego z ustawą.

Strona 1/2