Wprawdzie w przepisach kodeksu postępowania administracyjnego nie określono wymagań, jakim powinna odpowiadać opinia biegłych, ale z samej istoty tego dowodu wynika, że oprócz konkluzji, stanowiącej w rozpoznawanej sprawie ocenę przeprowadzonych badań powinna ona zawierać uzasadnienie zajętego stanowiska z jednoczesnym odniesieniem się do innych zebranych dowodów zwłaszcza, gdy są prezentowane w nich odmienne oceny. Dowód w postaci opinii lekarskiej podlega ocenie organu orzekającego zgodnie z wymogami procedury administracyjnej /art. 80 Kpa/.
uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie odmowy stwierdzenia choroby zawodowej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna. Zaskarżona decyzja bowiem została wydana z naruszeniem przepisów prawa procesowego, mającym istotny wpływ na wynik sprawy. W szczególności naruszony został art. 7 Kpa wobec nie należytego wyjaśnienia stanu faktycznego. Łączy się to z niedopełnieniem obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego wynikającego z dyrektywy przepisów art. 77 par. 1 i art. 80 Kpa. Doszło również naruszenie uprawnień procesowych strony zagwarantowanych przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./.
W myśl par. 9 ust. 1 tego rozporządzenia pracownik, który nie zgadza się z treścią orzeczenia lekarskiego o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, może wystąpić z wnioskiem o przeprowadzenie ponownego badania przez właściwy instytut naukowo-badawczy resortu zdrowia i opieki społecznej. Wniosek taki składa za pośrednictwem jednostki organizacyjnej, która dokonywała ustaleń w sprawie rozpoznania choroby zawodowej. Wszakże, aby strona mogła skorzystać z tej możliwości procesowej organ powinien pouczyć ją o przysługujących jej uprawnieniach zgodnie z wymogami art. 9 Kpa.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony został pogląd, że wniosek o ponowne badanie, o jakim mowa w par. 9 ust. 1 powołanego rozporządzenia, może być wyrażony również przez złożenie jednostce organizacyjnej wymienionej w tym przepisie oświadczenia kwestionującego orzeczenie lekarskie o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej /por. wyrok NSA z dnia 5 maja 1994 r. I SA 102/94 - ONSA 1995 Nr 3 poz. 106/. Skarżący nie zgodził się z orzeczeniem lekarskim w jego sprawie. W odwołaniu wyraźnie podniósł, iż "nie zgadza się z opinią wydaną na jego temat". Takie sformułowanie zarzutu co do trafności opinii lekarskiej uzasadniało skierowanie go do innej jednostki organizacyjnej właściwej do rozpoznawania chorób zawodowych. Było to tym bardziej uzasadnione, że orzeczenie Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy ograniczające się do stwierdzenia, że "aktualny stan słuchu nie daje podstawy do rozpoznania choroby zawodowej" jest niewystarczające. Wprawdzie w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego nie określono wymagań, jakim powinna odpowiadać opinia biegłych, ale z samej istoty tego dowodu wynika, że oprócz konkluzji, stanowiącej w rozpoznawanej sprawie ocenę przeprowadzonych badań powinna ona zawierać uzasadnienie zajętego stanowiska z jednoczesnym odniesieniem się do innych zebranych dowodów zwłaszcza, gdy są prezentowane w nich odmienne oceny. Dowód w postaci opinii lekarskiej podlega ocenie organu orzekającego zgodnie z wymogami procedury administracyjnej /art. 80 Kpa/.
Nie można było przy ocenie omawianej opinii lekarskiej pominąć znajdujących się w aktach sprawy wyników audiogramów z badań słuchu skarżącego, przeprowadzonych w Przychodni Specjalistycznej i w Rejonowej Przychodni Lekarskiej. Z dokumentów tych wynikają inne parametry ubytku słuchu niż podano w kwestionowanej opinii.
Nie można było także przy analizie dowodów pominąć formularza postępowania wyjaśniającego, w którym podaje się, iż spośród 30 pracowników zatrudnionych razem ze skarżącym w warunkach narażenia na hałas, w 1995 r. stwierdzono chorobę zawodową narządu słuchu u jednej osoby, a w 1996 r. - u 4 osób.
Wobec stwierdzenia uchybień, o których wyżej mowa, na mocy art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ należało orzec jak w sentencji.
Rozpoznając sprawę ponownie, organ orzekający zechce uzupełnić postępowanie dowodowe w sposób wyżej omówiony i dokonać oceny dowodów zgodnie z wymogami art. 77 par. 1 i art. 80 Kpa. Tak uzupełnione postępowanie dowodowe pozwoli na podjęcie trafnego rozstrzygnięcia.