W sumie sposób rozstrzygnięcia sprawy zależy tutaj od przypadku, zaś organy i obywatele nie otrzymują od sądów administracyjnych jasnego i jednolitego komunikatu.
Powołany przez organ wyrok II OSK 1478/14 wcale nie rozstrzyga omawianego zagadnienia prawnego po myśli organu. Należy stale pamiętać, że każda teza prawna, najbardziej nawet i często zbędnie uogólniona, ułożona została na tle jednostkowego stanu faktycznego danej sprawy. Teza ta nie stanowi klucza do rozstrzygnięcia w przyszłości spraw, które również stanowią jednostkowy splot okoliczności faktycznych i prawnych. Oczywiście w sprawach podobnych dobrze umotywowana teza prawna powinna stanowić punkt odniesienia lub nawet wzorzec dla rozstrzygnięcia, zaś w innych sprawach może tworzyć impuls do przemyśleń. Nigdy jednak nie należy twierdzić, że moja sprawa rozpatrywana w 2017 roku została przecież już rozstrzygnięta wcześniej w innej sprawie np. w 2010 roku, zaś rozstrzyganie spraw polega jedynie na odszukaniu pasującej, wcześniejszej tezy. W powołanym wyroku ocenie podlegało postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego względem osoby prawnej w likwidacji. Wniosek złożył likwidator, przeciwko któremu toczy się proces odszkodowawczy z powodu jego zaniedbań, które doprowadziły do obciążenia osoby prawnej opłatą planistyczną. W wyroku NSA wyraził pogląd, że przepisy prawa cywilnego mogą być podstawą dla interesu prawnego jedynie w związku z przepisami prawa administracyjnego. Teza ta w obecnie rozstrzyganej sprawie nie budziła zastrzeżeń i stanowiła jeden z argumentów za uwzględnieniem skargi. Natomiast w sprawie rozpatrywanej przez NSA wymaganego związku przepisów z różnych działów prawa nie było, gdyż w sprawie renty planistycznej stroną jest tylko właściciel, a nie jego likwidator. Likwidator nie może skutecznie wyprowadzić interesu prawnego w sprawie renty planistycznej wyłącznie z przepisu art. 415 k.c. Pozostaje tajemnicą organu, dlaczego te trafne tezy mają mieć znaczenie uniwersalne, a przynajmniej uzasadniać odmowę udzielenia informacji. Organ mógłby powołać znacznie więcej trafnych poglądów prawnych nie mających związku z okolicznościami nin. sprawy i sposobem jej rozstrzygania, co również nie byłoby pomocne przy uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Z tych względów oraz na podstawie art. 145 § 1 pkt 1a i art. 200 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.