Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Cisek, Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca), Sędzia WSA Anna Siedlecka, Protokolant Patrycja Kikosicka-Jędrzejczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2005r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. G. z dnia [...]r. Nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy stacji bazowej telefonii komórkowej na terenie Fabryki Papieru w D. I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. G. na rzecz skarżącego kwotę 265 zł (dwieście sześćdziesiąt pięć złotych) tytułem kosztów postępowania sądowego
Decyzją z dnia [...]r. Wójt Gminy M. odmówił skarżącemu ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy stacji bazowej telefonii komórkowej w D. na terenie Fabryki Papieru w granicach działki nr [...]. Według uzasadnienia, przeznaczenie terenu w planie miejscowym ustalono jako terenu przemysłowego oznaczonego symbolem C4P. O ile plan miejscowy niezależnie od sposobu oznaczenia terenu dopuszcza lokalizację obiektów infrastruktury technicznej, to nie wymienia wśród nich stacji bazowych, stanowiących przedsięwzięcia uciążliwe i mogące znacząco oddziaływać na środowisko. Mieszkańcy pobliskiej zabudowy wielorodzinnej wnieśli sprzeciw i budowa stacji rodziłaby konflikty z miejscową ludnością. Wskazanie lokalizacji stacji wymagałoby zmiany planu miejscowego.
W odwołaniu skarżący zarzucił naruszenie art. 43 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999r. nr 15, poz. 139 ze zm.). Powołał treść uchwały NSA OPK 40/97 ONSA 1998/4/111 i wyroku z 28.07.1998r. IV SA 1504/96 Lex nr 45730, zawierających wyjaśnienie, że sprzeczność zamierzonej budowy z planem miejscowym zachodzi jedynie w przypadku wyraźnego wyłączenia dopuszczalności danej inwestycji. Tymczasem plan miejscowy w zakresie terenu przemysłowego nie wprowadził zakazu jego zabudowy określoną infrastrukturą. Mieszkańcy wsi D. nie są stronami postępowania, zaś dla ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu nie jest wymagana zgoda nawet strony postępowania. Zaskarżoną decyzją organ odwoławczy utrzymał powyższą decyzję w mocy. Organ, podobnie jak skarżący zaznaczył, że kryterium wydania decyzji jest ocena zamierzonej inwestycji z punktu widzenia zgodności z planem zagospodarowania przestrzennego.
Przeznaczenie obszaru oznaczonego symbolem C4P określono jako terenu przemysłu, przy czym plan nie definiuje tego pojęcia. Organ rozważał jego znaczenie w języku potocznym i ocenił, że świadczenie usług telekomunikacyjnych nie mieści się w pojęciu przemysłu. Wprawdzie plan dopuszcza lokalizację obiektów infrastruktury technicznej, lecz nie wymienia wśród nich stacji bazowych, a tylko elementy związane bezpośrednio z funkcjonowaniem terenów budowlanych (ujęcia wody, małe oczyszczalnie, stacje transformatorowe, stacje redukcyjno-pomiarowe gazu). Stacja bazowa nie stanowi więc niezbędnego elementu infrastruktury technicznej, których lokalizacja została dopuszczona na terenach budowlanych. Protest mieszkańców wsi nie mógł być pominięty w postępowaniu (art. 31 ustawy Prawo ochrony środowiska i wymagana treść oceny oddziaływania na środowisko).
W skardze do sądu administracyjnego skarżący ponowił zarzuty zawarte w odwołaniu. Powołał pogląd prawny wyrażony w wyroku NSA z 15.07.1999r. II SA/Łd 334/99 ONSA 2001/1/19, że zamierzona inwestycja nie musi być wyraźnie przewidziana w ustaleniach planu i wystarczy, gdy mieści się w granicach tych ustaleń, co wynika z art. 7, art. 10 ust. 1 pkt 8 i art. 33 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Określenie "teren przemysłowy" nie może być utożsamione z terminem "przemysł". Zamierzona inwestycja była zgodna z ustalonym przeznaczeniem terenu, zaś pominięcie w przykładowo wymienionej i dopuszczalnej infrastrukturze stacji bazowych, nie oznaczało zakazu ich lokalizacji. Opinia społeczności lokalnej nie mogła mieć znaczenia w nin. sprawie, zaś dołączony do akt raport podkreśla korzystną lokalizację stacji w związku z potrzebą ochrony środowiska.