Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak, Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński /sprawozdawca/, Asesor WSA Maria Tkacz-Rutkowska, Protokolant apl. prok. Dariusz Brodzisz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 marca 2005r. sprawy ze skargi D. D. na orzeczenie Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej we W. z dnia [...]r. Nr [...] w przedmiocie zdolności do czynnej służby wojskowej I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji; II. zasądza od Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej we W. na rzecz skarżącego kwotę 10 /dziesięć/ zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; III. nie orzeka w przedmiocie wykonania zaskarżonej decyzji.
Orzeczeniem Powiatowej Komisji Lekarskiej W. - P. P. z dnia [...]r., nr [...]w sprawie zdolności do czynnej służby wojskowej na podstawie art. 104 kodeksu postępowania administracyjnego i art. 26 ust. 1 w ustawy z dnia 21 listopada 1967r., o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. z 1992r. Nr 4, poz. 16 z późn. zm./ oraz § 1 ust. 1 i § 2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 czerwca 1992r. w sprawie zasad określania zdolności do czynnej służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach /Dz.U. z 1992r. Nr 57, poz. 278 z późn. zm./ uznano poborowego D. D. za czasowo niezdolnego do czynnej służby wojskowej i zaliczono do kategorii B 12. W motywach podano, że w oparciu o cytowane przepisy prawne Powiatowa Komisja Lekarska W. - P. P. po przeprowadzeniu wywiadu lekarskiego, zapoznaniu się z przedłożonymi do wglądu dokumentami lekarskimi oraz po własnym badaniu lekarskim i przeprowadzeniu dodatkowych badań specjalistycznych orzekła jak w sentencji z § 61 p. 1, dyskopatia - L-4, S-5.
D. D. wniósł od przedmiotowego orzeczenia odwołanie do Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej we W., gdyż stan jego zdrowia uzasadnia uznanie go za niezdolnego do służby wojskowej. W odwołaniu strona podniosła, że od blisko trzech lat cierpi na dyskopatię kręgosłupa, a ostatnio dolegliwości z tego tytułu nasiliły się. D. D. podał, że lekarz ograniczył mu wykonywanie zajęć gimnastycznych i siłowych oraz zalecił leczenie rehabilitacyjne, i farmakologiczne. Wyjaśnił, że lekarz orzecznik Powiatowej Komisji Lekarskiej skierował go na dodatkowe badania neurologiczne, które potwierdziły dyskopatię, bóle w kręgosłupie oraz ograniczoną ruchomość prawej nogi.
Orzeczeniem Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej we W. z dnia [...]r., nr [...]na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz § 1 ust. 1 i § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 czerwca w sprawie zasad określania zdolności do czynnej służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach orzeczono utrzymać w mocy zaskarżone orzeczenie i uznać poborowego za zdolnego do czynnej służby wojskowej, kategoria "A". W motywach uzasadnienia podano, że w oparciu o cytowane na wstępie przepisy prawne Wojewódzka Komisja Lekarska we W., po zapoznaniu się z przedłożonymi do wglądu dokumentami lekarskimi, przeprowadzeniu dodatkowych badań specjalistycznych uznała poborowego za zdolnego do pełnienia zasadniczej służby wojskowej.
Stwierdzone schorzenia: § 33 pkt 1, § 34 pkt 1, § 63 pkt 1, § 64 pkt 1 skrzywienie i wady kręgosłupa nieznacznie upośledzające sprawność ustroju.
W skardze do Sądu administracyjnego D. D. wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego orzeczenia Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej we W. z dnia [...]r., uznając je za sprzeczne z przepisami postępowania administracyjnego. Zarzucił, że Wojewódzka Komisja Lekarska we W. naruszyła przepis art. 139 kpa, który stanowi, że organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub interes społeczny. Powyższa zasada należy do podstawowych gwarancji procesowych prawa obrony, które przysługuje stronie i stanowi ona jedną z fundamentalnych zasad prawa procesowego w demokratycznym państwie prawa. Naruszenie tego zakazu w rozpatrywanej sprawie należy zatem uznać za rażące naruszenie przepisów prawa. Należy również podkreślić, że organ odwoławczy, odstępując od zasady zakazu reformationis in peius, obowiązany jest w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia szczegółowo wykazać wystąpienie w decyzji organu pierwszej instancji rażącego naruszenia prawa lub rażącego naruszenia interesu społecznego, czego organ drugiej instancji nie wykazał w rozpatrywanej sprawie.