W skardze domagano się uchylenia opisanego wyżej rozstrzygnięcia nadzorczego, zarzucając, że przedmiotowa uchwała Rady Miejskiej nie narusza wskazanych w rozstrzygnięciu przepisów prawa materialnego. Użycie przez ustawodawcę w przepisie art. 36 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym sformułowania "określa się" rozstrzyga o obligatoryjnym charakterze obowiązku ustalenia stawki procentowej, jednakże ustalenie stawki w wysokości "0" procent jest zgodnym z prawem wypełnieniem tego obowiązku. Tylko w przypadku niezawarcia w uchwale żadnego postanowienia w tej materii można by mówić o naruszeniu prawa. Uchwalenie stawki w wysokości "0" procent jest często uzasadnione, a tytułem przykładu wymieniono przypadek, gdy zmieniony plan obejmuje w większości lub w całości tereny będące własnością miasta. W art. 36 ust. 3 ustawy określono jedynie górną granicę opłaty /renty planistycznej/, nie określono natomiast granicy dolnej, co oznacza, że jest możliwe, aby wysokość opłaty wynosiła "0" procent. W skardze zarzucono też, iż w tegorocznych Dziennikach Urzędowych Województwa były publikowane liczne uchwały innych rad gmin dotyczące zmian miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, w których ustalono zerową stawkę spornej opłaty, a które nie zostały przez organ nadzorczy zakwestionowane.
Wojewoda wnosił o oddalenie skargi i podtrzymał w całości argumentację zawartą w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5-7 w związku z art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Naczelny Sąd Administracyjny właściwy jest do kontroli zgodności z prawem uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego oraz aktów organów administracji rządowej stanowiących przepisy prawa miejscowego, uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków innych niż wyżej wymienione, a podejmowanych w sprawach z zakresu administracji publicznej, oraz zgodności z prawem aktów nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego.
Przedmiotem oceny Sądu w niniejszej sprawie jest rozstrzygnięcie organu nadzoru, dotyczące uchwały Rady Miejskiej.
Przepis art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./, zwanej dalej ustawą, stanowi, iż uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna. O nieważności uchwały w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały, w trybie określonym w art. 90. W przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę wydano z naruszeniem prawa /ust. 4/.
Powołana ustawa o samorządzie gminnym wyróżnia zatem dwie kategorie wad uchwał organów gminy: istotne naruszenie prawa oraz nieistotne naruszenie prawa. To rozgraniczenie kategorii wad organów gminy ma znaczenie dla dopuszczalności podjęcia rozstrzygnięcia nadzorczego stwierdzającego nieważność uchwał organu gminy. Powołana ustawa nie określa natomiast rodzaju naruszeń prawa, które mogą być klasyfikowane w kategorii istotnego naruszenia prawa. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że są to takie naruszenia prawa, jak: podjęcie uchwały przez organ niewłaściwy, brak podstawy prawnej do podjęcia uchwały o określonej treści, niewłaściwe zastosowanie przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały i naruszenie procedury podjęcia uchwały.