Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Lipiński, Sędziowie WSA Przemysław Szustakiewicz, WSA Sławomir Antoniuk (spr.), Protokolant Łukasz Bazyluk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 października 2008 r. sprawy ze skargi K. B. na decyzję Dowódcy Sił Powietrznych z dnia [...] lipca 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego w sprawie zwolnienia z zawodowej służby wojskowej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Dowódcy Jednostki Wojskowej [...] w B. z dnia [...] kwietnia 2006 r., nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata B. K. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz kwotę 92,40 (dziewięćdziesiąt dwa 40/100) złotych stanowiącą 22% podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Dowódca Sił Powietrznych decyzją z dnia [...] lipca 2006 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Dowódcy Jednostki Wojskowej [...] w B. z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności rozkazu Dowódcy Jednostki Wojskowej [...] w B. z dnia [...] grudnia 1991 r. nr [...] o zwolnieniu K. B. z zawodowej służby wojskowej.
Z ustaleń organu i akt wynika następujący stan faktyczny i prawny sprawy:
Dowódca Jednostki Wojskowej [...] w B., rozkazem personalnym z dnia [...] grudnia 1991 r., wydanym na podstawie art. 49 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 16, poz. 134), zwolnił K. B. z zawodowej służby wojskowej z powodu otrzymania dwóch kolejnych opinii okresowych stwierdzających niewywiązywanie się przez skarżącego z obowiązków służbowych i przeniósł wymienionego do rezerwy.
W dniu 27 stycznia 2002 r. K. B. wniósł do Dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej o wypłatę zadośćuczynienia finansowego. Pismem z dnia 3 czerwca 2002 r. skarżący, na wezwanie wymienionego Dowódcy sprecyzował swoje wcześniejsze żądanie wyjaśniając, iż jego wniosek dotyczy stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego z dnia [...] grudnia 1991 r. We wniesionym piśmie podkreślił, że opinie służbowe będące podstawą zwolnienia go ze służby zawierały fałszywe stwierdzenia i nie odzwierciedlały żadnego faktu dotyczącego jego osoby. Dowódca kompanii, zdaniem wnioskodawcy, kierował się osobistymi pobudkami fałszując jednocześnie opinie o nim.
Następnie, K. B. złożył skargę do Dowódcy Jednostki [...] na bezczynność Dowódcy Jednostki [...] w B. zarzucając, iż przez okres trzech lat i sześciu miesięcy nie rozpatrzono jego sprawy zainicjowanej w dniu 27 stycznia 2002 r.
Dowódca Jednostki Wojskowej [...] w B. postanowieniem z dnia [...] marca 2006 r. przekazał wniosek skarżącego o stwierdzenie nieważności decyzji Dowódcy Jednostki Wojskowej [...] w B..
W wyniku rozpatrzenia wniosku strony, Dowódca Jednostki Wojskowej [...] w B., na podstawie art. 158 § 1 k.p.a., odmówił stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego z dnia [...] grudnia 1991 r. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ podniósł, iż zgodnie z treścią art. 156 § 1 pkt 7 k.p.a. powołany przepis może stanowić podstawę stwierdzenia nieważności decyzji jedynie wtedy, gdy przepis prawa materialnego stanowi, iż określona w nim wadliwość decyzji powoduje jej nieważność. W przypadku poddanemu kontroli nadzorczej rozkazu personalnego tego rodzaju przesłanka nieważności nie występuje. Powodem zwolnienia skarżącego z pełnienia służby wojskowej, jak wskazał organ, było wystawienie dwóch opinii okresowych z oceną niedostateczną. W takich okolicznościach faktycznych dowódca jednostki wojskowej, w której skarżący pełnił służbę wojskową wystąpił w dniu 20 listopada 1991 r. z wnioskiem o zwolnienie żołnierza z zawodowej służby wojskowej. Dowódca Jednostki Wojskowej [...] w B. uwzględnił przedmiotowy wniosek i rozkazem personalnym zwolnił K. B. ze służby. Zdaniem organu, kwestionowany przez skarżącego rozkaz personalny nie zawiera żadnych wad prawnych, ponieważ został wydany w okolicznościach przewidzianych w obowiązującej wówczas ustawie o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz ze wskazaniem prawidłowej podstawy prawnej. Analizując sprawę wymienionego, organ doszedł do wniosku, że w sprawie K. B. nie wystąpiły także inne przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji z art. 156 § 1 pkt 1-6 k.p.a. Dodał ponadto, że stwierdzeniu nieważności rozkazu personalnego sprzeciwia się również treść art. 156 § 2 k.p.a., albowiem od ogłoszenia tego rozkazu do złożenia w 2002 r. wniosku o stwierdzenie nieważności minęło więcej niż dziesięć lat.