Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych w przedmiocie dostępu do informacji publicznej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Joanna Kube Sędzia WSA - Ewa Pisula - Dąbrowska (sprawozdawca) Sędzia WSA - Iwona Dąbrowska Protokolant - specjalista Marek Kozłowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi M. J. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie dostępu do informacji publicznej uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą.

Uzasadnienie strona 1/3

Minister Spraw Wewnętrznych decyzją z [...] maja 2015 r. [...] , na podstawie art. 138 k.p.a. utrzymał w mocy własną decyzję z [...] września 2014 r., którą to decyzją odmówił M. J. udostępnienia informacji publicznej w zakresie wysokości miesięcznego wynagrodzenia netto wraz ze wszystkimi dodatkami M. W. - rzecznika prasowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Jako podstawę materialnoprawną organ wskazał art. 5 i art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 782).

W motywach uzasadnienia organ wskazał, że żądana informacja nie może zostać udostępniona z uwagi na treść art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przywołał orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i uchwałę Sądu Najwyższego z 16 lipca 1993 r., sygn. akt I PZP 28/93.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi M. J. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej i zasądzenie kosztów postępowania, skarżący podniósł naruszenie:

1) art. 7 k.p.a. i art. 77 k.p.a. w zw. z art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez bezpodstawne przyjęcie, że rzecznik prasowy Ministra Spraw Wewnętrznych nie jest osobą pełniącą funkcje publiczne, lecz pełniącą funkcje usługowe i techniczne, gdy tymczasem z § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z 8 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji i zadań rzeczników prasowych w urzędach organów administracji rządowej wprost wynika, iż rzecznik prasowy nie pełni czynności usługowych ani technicznych, bowiem całą obsługę organizacyjną rzeczników prasowych zapewnia urząd obsługujący organ administracji rządowej, w którym działa rzecznik prasowy;

2) § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z 8 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji i zadań rzeczników prasowych w urzędach organów administracji rządowej, poprzez jego pominięcie i uznanie, że całą obsługę organizacyjną rzeczników prasowych zapewnia urząd obsługujący organ administracji rządowej, w którym działa rzecznik prasowy, a to oznacza, że nie można traktować rzecznika prasowego, który do tego jest powoływany w sposób polityczny, bez jakiegokolwiek konkursu, jako osobę pełniącą funkcje usługowe i techniczne, lecz jako osobę pełniącą funkcje publiczne;

3) art. 115 § 13 pkt 4 kodeksu karnego i art. 115 § 19 kodeksu karnego, poprzez ich pominięcie, w sytuacji gdy rzecznik prasowy Ministra jest pracownikiem administracji rządowej, a wykonywane przez niego czynności nie mają charakteru wyłącznie usługowego, skoro wiążą się również z wykonywaniem obowiązków nałożonych ustawą o dostępie do informacji publicznej, a obowiązki te wykonywane są także poprzez odmowę udzielenia informacji publicznej, dla której ustawa zastrzega formę decyzji administracyjnej i z tego względu rzecznik prasowy posiada co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej, co jest równoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób lub chociaż uprawnienie do przygotowywania decyzji wywierających takie skutki, na co zwrócił uwagę Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05;

Strona 1/3