Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Mierzejewska, Sędziowie WSA Przemysław Szustakiewicz, WSA Sławomir Antoniuk (spr.), Protokolant Marek Kozłowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 listopada 2008 r. sprawy ze skargi B. P. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie przyznania emerytury wojskowej w drodze wyjątku 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu
Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] przyznającą [...] B.P. emeryturę wojskową w drodze wyjątku od dnia 1 kwietnia 2007 r. w wysokości najniższej emerytury WP oraz postanowił emeryturę wojskową w drodze wyjątku wypłacać pod warunkiem niepobierania przez wymienionego świadczeń emerytalno - rentowych z innego tytułu lub nieuzyskiwania przychodów z tytułu zatrudnienia bądź działalności podlegającej obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu.
Z ustaleń Ministra Obrony Narodowej i akt administracyjnych wynika następujący stan sprawy.
Pismem z dnia 25 kwietnia 2007 r. B. P. wniósł o "przywrócenie prawa do emerytury wojskowej w drodze wyjątku" podnosząc, iż Naczelny Sąd Administracyjny uchylił decyzje wydane w przedmiocie przyznania mu emerytury wojskowej w drodze wyjątku, bowiem decyzja o przyznaniu świadczenia w wysokości 40 % wymiaru została wydana w oparciu o inną decyzję tego Ministra z dnia [...] lipca 2000 r. nr [...], która następnie została uchylona w części (w pkt 3 mającym wpływ na treść decyzji o przyznaniu świadczenia) decyzją Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] listopada 2002 r. nr [...]. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 2 lipca 2003 r. sygn. akt II SA 4032/02 stwierdził nieważność decyzji z dnia [...] listopada 2002 r. z powodu "niekompletności tego rozstrzygnięcia". Po wyroku Sądu, Minister Obrony Narodowej ostateczną decyzją z dnia [...] października 2003 r. nr [...] uchylił własną decyzję z dnia [...] lipca 2000 r. nr [...] w części dotyczącej pkt 3 i w tym zakresie umorzył postępowanie w I instancji. Następnie Minister Obrony Narodowej w dniu [...] września 2006 r. wydał decyzję nr [...], którą stwierdził nieważność decyzji z dnia [...] października 2003 r., nr [...]. W tej sytuacji do obiegu prawnego został powtórnie wprowadzony pkt 3 decyzji z dnia [...] lipca 2000 r. nr [...], co zdaniem skarżącego uzasadniało przywrócenie utraconego wcześniej prawa do emerytury wojskowej w drodze wyjątku.
W wyniku rozpatrzenia powyższego wniosku, Minister Obrony Narodowej w dniu [...] sierpnia 2007 r., działając na podstawie art. 104 k.p.a. i art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (tekst jednolity Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 ze zm.), wydał decyzję, w której: 1) przyznał [...] B. P. emeryturę wojskową w drodze wyjątku od dnia 1 kwietnia 2007 r. w wysokości najniższej emerytury w państwie, 2) postanowił emeryturę wojskową w drodze wyjątku wypłacać pod warunkiem niepobierania przez wymienionego świadczeń emerytalno - rentowych z innego tytułu lub nieuzyskiwania przychodów z tytułu zatrudnienia bądź działalności podlegającej obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu.
Pismem z dnia 27 sierpnia 2007 r. B. P. wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej powyższą decyzją podnosząc, iż skarżona decyzja nie została wydana zgodnie z jego wnioskiem z dnia 25 kwietnia 2007 r. W uzasadnieniu wniosku odwołujący się podniósł, iż organ przyznając świadczenie po raz drugi, zamiast przywrócić prawo do już wcześniej przyznanego świadczenia emerytalnego, nie ustalił prawidłowo stanu faktycznego sprawy. Nieprawidłowość ta wpływa na ustalenie daty wypłacania tego świadczenia jak i jego wysokości. Ponadto wątpliwości strony wzbudził pkt 2 zaskarżonej decyzji. Zdaniem skarżącego, pozbawia go możliwości dodatkowego zarobkowania, pozostaje w sprzeczności z Konstytucją RP i ustawą z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudniania osób niepełnosprawnych, które gwarantują prawo do pracy i godnego życia oraz szczególną ochronę zatrudnionych osób niepełnosprawnych.