Trzeba również dostrzec, iż skarżąca jest od dnia [...] maja 2014 r. zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w L. jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku (zaświadczenie z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...]). Natomiast warunkiem uzyskania statusu osoby bezrobotnej jest gotowość osoby rejestrującej się i zdolność do podjęcia zatrudnienia (art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy).
Trudno zatem czynić Ministrowi Obrony Narodowej skuteczny zarzut, iż stosując kryterium uznania administracyjnego ocenił sytuację osoby zdolnej do podjęcia zatrudnienia, przy uwzględnieniu jej sytuacji rodzinnej i majątkowej, jako niemieszczącej się w pojęciu "okoliczności wyjątkowych" uniemożliwiających nabycie prawa do zaopatrzenia przewidzianego w wojskowej ustawie emerytalnej. Tym bardziej to stanowisko organu jest trudne do podważenia jeśli się zważy, iż w postępowaniach zainicjowanych przez skarżącą przed Prezesem ZUS oraz w postępowaniach sądowych jest ona konsekwentnie uznawana dla potrzeb emerytalno-rentowych za osobę zdolną do podjęcia pracy zarobkowej i wobec tego nie może stać się beneficjentem świadczeń rentowych z FUS.
W istocie skarżąca upatruje spełnienia przesłanek z art. 8 ust. 1 wojskowej ustawy emerytalnej w fakcie, iż jej mąż zmarł po powrocie z misji pełnionej w ramach Sił Pokojowych ONZ w L. i to zdarzenie oraz jego konsekwencje spowodowało u skarżącej problemy zdrowotne i finansowe. Tymczasem renta, o jakiej mowa w ww. przepisie, nie może być przyznana każdej osobie znajdującej się w "szczególnych okolicznościach", nawet gdy chodzi o osobę, która utraciła żywiciela rodziny, będącego żołnierzem. Rentę można przyznać wyłącznie osobie, która wskutek wystąpienia tychże "szczególnych okoliczności" nie spełniła wszystkich warunków koniecznych dla nabycia prawa do zaopatrzenia emerytalnego na zasadach ogólnych, określonych w art. 23 i nast. ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym. Konieczne jest więc istnienie związku przyczynowego pomiędzy wystąpieniem "szczególnych okoliczności" a niespełnieniem którejś z przesłanek uzyskania renty na zasadach ogólnych. Przyznanie renty "w drodze wyjątku" jest więc uzasadnione tylko wówczas, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że wnioskodawca nie uzyskał renty rodzinnej na zasadach ogólnych z tego powodu, iż - na skutek wyjątkowego zbiegu okoliczności niezależnych od woli wnioskodawcy lub na skutek innej wyjątkowej sytuacji, na którą wnioskodawca nie miał wpływu - nie spełnił on przynajmniej jednej z przesłanek przyznania renty.
Minister Obrony Narodowej obowiązany był więc przed wydaniem decyzji zgromadzić przede wszystkim taki materiał dowodowy, który pozwoliłby ustalić, czy - gdyby nie zaszły "szczególne okoliczności" wskazywane przez wnioskodawczynię to mieściłaby się ona w gronie beneficjentów renty rodzinnej na zasadach ogólnych. W niniejszej sprawie sytuacja skarżącej została wyjaśniona, w tym okoliczności i przyczyny śmierci mjr W. C. zostały należycie udokumentowane i ocenione przez organ. Fakt utraty najbliższego członka rodziny - żołnierza, który zapewniał stabilizację finansową, w ocenie organu nie wskazuje na szczególne okoliczności, tj. takie, które niezależnie od woli skarżącej stanęły na przeszkodzie w uzyskaniu świadczenia w trybie zwykłym. To stanowisko zasługuje na akceptację jeśli się zważy, iż renta "w drodze wyjątku", przewidziana w art. 8 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, nie jest świadczeniem odszkodowawczym za śmierć osoby najbliższej. Natomiast rentę "w drodze wyjątku" przyznaje się wtedy, gdy po śmierci żołnierza członkowie jego rodziny, z uwagi na szczególnie niekorzystny zbieg okoliczności, nie nabywają prawa do renty na zasadach ogólnych. Okolicznościami szczególnymi nie są zarówno okoliczności śmierci żołnierza (po powrocie ze służby poza granicami kraju oraz na skutek zdarzenia związanego z brakiem możliwości dalszego pozostawania w służbie na równorzędnym stanowisku), jak też stan zdrowia wnioskodawczyni stwierdzony orzeczeniami Komisji Lekarskiej ZUS.
Mając wszystko powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż Minister Obrony Narodowej wydając zaskarżoną decyzję nie przekroczył granic uznania administracyjnego z tego względu, iż nie dopatrzył się w sytuacji skarżącej przypadku uzasadniającego przyznanie świadczenia wyjątkowego. Tym samym, ocenie Sądu nie naruszył w postępowaniu art. 8 wojskowej ustawy emerytalnej, a także respektował przepisy procesowe regulujące zasady gromadzenia i oceny dowodów w postępowaniu administracyjnym, tj. art. 7, 77 § 1 i art. 80 k.p.a.
W zaistniałym stanie sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.