Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Sławomir Antoniuk Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Sędzia WSA - Olga Żurawska - Matusiak Protokolant - starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi R. J. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego w sprawie zwolnienia ze służby w Policji - oddala skargę -
Komendant Główny Policji rozkazem personalnym z dnia [...] lipca 1990 r. nr [...], działając na podstawie art. 45 ust. 1 i art. 147 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 1990 r. Nr 30, poz. 179), z dniem [...] lipca 1990 r. zwolnił R. J. ze służby w Policji.
W tej sytuacji Komendant Wojewódzki Policji w K. w dniu [...] lipca 1990 r. wydał rozkaz personalny dla celów kadrowo - finansowych, w którym potwierdził fakt zwolnienia policjanta ze służby, określając jednocześnie składniki uposażenia.
Następnie z dniem [...] sierpnia 1990 r. skarżąca została przyjęta do pracy na etat cywilny i od tego dnia wykonywała zadania w Komendzie Wojewódzkiej Policji w K., zaś od dnia [...] czerwca 1999 r. w Komendzie Miejskiej Policji w K.
W dniu [...] listopada 2012 r. skarżąca R. J. wystąpiła do Ministra Spraw Wewnętrznych z wnioskiem o stwierdzenie nieważności rozkazu personalnego Komendanta Głównego Policji nr [...] z dnia [...] lipca 1990 r., na podstawie art. 16 § 1 pkt 2 k.p.a. W uzasadnieniu wniosku podała, że rozkaz wydano z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ nie zawierał uzasadnienia i pouczenia o środkach odwoławczych. Wskazała ponadto, że rozkaz został wydany bez zasięgnięcia opinii organizacji związkowej.
Minister Spraw Wewnętrznych decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...], odmówił stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 1990 r. nr [...].
W tej sytuacji skarżąca wniosła o ponowne rozpoznanie sprawy i w uzasadnieniu podkreśliła, iż organ błędnie podał podstawę prawną rozkazu personalnego i kierował się dowolnością przy wyborze osób do zwalniania.
Minister Spraw Wewnętrznych decyzją z dnia [...] marca 2013 r. nr [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu podał, że stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest jednym z trybów nadzwyczajnych wzruszenia decyzji ostatecznej. Ochrona takich decyzji została wyrażona zasadą ogólną trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych, tj. art. 16 § 1 k.p.a. Właściwy do stwierdzenia nieważności decyzji w przypadkach wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. jest organ wyższego stopnia, a gdy decyzja została wydana przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze - ten organ. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu. Odmowa wszczęcia postępowania w sprawie nieważności decyzji następuje w drodze decyzji (art. 157 k.p.a.). Przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji zostały wyczerpująco określone w art. 156 § 1 k.p.a., a zatem organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która:
1) wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości,
2) wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa,
3) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną,
4) została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie,