Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kwiecińska, Sędziowie WSA Iwona Maciejuk (spr.), Stanisław Marek Pietras, Protokolant specjalista Ewa Kielak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 października 2016 r. sprawy ze skargi A. F. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
[...] Komendant Wojewódzki Policji decyzją z dnia [...] sierpnia 2014 r.
nr [...] na podstawie art. 155 k.p.a. w zw. z art. 10 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 oraz ust. 3 pkt 1 i ust. 4 pkt 1a ustawy o broni i amunicji na wniosek A. F. zmienił swoją decyzję z dnia [...] września 2011 r. nr [...] w zakresie celu posiadania broni palnej, rozszerzając jego prawo do broni dodatkowo o cel do ochrony osobistej.
Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...] na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 w zw. z art. 157 § 1 i 2 i art. 158 § 1 k.p.a. stwierdził nieważność decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] wskazując, że została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Organ podał, że podstawę prawną decyzji z dnia [...].09.2011 r. stanowi przepis art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 3 i 4 i ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy o broni i amunicji. Natomiast podstawą wydania pozwolenia na broń, do celu ochrony osobistej jest inny przepis -art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 tej ustawy. Tym samym decyzja [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] sierpnia 2014r. zmieniająca decyzję tego organu z dnia [...] września 2011 r. w zakresie celu posiadania broni palnej bezpośrednio i w sposób oczywisty godzi w przepisy prawa materialnego (ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji), ponieważ wykracza poza granicę stanu faktycznego i prawnego decyzji pierwotnej, tj. wydającej pozwolenie na broń palną do celów łowieckich i sportowych. W ocenie organu nie można było rozszerzyć w trybie przepisu art. 155 k.p.a. celu posiadania broni. Jednocześnie organ wskazał, że nie stwierdził zaistnienia pozostałych przesłanek nieważności z art. 156 § 1 k.p.a., albowiem decyzja ta nie została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości (pkt 1), bądź bez podstawy prawnej (pkt 2 zdanie pierwsze), nie dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną (pkt 3), została skierowana do strony postępowania (pkt 4), nie była trwale niewykonalna w dniu jej wydania (pkt 5), jej wykonanie nie wywoływało czynu zagrożonego karą (pkt 6) i nie zawiera wady powodującej jej nieważność z mocy prawa (pkt 7).
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy A. F. podniósł, że jego zdaniem procedura administracyjna w zakresie zmiany decyzji ostatecznej (z dnia [...] września 2011 r.), w wyniku której uzyskał pozwolenie w celu ochrony osobistej była przeprowadzona zarówno w ramach tego samego stanu faktycznego, jak i prawnego i zgodnie ze słusznym interesem strony oraz zasadami współżycia społecznego.
Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] marca 2016 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] lutego 2016 r. W uzasadnieniu wskazał, że w postępowaniu tym ustalał, czy stanowiąca przedmiot postępowania nieważnościowego decyzja jest obarczona w dacie jej wydania którąkolwiek z wad kwalifikowanych, o których mowa w art. 156 § 1 k.p.a. Stwierdził, że decyzja [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] sierpnia 2014 r. zmieniająca decyzję tego organu z dnia [...] września 2011 r. w zakresie celu posiadania broni palnej przez A. F. bez wątpienia i w sposób oczywisty oraz bezpośredni godzi w przepisy prawa materialnego (ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji), co jest nie do pogodzenia z zasadą demokratycznego państwa prawnego, a proste zestawienie treści decyzji z treścią przepisu wskazuje na jawną sprzeczność. Organ podniósł, iż zmiana decyzji ostatecznej w trybie art. 155 k.p.a. może być dokonana tylko w granicach stanu faktycznego sprawy "pierwotnej", przy uwzględnieniu normy prawa materialnego, w oparciu o którą tę decyzję "pierwotną" wydano. Powołał się w tym zakresie na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego.