Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska-Matusiak (spr.) Sędziowie WSA Jacek Fronczyk Andrzej Kołodziej Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 września 2013 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zawieszenia w czynnościach służbowych - oddala skargę -
Minister Spraw Wewnętrznych decyzją z [...] lutego 2013 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., po rozpoznaniu odwołania J. K. (dalej jako "skarżący"), utrzymał w mocy decyzję Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej z [...] grudnia 2012 r., nr [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji nr [...] [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w [...] z [...] lipca 2012 r. w sprawie zawieszenia w czynnościach służbowych.
Do wydania powyższej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Prokuratura Okręgowa w [...] pismem z [...] lipca 2012 r. powiadomiła [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej o przedstawieniu J. K. zarzutu popełnienia czynu z art. 266 § 1 K.k. i inne.
W związku z powyższym, [...] Komendant Wojewódzki PSP, decyzją nr [...] z [...] lipca 2012 r., zawiesił skarżącego w czynnościach służbowych na okres trzech miesięcy.
Wnioskiem z [...] listopada 2012 r. skarżący zwrócił się do Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej z wnioskiem o stwierdzenie nieważności wyżej wymienionej decyzji. Powołał się na brak podstawy prawnej do jej wydania, twierdząc, że zgodnie z art. 266 § 3 K.k., zarzucany mu czyn nie jest przestępstwem umyślnym ściganym z oskarżenia publicznego, ani też przestępstwem skarbowym umyślnym, w związku z czym nie są spełnione przesłanki z art. 39 ust. 1 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej. Decyzja została wydana zatem z rażącym naruszeniem prawa.
Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej, postanowieniem z [...] grudnia 2012 r., wszczął postępowanie nieważnościowe w przedmiotowej sprawie, a następnie decyzją z [...] grudnia 2012 r., nr [...], odmówił stwierdzenia nieważności decyzji nr [...] [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej z [...] lipca 2012 r. w sprawie zawieszenia w czynnościach służbowych.
W uzasadnieniu organ wskazał, że w celu sprawdzenia czy zaskarżona decyzja spełnia przesłanki opisane w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. trzeba porównać treść art. 39 pkt 1 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej z treścią art. 266 K.k.
Ustawodawca podzielił przestępstwa na ścigane z oskarżenia publicznego oraz ścigane z oskarżenia prywatnego. W ramach przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego występuje ściganie z urzędu oraz ściganie na wniosek pokrzywdzonego. Istnieje zatem grupa przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego, ale na wniosek osoby pokrzywdzonej.
Pragmatyki służb mundurowych określają różne czynności organów służbowych w zależności od rodzaju popełnionych przestępstw lub postępowania karnego wobec funkcjonariuszy, dotyczące zawieszenia w czynnościach służbowych lub zwolnienia ze służby i są do siebie zbliżone.
Powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 maja 2010 r., sygn. akt I OSK 1601/09 organ wskazał, że: "Pojęcie "przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego", podobnie jak pojęcie "przestępstwo umyślne" są kategoriami prawa karnego. O tym bowiem, czy z tego rodzaju przestępstwami mamy w konkretnym przypadku do czynienia, stanowi kodeks karny, a dokładnie - jego część szczególna. Dzieli ona przestępstwa na dwie kategorie, tj. ścigane z oskarżenia publicznego i ścigane z oskarżenia prywatnego. Powyższe rozróżnienie ustawodawca dokonuje poprzez zamieszczenie (w przypadku przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego), w treści danego przepisu stosownej wzmianki. Pozostałe przestępstwa, nie zawierające takiej wzmianki, są ścigane z oskarżenia publicznego, tj. innymi słowy - z urzędu. Powyższy podział jest czytelny i jednoznaczny, a dokonuje go prawo karne materialne, mając na względzie stopień niebezpieczeństwa danego czynu. Przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego zawierają bowiem mniejszy ładunek społecznego niebezpieczeństwa, a ponadto, obowiązkowe wkraczanie przez organ ścigania w przypadku ich popełnienia, jest niejednokrotnie niewskazane, z uwagi na możliwość pogłębienia konfliktu. Nie można zatem wspomnianego materialnoprawnego podziału przestępstw zmieniać, w oparciu o sposób wszczęcia procesu karnego".