Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska-Jung Sędziowie WSA Ewa Pisula-Dąbrowska Olga Żurawska-Matusiak (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2015 r. sprawy ze skargi M. G. na postanowienie Szefa Służby Celnej z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania dyscyplinarnego 1) uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie z [...] grudnia 2014 r.; 2) zasądza od Szefa Służby Celnej na rzecz M. G. kwotę 257 zł (dwieście pięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Pismem z [...] listopada 2014 r. M. G. (dalej jako skarżący), wystąpił z wnioskiem o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej orzeczeniem dyscyplinarnym Dyrektora Izby Celnej w B. nr [...] z [...] lipca 2012 r. w przedmiocie wymierzenia skarżącemu kary dyscyplinarnej wydalenia ze Służby Celnej. Jako podstawę żądania wskazał przepisy art. 145 § 1 pkt 3-6 K.p.a.
Postanowieniem z [...] grudnia 2014 r., na podstawie art. 150 § 2 K.p.a., Szef Służby Celnej odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wznowienia postępowania zakończonego ostatecznym orzeczeniem Dyrektora Izby Celnej w B. z [...] lipca 2012 r. Nr [...]. W uzasadnieniu postanowienia organ wskazał, iż zgodnie z treścią art. 145 § 1 K.p.a., w sprawie zakończonej decyzją ostateczną, wznawia się postępowanie, jeśli zachodzą przyczyny enumeratywnie wymienione w pkt 1-8. Równocześnie, w judykaturze przyjmuje się, iż w obecnie obowiązującym stanie prawnym odmowa wznowienia postępowania może nastąpić tylko w sytuacji, gdy wznowienie postępowania z przyczyn podmiotowych lub przedmiotowych jest niedopuszczalne oraz gdy strona złożyła wniosek o wznowienie postępowania z uchybieniem ustawowego terminu. Wykładnia jurydyczna wskazuje, zdaniem organu, iż niedopuszczalność wznowienia z przyczyn przedmiotowych będzie miała miejsce, gdy strona żąda wznowienia postępowania w sprawie, w której organ działał w innej formie prawnej, np. umowy cywilnej czy czynności materialno-technicznej, gdy sprawa nie jest jeszcze zakończona decyzją ostateczną lub gdy strona opiera żądanie na podstawie dającej podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji czy postanowienia. Organ zauważył, iż postępowania dyscyplinarne prowadzone wobec funkcjonariuszy celnych (także innych służb mundurowych) są szczególnym rodzajem postępowań, które w warstwie proceduralnej nie mogą być utożsamiane z postępowaniami administracyjnym, a wydawane na ich zakończenie orzeczenia dyscyplinarne nie są decyzjami administracyjnymi. Źródłem odpowiedzialności dyscyplinarnej funkcjonariuszy celnych są natomiast przepisy ustawy z dnia 7 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej. Akt ten stanowi tzw. pragmatykę służbową funkcjonariuszy Służby Celnej, czyli zamknięty w formule ustawy, katalog praw i obowiązków oraz procedur obowiązujących funkcjonariuszy Służby Celnej. Konsekwencją stosowania takiej formuły jest to, że w przypadku pragmatyk służbowych istnieje powszechnie akceptowalne prawo ustawodawcy do odrębnego niż w powszechnie obowiązujących przepisach uregulowania danej kwestii. Przykładem na samoistność regulacji w pragmatykach służbowych jest powszechne, co do zasady, wyłączenie stosowania przepisów Kodeksu pracy w stosunkach służbowych służb mundurowych.
Organ przywołał treść art. 187 ustawy o Służbie Celnej określającego ramy prawne i proceduralne postępowań dyscyplinarnych w Służbie Celnej wskazując, iż jego analiza nie pozostawia wątpliwości, że do postępowań dyscyplinarnych wobec funkcjonariuszy celnych zastosowanie mają jedynie przepisy zawarte w Rozdziale 11 ustawy pragmatycznej oraz odpowiednio - tj. jedynie w kwestiach w niej nieuregulowanych - przepisy zawarte w Kodeksie postępowania karnego. Podejmując polemikę z przedstawionym we wniosku z [...] listopada 2014 r. twierdzeniem o adekwatności trybów nadzwyczajnych Kodeksu postępowania administracyjnego do wzruszania ostatecznych orzeczeń dyscyplinarnych organ wyjaśnił, iż jest to teza chybiona. Organ zważył, iż w sprawie skarżącego, WSA w Warszawie weryfikowało powyższą tezę, oddalając 29 kwietnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt II SA/Wa 187/14 skargę na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności orzeczenia dyscyplinarnego Dyrektora Izby Celnej w B. nr [...] z [...] lipca 2012 r.