Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej (spr.), Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska, Ewa Grochowska-Jung, Protokolant Emilia Jaktorska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi R. B. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] października 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o utracie prawa do zasiłku dla bezrobotnych oddala skargę.
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lutego 2007 r., nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. i art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001), po rozpatrzeniu odwołania R. B. od decyzji Prezydenta W. z dnia [...] stycznia 2007 r., nr [...], orzekającej o utracie przez zainteresowaną prawa do zasiłku dla bezrobotnych z dniem [...] stycznia 2007 r., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu podał, że R. B. został przyznany decyzją Prezydenta W. z dnia [...] lipca 2006 r., nr [...], zasiłek dla bezrobotnych od [...] lipca 2006 r. do [...] stycznia 2007 r., tj. na okres 6 miesięcy i decyzja ta stała się ostateczna.
Z uwagi na upływ okresu pobierania zasiłku, zgodnie z przepisem art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, należało orzec o utracie przez zainteresowaną prawa do zasiłku z dniem [...] stycznia 2007 r.
Organ wyjaśnił ponadto, że stosownie do art. 73 ust. 1 pkt 2 lit. b ww. ustawy, okres pobierania zasiłku wynosi 12 miesięcy dla bezrobotnych powyżej 50 roku życia oraz posiadających co najmniej 20-letni okres uprawniający do zasiłku. Z dokumentów zaś dołączonych do odwołania wynika, że bezrobotna posiada 8-letni 11-miesięczny i 25-dniowy okres uprawniający do zasiłku. Zatem, pomimo ukończenia przez nią 50 roku życia, brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji, gdyż R. B. nie przedstawiła stosownej dokumentacji umożliwiającej zaliczenie jej okresu pracy w byłym ZSRR.
Minister Pracy i Polityki Społecznej decyzją z dnia [...] września 2008 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 i § 2 oraz art. 158 § 1 k.p.a., po rozpatrzeniu wniosku R. B. o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2007 r., odmówił stwierdzenia jej nieważności. W motywach uzasadnienia podniósł, iż brak jest podstaw do uznania, że w przedmiotowej sprawie doszło do rażącego naruszenia art. 72 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, poprzez niezaliczenie zainteresowanej okresu zatrudnienia w byłym ZSRR jako repatriantce.
Minister Pracy i Polityki Społecznej decyzją z dnia [...] października 2008 r., nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 127 § 3 k.p.a., po rozpoznaniu wniosku R. B. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.
W obszernym uzasadnieniu podał, iż jednym z trybów weryfikacji ostatecznej decyzji administracyjnej, jakie wymienia art. 16 § 1 k.p.a., jest stwierdzenie jej nieważności w przypadku wystąpienia szczególnie ciężkich wad materialno-prawnych. Decyzja o stwierdzeniu nieważności decyzji administracyjnej jest wydawana w wyniku ustalenia istnienia jednej z przesłanek pozytywnych ustanowionych w art. 156 § 1 k.p.a.
Powołując się na orzecznictwo, organ wskazał, że rażące naruszenie prawa, które zainteresowana zarzuciła decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2007 r., występuje wtedy, gdy treść rozstrzygnięcia powstaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisów prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że rozstrzygnięcie nie może być zaakceptowane jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Podniósł ponadto, że w świetle orzecznictwa rażące naruszenie prawa ma miejsce wówczas, kiedy orzeczenie wydane przez organ w sposób ewidentny odbiega od normy prawnej, przy czym wykładnia tej normy nie budzi wątpliwości. Zastosowanie zaś przy wydaniu decyzji administracyjnej jednej z możliwych interpretacji niejednoznacznych w swej treści przepisów prawa, nie może być uznane za rażące naruszenie prawa.