Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Mierzejewska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Janusz Walawski, Sędzia WSA Andrzej Kołodziej, Protokolant Łukasz Mazur, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 października 2009 r. sprawy ze skargi E. S. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu wniosku oddala skargę
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji postanowieniem z dnia [...] grudnia 2008 r., na podstawie art. 66 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku E. S. z dnia 18 września 2008 r., zwrócił przedmiotowy wniosek.
W uzasadnieniu postanowienia organ podał, że E. S. pismem z dnia 18 września 2008 r. wystąpił do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] października 1983 r. znak [...] odwołującej E. S. z dniem doręczenia przedmiotowego pisma ze stanowiska inspektora wojewódzkiego w Urzędzie Wojewódzkim w [...]. Przedmiotowe pismo E. S. odebrał w dniu 18 października 1983 r.
Dalej organ wskazał, że ustawa z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. Nr 31, poz. 214) w art. 2 zawierała delegację ustawową dla Rady Ministrów do określenia - w drodze rozporządzenia - stanowisk, na których w urzędach naczelnych, centralnych i terenowych organów administracji państwowej, Kancelarii Sejmu i Kancelarii Rady Państwa oraz urzędach podległych naczelnym organom władzy państwowej oraz naczelnym i centralnym organom administracji państwowej zatrudniani pracownicy są urzędnikami państwowymi w rozumieniu ustawy.
Z przepisu § 13 pkt 16 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 listopada 1982 r. w sprawie określenia stanowisk urzędniczych oraz zasad nawiązywania z urzędnikami państwowymi stosunku pracy na podstawie mianowania (Dz. U. Nr 39, poz. 257) wynika, że stosunek pracy na podstawie mianowania nawiązuje się z urzędnikami państwowymi zatrudnionymi na stanowiskach inspektora wojewódzkiego.
E. S. był urzędnikiem zatrudnionym na podstawie mianowania.
Przepis art. 38 ust. 1 ustawy o pracownikach urzędów państwowych wskazywał, że od decyzji w sprawach wypowiedzenia lub rozwiązania stosunku pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym, przeniesienia albo zlecenia mu wykonywania innej pracy, przeniesienia na inne stanowisko bądź zawieszenia w pełnieniu obowiązków urzędnik ten mógł, w terminie 7 dni, wnieść odwołanie do kierownika organu nadrzędnego nad urzędem, w którym był zatrudniony.
Od decyzji wydanej przez ministra odwołanie nie przysługiwało. Od decyzji w sprawach określonych w ust. 1 urzędnikowi państwowemu mianowanemu przysługiwała skarga do sądu administracyjnego na zasadach przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego (art. 38 ust. 2 ustawy o pracownikach urzędów państwowych). Spory ze stosunku pracy urzędników państwowych w sprawach nie wymienionych w art. 38 ust. 1 ustawy o pracownikach urzędów państwowych rozpatrywane były w trybie określonym w Kodeksie pracy (art. 39 ustawy o pracownikach urzędów państwowych).
Dalej organ wskazał, że z dniem 1 stycznia 2004 r. dotychczasowe stosunki pracy osób zatrudnionych na podstawie mianowania na zasadach określonych w ustawie o pracownikach urzędów państwowych, przekształcają się w stosunki pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony i pismo E. S. wskazuje, że jest to roszczenie ze stosunku pracy, dla oceny którego właściwy jest sąd powszechny - sąd pracy.