Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Werpachowska (spraw.), Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska, Ewa Grochowska - Jung, Protokolant specjalista Elwira Sipak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi A.P. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną gazową - oddala skargę -
Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), zwanej dalej k.p.a. oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a oraz art. 18 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576), utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] października 2013 r. nr [...] o cofnięciu A.P. pozwolenia na broń palną gazową do ochrony osobistej.
W uzasadnieniu podał, że w świetle obowiązujących przepisów prawa, które zostały zmienione ustawą z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji i weszły w życie z dniem 10 marca 2011 r., do oceny czy w danej sprawie istnieje przesłanka do cofnięcia pozwolenia na broń wystarczy ustalenie przez organ Policji, że osoba posiadająca takie pozwolenie jest skazana za przestępstwo, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a lub b ustawy o broni i amunicji. W niniejszej sprawie zastosowano pkt 6 lit. a tego przepisu, w myśl którego pozwolenia na broń nie mogą posiadać osoby stanowiące zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego skazane prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe. W takich przypadkach organ nie musi badać oraz w drodze postępowania dowodowego wykazywać związku pomiędzy faktem skazania a zagrożeniem dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego, o ile popełnione przestępstwo ma charakter umyślny. Ustawodawca bowiem sam rozstrzygnął, że osoby skazane za przestępstwo umyślne broni posiadać nie mogą, a wydane pozwolenie należy cofnąć.
Skoro zatem przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy ma charakter obligatoryjny, to organy Policji mają obowiązek cofnięcia pozwolenia na broń w każdym przypadku ujawnienia, że posiadacz pozwolenia na broń należy do grupy osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o broni i amunicji.
Podkreślił, że w przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że A.P. świadomie popełnił czyn z art. 284 § 1 k.k., za co został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] maja 2012 r., sygn. akt [...]. Przywłaszczenie mienia jest przestępstwem umyślnym, a zgodnie z prezentowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiskiem, charakterystycznym dla przestępstwa przywłaszczenia jest zamiar bezpośredni (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 1976 r., sygn. akt. V KR 20/76, Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas, Komentarz do Kodeksu karnego, publ. Lex). Przestępstwo przywłaszczenia różni się od przestępstwa kradzieży jedynie brakiem elementu zaboru. W przypadku przywłaszczenia nie dochodzi do zaboru rzeczy, a do bezprawnego wyjęcia jej spod władztwa osoby uprawnionej i objęciu we władanie przez sprawcę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1978 r., sygn. akt Rw 285/78, OSNKW 1978, nr 10, poz. 118 oraz wyrok z dnia 2 września 2004 r., sygn. akt II KK 344/03, Lex 137458).