Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Karolina Kisielewicz (spr.), Sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska, Sędzia WSA Piotr Borowiecki, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 5 kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi M. G. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania skarżącemu zaświadczenia potwierdzającego pełnienie służby w warunkach uzasadniających podwyższenie emerytury uchyla zaskarżone postanowienie oraz utrzymane nim w mocy postanowienie Komendanta [....] Policji z dnia [...] lipca 2021 r.nr [...]
M. G. w raporcie z 7 stycznia 2021 r., powołując się na § 4 pkt 1 rozporządzenia z 4 maja 2005 r. Rady Ministrów z dnia 4 maja 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej (Dz.U. z 2020 r., poz. 1611), zwrócił się do Komendanta [...] Policji o wydanie zaświadczenia potwierdzającego pełnienie przez niego służby w latach 2005-2021 w warunkach szczególnie zagrażających jego życiu i zdrowiu, uzasadniających podwyższenie emerytury.
Komendant [...] Policji postanowieniem z [...] lipca 2021 r. (nr [...]), wydanym na podstawie art. 219 k.p.a. w zw. z art. § 4 pkt 1 rozporządzenia z 4 maja 2005 r., odmówił wydania skarżącemu zaświadczenia potwierdzającego pełnienie przez niego służby w warunkach uzasadniających podwyższenie emerytury
W uzasadnieniu przytoczył treść przepisów będących podstawą rozstrzygnięcia, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 27 maja 2014 r., sygn. akt 12/13 (OTK-A z 2014 r. nr 5, poz. 56) i odwołując się do akt osobowych skarżącego stwierdził, że nie wynika z nich, aby M. G. w latach 2005-2021 podejmował co najmniej 6 razy w ciągu roku, czynności operacyjno-rozpoznawcze lub dochodzeniowo-śledcze albo interwencje w celu ochrony osób, mienia lub przywrócenia porządku publicznego w sytuacjach, w których istniało bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia (§ 4 pkt 1 rozporządzenia). Organ administracji wyjaśnił, że podejmowanie, co najmniej 6 razy w roku, czynności operacyjno-rozpoznawczych, dochodzeniowo-śledczych albo interwencji w celu ochrony osób, mienia lub przywrócenia porządku publicznego, powinno być interpretowane przez pryzmat wyjątkowych okoliczności, w jakich działania te są podejmowane, a nie normalnego toku pełnienia służby. Niezbędne jest wystąpienie szczególnego zagrożenia życia lub zdrowia funkcjonariusza. Zagrożenie takie musi być rzeczywiste - wprost wynikające - a nie dające się jedynie przewidzieć. Zagrożenie nie może być abstrakcyjne, potencjalne, lecz musi być obiektywne i konkretne. Istnieje bowiem oczywista różnica między potencjalnym niebezpieczeństwem, jakie może nieść za sobą służba w Policji dla każdego funkcjonariusza, a realnym, szczególnym niebezpieczeństwem utraty życia lub zdrowia występującym przy podejmowaniu konkretnej czynności, udziale w konkretnym zdarzeniu bądź w oznaczonej akcji - i to w ściśle wymaganym wymiarze czasowym określonym w § 4 pkt 1 rozporządzenia.
Z zebranej dokumentacji (m. in. książek "[...]) wynika, że M. G. w 2018 r. i w 2021 r. brał udział w jednej czynności służbowej polegającej na przeszukaniu, pod kątem ujawnienia materiałów wybuchowych, która dała wynik pozytywny i w których zaistniało szczególne zagrożenie jego życia lub zdrowia. Pozostałe czynności (przeszukania (terenów, pomieszczeń mieszkalnych, galerii handlowych, samochodu, restauracji, uniwersytetu, szkoły sądu), pod kątem ujawnienia materiałów wybuchowych, w których we wskazanym we wniosku okresie M. G. brał udział, nie zakończyły się ujawnieniem materiałów wybuchowych, w związku z czym w ocenie organu nie odbywały się w warunkach szczególnie zagrażających życiu lub zdrowiu.