Sprawa ze skargi na decyzję Komendanta Głównego Policji w przedmiocie odmowy stwierdzenia decyzji w sprawie cofnięcia pozwolenia na broń palną sportową
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Sędzia WSA - Sławomir Antoniuk Sędzia WSA - Andrzej Kołodziej Protokolant - specjalista Elwira Sipak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia decyzji w sprawie cofnięcia pozwolenia na broń palną sportową 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] września 2014 r. nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego A. K. kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Inne orzeczenia o symbolu:
6313 Cofnięcie zezwolenia na broń
Inne orzeczenia z hasłem:
Broń i materiały wybuchowe
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komendant Policji
Uzasadnienie strona 1/3

Komendant [...] Policji decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...], cofnął skarżącemu A. K. pozwolenie na posiadanie broni palnej myśliwskiej.

W wyniku odwołania, Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Po złożeniu skargi przez skarżącego na powyższą decyzję, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 4 lipca 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 672/12, oddalił powyższą skargę, a po złożeniu przez wymienionego skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2014 r. sygn. akt II OSK 2819/12, oddalił skargę kasacyjną.

Następnie skarżący A. K. złożył wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...], bowiem - jego zdaniem - nastąpiło naruszenie przepisów o właściwości z art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a., tj. wydano decyzję w imieniu organu przez pracownika legitymującego się upoważnieniem udzielonym przez niepełniącego od miesiąca funkcji komendanta i naruszenia przepisu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., tj. wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa poprzez wydanie w imieniu Komendanta Głównego Policji postanowienia w przedmiocie wyłączenia z postępowania mł. insp. H. K. przez mł insp. K. C., który nie posiadał do tego upoważnienia.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] września 2014 r. nr [...], działając na podstawie art. 156 § 1, art. 157 § 1 i art. 158 § 1 oraz art. 268a k.p.a., odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...].

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i w uzasadnieniu podał, że decyzja ta została wydana przez mł. insp. H. K. podlegającą ustawowemu wyłączeniu od udziału w tym postępowaniu na podstawie art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a. jako pracownik, który wydał decyzję będącą przedmiotem postępowania o stwierdzenie nieważności.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...], mając za podstawę art. 138 § 1 w zw. z art. 156 § 1, art. 158 § 1 oraz art. 268a k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] września 2014 r. nr [...]. W uzasadnieniu - wskazując na opisany powyżej stan faktyczny - podał, że w związku z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji organ ustalał, czy stanowiąca przedmiot postępowania nieważnościowego decyzja nie jest obarczona w dacie jej wydania którąkolwiek z wad kwalifikowanych, o których mowa w art. 156 § 1 k.p.a. i czy nie zachodzą okoliczności wskazane w § 2 tego przepisu. Istota nadzwyczajnego trybu wzruszania decyzji, o którym mowa w art. 156 k.p.a., wyraża się bowiem w tym, iż celem tego postępowania nie może być ponowne rozpoznawanie sprawy tak jak w postępowaniu zwykłym, a więc pod kątem zasadności cofnięcia pozwolenia na broń. Postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji ma na celu wyjaśnienie ewentualnego istnienia kwalifikowanej niezgodności z prawem obowiązującym w dacie jej wydania, a nie ponowne rozpoznanie sprawy co do istoty. Zatem zakres tego postępowania jest ograniczony do badania przesłanek nieważnościowych, tj. do weryfikacji samej decyzji z wyłączeniem możliwości rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy, której ta decyzja dotyczy. W kontekście wyrażonej w art. 16 k.p.a. zasady trwałości decyzji administracyjnej podkreślono, że stwierdzenie nieważności decyzji, jakkolwiek jest aktem dopuszczalnym przez ustawodawcę, to jednak o charakterze wyjątkowym, co uzasadnia ścisłą interpretację przesłanek (podstaw) stwierdzenia nieważności decyzji wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. Zaskarżona decyzja Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2014 r. jest więc efektem przeprowadzonego postępowania nadzwyczajnego w I instancji i z tego względu zarzut strony podniesiony we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, iż zaskarżona decyzja została wydana przez mł. insp. H. K. podlegającą ustawowemu wyłączeniu od udziału w tym postępowaniu, jest nie tylko niezrozumiały, ale całkowicie bezzasadny. Zwłaszcza, że skarżący sam wskazał w swoim wniosku o przeprowadzenie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2012 r., iż postępowanie nadzwyczajne jest postępowaniem odrębnym i niezależnym od postępowania zwykłego. Z tego powodu przepis art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a. do zaskarżonej decyzji nie ma zastosowania, a mł. insp. H. K. do wydania takiej decyzji, była na podstawie art. 268a k.p.a. upoważniona decyzją nr 11 Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2014 r. Postępowanie niniejsze, tj. w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest postępowaniem w sprawie nowej, odrębnej co do przesłanek mających znaczenie dla jej rozpatrzenia co do istoty. Dlatego podpisanie jej przez wymienioną, nie narusza przepisu art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a., podobnie jak pozostałych przepisów art. 24. Całkowicie też chybiony jest zarzut skarżącego, iż błędnie został pouczony w postanowieniu z dnia [...] września 2014 r. odmawiającym wstrzymania wykonania decyzji, iż nie przysługuje na nie zażalenie. Zgodnie bowiem z art. 159 § 1 k.p.a., organ administracji publicznej, właściwy w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, wstrzyma z urzędu lub na żądanie strony wykonanie decyzji, jeżeli zachodzi prawdopodobieństwo, że jest ona dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. Na postanowienie o wstrzymaniu wykonania decyzji służy stronie zażalenie (art. 159 § 2 k.p.a.). Z treści zatem art. 159 § 2 k.p.a. jednoznacznie wynika, że na postanowienie o odmowie wstrzymania wykonania decyzji zażalenie nie przysługuje. Postanowienie to jest więc niezaskarżalne. Dlatego też, do tego rodzaju postanowień zastosowanie ma art. 142 k.p.a. w zw. z art. 144 k.p.a. w zw. z art. 127 § 3 k.p.a., a więc strona może je zaskarżyć we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy wniesionym od decyzji. Skarżący tak we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, jak i w odrębnym piśmie skierowanym do Komendanta Głównego Policji zatytułowanym "wezwanie do usunięcia naruszenia prawa" nie podniósł żadnych nowych okoliczności, które mogłyby stanowić zaistnienie jednej z przesłanek do stwierdzenia nieważności uprzedniej decyzji ostatecznej. Niemniej jednak w związku z wnioskiem strony o ponowne rozpatrzenie sprawy Komendant Główny Policji ponownie zbadał kwestionowaną przez stronę decyzję pod kątem wszystkich wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. przesłanek. I tak, decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2012 r., nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Komendanta [...] Policji z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w sprawie cofnięcia skarżącemu pozwolenia na broń palną sportową, podpisała mł. insp. H. K. wówczas radca Wydziału Postępowań Administracyjnych Komendy Głównej Policji, która była do tego upoważniona decyzją Komendanta Głównego Policji nr [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r. Tą samą decyzją tożsame pełnomocnictwo otrzymał również mł. insp. K. C. a więc kwestionowana przez stronę decyzja Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2012 r. nie narusza z tego powodu ani przepisów o właściwości ani nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa, o których mowa w art. 156 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a., a także mł. insp. K. C. posiadał upoważnienie do wydania postanowienia w przedmiocie odmowy wyłączenia z postępowania mł. insp. H. K.. Ważność takich pełnomocnictw należy oceniać na dzień ich wydania, chyba że zostały one odwołane przez osobę, która je udzieliła, lub jej następcę. Pełnomocnictwo wymienionych osób w dacie wydania decyzji z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] i postanowienia z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] było więc aktualne i ważne, ponieważ choć zostało podpisane przez osobę niepełniącą w dniu wydania kwestionowanej przez stronę decyzji, funkcji Komendanta Głównego Policji, to nie zostało odwołane ani cofnięte przez jego następcę. Innymi słowy, w dniu wydania orzeczeń przez mł. insp. K. oraz mł. insp. C. przedmiotowe pełnomocnictwo było ważne i uprawniało do działania w imieniu Komendanta Głównego Policji. Ponadto Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w cytowanym już wyżej wyroku, a następnie Naczelny Sąd Administracyjny we wskazanym powyżej wyroku także badały podnoszony przez skarżącego zarzut dotyczący braku posiadania stosownych upoważnień przez osoby podpisujące decyzję oraz postanowienie i sądy te nie dopatrzyły się uchybień w tej kwestii. Co więcej, sądy te nie dopatrzyły się żadnych innych uchybień, o których mowa w art. 156 § 1 k.p.a., ponieważ gdyby one występowały, należałoby stwierdzić nieważność kwestionowanej decyzji, co czyni się z urzędu i w pierwszej kolejności, gdy dopatrzy się nieważności takiego postępowania i to niezależnie od zarzutów skarżącego. Rozpatrując ponownie niniejszą sprawę zauważono, iż decyzję z dnia [...] lutego 2012 r. oparto na istniejących i adekwatnych do zgromadzonego materiału dowodowego podstawach prawnych. Ponadto decyzja ta nie dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, została skierowana do właściwej osoby, nie była niewykonalna w dniu jej wydania, a jej wykonanie nie wywoływało czynu zagrożonego karą. Jest bowiem oparta na przepisach prawa materialnego i zgodna z nimi. Omawiana decyzja nie zawiera też wady prawnej, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 7 k.p.a., tj. powodującej nieważność z mocy prawa (przepisy ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji obowiązującej w dacie wydania decyzji nie zawierają takich przepisów), a zatem postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji prowadzone jest na zasadach określonych przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, które określają wszelkie możliwe przesłanki nieważności takiej decyzji administracyjnej.

Strona 1/3
Inne orzeczenia o symbolu:
6313 Cofnięcie zezwolenia na broń
Inne orzeczenia z hasłem:
Broń i materiały wybuchowe
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komendant Policji