Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska, Sędziowie WSA Eugeniusz Wasilewski, Janusz Walawski (spr.), Protokolant Sekretarz sądowy Sylwia Mikuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi I. T. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie przydziału kwatery tymczasowej 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego I. T. kwotę 257 (dwieście pięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Komendant Główny Policji, działając na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), art. 97 ust. 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. nr 43, poz. 2777 z późn. zm.) w zw. z § 10 ust. 1 i 2, § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 maja 2005 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (Dz. U. nr 105, poz. 884 z późn. zm.), w dniu [...] maja 2011 r. wydał decyzję nr [...], którą przydzielił I. T., jako współnajemcy tymczasową kwaterę nr [...] przy ul. [...] w W.
W uzasadnieniu organ podał, że ww. rozkazem personalnym nr [...] Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2008 r. został przeniesiony do dalszego pełnienia służby w Komendzie Głównej Policji i w związku z tym, na doraźne zaspokojenie jego potrzeb mieszkaniowych przydzielono mu powyżej określoną kwaterę, która została przewidziana na zbiorowe zakwaterowanie funkcjonariuszy pełniących służbę w Komendzie Głównej Policji.
Komendant Główny Policji, po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, na podstawie art. 127 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 2 Kpa oraz § 10 powołanego rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 maja 2005 r., w dniu [...] września 2012 r. wydał decyzję nr [...], którą uchylił własną decyzję nr [...] z dnia [...] maja 2011 r. o przydziale tymczasowej kwatery i umorzył postępowanie w przedmiotowej sprawie.
Komendant Główny Policji w uzasadnieniu decyzji podał m.in., że "zaskarżona decyzja nie realizuje w pełni wniosku strony z przyczyn niezależnych od organu, a mianowicie organ nie posiadał w dyspozycji kwater mogących zaspokoić potrzeby mieszkaniowe Pana I. T. Podsumowując powyższą sytuację należy uznać, ze postępowanie stało się bezprzedmiotowe, gdyż brak było podstaw do merytorycznego rozpoznawania przedmiotowej sprawy. Komendant Główny Policji nie mógł zrealizować wniosku strony zgodnie z jego żądaniem, gdyż nie posiadał w swoim zakresie kwater tymczasowych spełniających oczekiwania Pana I. T. Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego oznacza brak któregoś z elementów stosunku materialnoprawnego, co skutkuje tym, iż nie można załatwić sprawy przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Umorzenie postępowania administracyjnego stanowi orzeczenie formalne, kończące postępowanie bez jego merytorycznego rozstrzygnięcia. Oznacza to, że Pan I. T. pozostaje nadal na liście osób oczekujących na przydział kwatery. (...)".
Decyzja Komendanta Głównego Policji nr [...] z dnia [...] września
2012 r. stała się przedmiotem skargi wniesionej przez ww. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarżący zarzucił w niej, że zaskarżona decyzja, nie oceniając umocowania organu do jej wydania, została wydana z rażącym naruszeniem prawa, bowiem art. 139 stanowi, że organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny. Ponadto, skarżący zarzucił, że organ naruszył termin, o którym mowa w art. 35 § 3 Kpa. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz przeprowadzenie dowodu w przedmiocie ustalenia stanu faktycznego.