Sprawa ze skargi na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów w przedmiocie zawieszenia uprawnień do nadawania stopnia doktora i doktora habilitowanego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędzia WSA Danuta Kania Sędzia WSA Anna Mierzejewska (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi Akademii [...] im. [...] w L. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia uprawnień do nadawania stopnia doktora i doktora habilitowanego oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/5

Wyrokiem z dnia 12 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 593/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] grudnia 2009 r., nr [...] w przedmiocie zawieszenia uprawnień do nadawania stopnia doktora i doktora habilitowanego. W uzasadnieniu, Sąd stwierdził, że z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595 ze zm.; dalej: "ustawa z dnia 14 marca 2003 r.") wynika, że Centralna Komisja dokonuje okresowej oceny poziomu działalności naukowej lub artystycznej jednostki organizacyjnej, która stanowi podstawę do nadawania stopni doktora i doktora habilitowanego, a także zasadności uchwał, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 5 i art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy. Oznacza to, w odniesieniu do okresowej oceny zakończonej zaskarżoną decyzją, że ocena ta mogła dotyczyć wyłącznie działalności Wydziału [...] Akademii [...], która była prowadzona po wejściu w życie ustawy z dnia 14 marca 2003 r. i jedynie uchwał podjętych w przedmiocie nadania stopnia doktora i doktora habilitowanego. Wynika to wprost z art. 9 ust. 1 ustawy, który odwołuje się do stopni i uchwał wymienionych w tej ustawie. Nieuzasadnione było wobec tego przyjęcie przez organ, że ocena może dotyczyć dowolnego, bliżej nieoznaczonego okresu, a w szczególności obejmować działalność badanej jednostki i podjętych uchwał w okresie obowiązywania ustawy z dnia 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych (Dz. U. Nr 65, poz. 386 ze zm.; dalej: "ustawa z dnia 12 września 1990 r."). Ocena w zakresie określonym w ustawie z dnia 12 września 1990 r., a więc na podstawie art. 7 ust. 1 tej ustawy była uzasadniona do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 14 marca 2003 r., co nastąpiło w dniu 1 maja 2003 r. W art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. nie przewidziano uprawnienia do badania działalności jednostki, która stanowi podstawę do przyznania kwalifikacji I i II stopnia, a także uchwał podjętych w tym zakresie.

W zaskarżonych decyzjach wskazano podstawy prawne przeprowadzonej oceny, odwołano się nie tylko w sposób wadliwy do ustawy z dnia 12 września 1990 r., ale także przepisów wykonawczych do tej ustawy. Analiza uzasadnienia zaskarżonej decyzji i decyzji z dnia [...] czerwca 2009 r. potwierdza, że znacząca część stwierdzonych uchybień dotyczyła naruszenia warunków przeprowadzenia przewodów kwalifikacyjnych I i II stopnia. Uchybienia w tym zakresie nie mogły jednak stanowić podstawy do wydania decyzji na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy. Odnotowane w obu decyzjach naruszenie przepisów rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 31 maja 1991 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przeprowadzania przewodów kwalifikacyjnych I i II stopnia w zakresie sztuki i dyscyplin artystycznych (Dz. U. Nr 50, poz. 219 ze zm.) nie mogło stanowić podstawy do wydania decyzji na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy, nie tylko z powodu okoliczności przedstawionych na wstępie oraz utraty mocy obowiązującej tego rozporządzenia, ale ponadto z uwagi na niezgodność wymienionego rozporządzenia z art. 92 ust. 1 Konstytucji. Rozporządzenie to zostało wydane na podstawie upoważnienia zawartego art. 37 ust. 6 ustawy z dnia 12 września 1990 r., które nie zawierało szczegółowych wytycznych dotyczących treści aktu. Oznacza to, że art. 37 ust. 6 ustawy z dnia 12 września 1990 r. był niezgodny z art. 92 ust. 1 Konstytucji, a w konsekwencji także wydane na podstawie takiego upoważnienia rozporządzenie pozostaje w sprzeczności ze wskazanym wzorcem konstytucyjnym (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12 marca 2002 r., P 9/01; wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 29 maja 2002 r., P 1/01).

Strona 1/5