Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Lipiński (spr.) Sędziowie WSA Ewa Pisula - Dąbrowska Przemysław Szustakiewicz Protokolant specjalista Elwira Sipak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 czerwca 2011 r. sprawy ze skargi T.K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie powołania na stanowisko służbowe - oddala skargę
Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] września 2010 r. na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] czerwca 2010 r. wydaną przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w K., odmawiającą policjantowi T. K. wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego o powołaniu z dniem 29 marca 2010 r. W. J. na stanowisko Komendanta Miejskiego Policji w C.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, co następuje:
Komendant Miejski Policji w C. rozkazem personalnym nr [...] z dnia [...] marca 2010 r. na podstawie art. 6d ust. 1 i 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.) powołał podinsp. W. J. z dniem 29 marca 2010 r. na stanowisko Komendanta Komisariatu Policji [...] w C.
Alternatywnym wnioskiem mł. insp. T. K. zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. o wznowienie postępowania w niniejszej sprawie, zgodnie z art. 145 § 1 pkt 8 Kpa, ewentualnie o stwierdzenie w trybie art. 156 § 1 pkt 2 Kpa nieważności powyższego rozkazu personalnego. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że Komendant Miejski Policji w C. świadomie rażąco naruszając prawo szeregiem swoich czynności, doprowadził do bardzo poważnego naruszenia konstytucyjnych praw podmiotowych jednostki, a mianowicie do pozbawienia jej realnego prawa do dwuinstancyjnego postępowania wynikającej z art. 78 ustawy zasadniczej, skonkretyzowanego w art. 15 i 127 Kpa. Ponadto Komendant Miejski Policji w C. swoimi działaniami naruszył szereg zasad wypływających z Konstytucji RP oraz Kodeksu postępowania administracyjnego, tj. demokratycznego państwa prawa poprzez doprowadzenie do iluzji możliwości obrony interesu prawnego w przewidzianym prawem postępowaniu; praworządności poprzez brak poszanowania dla działania na podstawie i w granicach prawa; prawa do sprawiedliwego, jawnego i szybkiego procesu poprzez brak działania w sposób bezstronny oraz prawdy obiektywnej, pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa. Wymienione natomiast okoliczności zadaniem mł. insp. T. K. stanowią podstawę do stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji bądź wznowienia postępowania w niniejszej sprawie.
Komendant Wojewódzki Policji w K. decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r. na zasadzie art. 157 § 1 i 3 oraz art. 156 § 1 pkt 2 Kpa odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego Komendanta Miejskiego Policji w C. z dnia [...] marca 2010 r. T. K. odwołał się do Komendanta Głównego Policji, który decyzją z dnia [...] września 2010 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
Powodem powyższego rozstrzygnięcia był brak interesu prawnego po stronie wnioskującego policjanta uzasadniającego wszczęcie niniejszego postępowania, a zatem brak legitymacji prawnej do wszczęcia postępowania i brak możliwości bycia stroną postępowania.
Organ wskazał, iż skarżący musi wykazać, iż w konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną prawnie gwarantowaną, a nie wyłącznie faktyczną sytuacją a zaskarżaną przezeń decyzją, związek polegający na tym, że decyzja ta narusza, czyli pozbawia lub ogranicza, właśnie jego interes prawny lub uprawnienia jako indywidualnego podmiotu. O tym czy wnioskodawca jest stroną postępowania administracyjnego nie decyduje bowiem sama wola czy subiektywne przekonanie danego podmiotu, ale okoliczność czy istnieje przepis prawa materialnego pozwalający zakwalifikować interes danej osoby jako "interes prawny". Źródłem interesu prawnego lub uprawnienia jest norma prawna ogólna albo też norma prawna jednostkowa, konkretna.