Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Pisula-Dąbrowska Sędziowie WSA Eugeniusz Wasilewski Andrzej Góraj (spr.) Protokolant Arkadiusz Koziarski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi J. R. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowienia [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] oddala skargę.
Postanowieniem nr [...] z dnia [...] września 2009 r. Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej, po rozpatrzeniu wniosku J. R., odmówił stwierdzenia nieważności postanowienia [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej [...] nr [...] z dnia [...] lipca 2009 r. oraz utrzymanego nim w mocy postanowienia Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej w G. nr [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. w sprawie odmowy wydania zaświadczenia żądanej treści.
Na powyższe postanowienie J. R. złożył w dniu [...] września 2009 r.
zażalenie do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Wniósł w nim o stwierdzenie nieważności zaskarżonego postanowienia oraz wszystkich postanowień je poprzedzających, wydanych przez [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej [...] oraz podległe mu organy. Ponadto, zarzucił organowi rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, m.in. art. 129 ust. 1 i 2 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej oraz przepisów postępowania, tj. art. 6 - 11, art. 104, art. 107, art. 156 § 1 pkt 2 i art. 157 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego.
Postanowieniem nr [...] z dnia [...] listopada 2009 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, po rozpatrzeniu zażalenia strony, działając na podstawie art. 138 § 1, art. 127 § 2 oraz art. 144 kpa, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu wskazał, iż stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest jednym z trybów nadzwyczajnych wzruszenia decyzji ostatecznej. Przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji zostały wyczerpująco określone w art. 156 § 1 kpa. Zgodnie z tym przepisem, organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która:
wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości, wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa, dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie, była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały, w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą, zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa.
Organ stwierdził, iż zestawienie to stanowi katalog zamknięty przyczyn stwierdzenia nieważności decyzji. Taka redakcja przepisu, zważywszy również na nadzwyczajny charakter tej instytucji, nie pozwala na stosowanie wykładni rozszerzającej. Podał, iż o tym, czy miało miejsce rażące naruszenie prawa decyduje przede wszystkim oczywistość tego naruszenia i zakres wpływu tego naruszenia na sposób załatwienia sprawy. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z przepisami prawa poprzez proste ich zestawienie ze sobą. Nie chodzi w tego typu przypadkach o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny, gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja nie może być zaakceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. W związku z tak zakreślonymi granicami postępowania organ nie gromadzi nowych dowodów w sprawie, które prowadziłyby do nowych ustaleń faktycznych. Oceny legalności decyzji ostatecznej dokonuje tylko i wyłącznie na podstawie materiałów zgromadzonych w postępowaniu zwykłym, zakończonym wydaniem decyzji ostatecznej.