Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Asesor WSA - Karolina Kisielewicz Sędzia WSA - Łukasz Krzycki Protokolant referent stażysta - Magdalena Morawiec po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2019 r. sprawy ze skargi D. R. na decyzję Komendanta Głównego Żandarmerii Wojskowej z dnia [...] września 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na zakup i posiadania broni palnej bojowej w łącznej ilości jednego egzemplarza w celu ochrony osobistej - oddala skargę -
Wnioskiem z dnia [...] lutego 2018 r. [...] D. R. zwrócił się do Komendanta Oddziału Żandarmerii Wojskowej w E. o wydanie pozwolenia na posiadanie broni palnej do celów ochrony osobistej. W uzasadnieniu wskazał, że stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie jego życia i zdrowia wynika z pełnienia służby w Jednostce Wojskowej [...] w W., która jest bezpośrednio zaangażowana w zwalczanie międzynarodowego terroryzmu min. podczas misji w [...] i [...]. Ponadto podał, iż podczas jego ostatniego pobytu w [...] na przełomie 2017 r. podczas przemieszczania się miedzy bazami kilkakrotnie zauważył różne gesty świadczące o dużej nienawiści do niego i kolegów z jednostki. Powyższe zdarzenia oraz sytuacja napływu imigrantów do Europy, zamachów terrorystycznych, znacznie obniża poczucie bezpieczeństwa zarówno jego, jak i jego rodziny. Niezależnie od powyższego stwierdził, że od 2006 r. do 2013 r. pełnił służbę jako [...] Policji w Grupie [...] Komendy Wojewódzkiej Policji w P., która polegała na zatrzymywaniu członków zorganizowanych grup przestępczych o charakterze zbrojnym na terenie całej Polski.
Komendant Oddziału Żandarmerii Wojskowej w E. decyzją z dnia [...] maja 2018 r. nr [...], działając na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, ust. 3 pkt 1, ust. 4 pkt 1 i ust. 5 pkt. 1 - 4 w zw. z art. 9 ust. 1 i ust. 5 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1839 ze zm.) w zw. z art. 104 § 1 k.p.a., odmówił skarżącemu D. R. wydania pozwolenia na zakup i posiadanie broni palnej bojowej w łącznej ilości jednego egzemplarza w celach ochrony. W uzasadnieniu podał, że skarżący spełnia pierwszą z przesłanek przyznania mu pozwolenia na posiadanie broni do celów ochrony osobistej, gdyż nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Jednakże przedstawione przez skarżącego okoliczności nie wskazują na występowanie realnego, stałego i ponadprzeciętnego zagrożenia jego życia, zdrowia lub mienia, a zatem nie jest spełniona druga przesłanka ustawowa, tj. ważna przyczyna posiadania broni, o której mowa w art. 10 ust. 1 w zw. z ust. 3 pkt. 1 ustawy o broni i amunicji.
W odwołaniu z dnia [...] czerwca 2018 r. do Komendanta Głównego Żandarmerii Wojskowej skarżący D. R. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji zarzucając jej obrazę przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na wydanie decyzji, a w szczególności art. 7, 77, 80 k.p.a. polegające na nie podjęciu wszelkich czynności do dokładnego wyjaśnienia sprawy w tym w szczególności brak przeprowadzenia z urzędu określonych czynności procesowych mających znaczenie w sprawie. Ponadto zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji polegające na jego błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniu w odniesieniu do stanu faktycznego.
Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej decyzją z dnia [...] września 2018 r. nr [...], mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu - powołując się na opisany powyżej stan faktyczny - podał, że Kodeks postępowania administracyjnego nakazuje organom administracji publicznej stać na straży praworządności i w tym celu w toku postępowania z urzędu lub na wniosek stron podejmować wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. W przypadku decyzji w przedmiocie pozwolenia na broń palną do celów ochrony osobistej o pełnym wyjaśnieniu sprawy można mówić dopiero wówczas, gdy organ zgromadził dowody zarówno w zakresie pozytywnych, jak i negatywnych przesłanek, wskazanych w ustawie. W przeprowadzonym postępowaniu dowodowym nie stwierdzono aby skarżący stanowił zagrożenie dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, bowiem posiada pozytywną opinię w miejscu pełnienia służby, jest żołnierzem zdyscyplinowanym i osobą niekaraną. Nie wykazano natomiast istnienia stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia i zdrowia lub mienia strony. Podkreślono, że w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, który wskazuje, że aby mówić o zagrożeniu życia, zdrowia lub mienia stanowiącym ważną przyczynę posiadania broni (art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy) i aby można było uznać je za stałe, trzeba wykazać jej permanentność i aktualność, zaś realność musi być rzeczywista i obiektywna, a nie nacechowana subiektywnością. Dodatkowo ponadprzeciętność nie może sprowadzać się do sytuacji hipotetycznej, lecz musi być nadzwyczajna i niepowszednia. Brak poczucia bezpieczeństwa i to z różnych powodów, deklaruje bowiem bardzo wiele osób. Jednakże nie oznacza to obowiązku wydania pozwolenia na broń każdemu, kto o takie pozwolenie wystąpi, zaś ocena w tych sprawach należy do organów, które mogą prowadzić w tym względzie mniej, lub bardziej rygorystyczną "politykę". W szczególności nie przewidziano systemowego rozgraniczenia pozwalającego przyjąć a priori istnienie stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia żołnierzy wojsk specjalnych i na tej podstawie przesadzić o istnieniu w ich przypadku ważnej przyczyny posiadania broni do ochrony osobistej. Ponadto w orzecznictwie wskazuje się, że z treści obowiązujących przepisów prawa nie da się wywieść prawa obywateli do posiadania broni, gdyż prawo to nie zostało zaliczone do wolności i praw osobistych obywatela w świetle Konstytucji RP, a posiadanie broni jest ściśle reglamentowane, zaś posiadanie i używanie broni i amunicji stanowi tradycyjnie sferę daleko idącej reglamentacji administracyjnoprawnej. Oznacza to, że dostęp jednostki do broni poddany jest istotnym ograniczeniom, co wynika zarówno z monopolu państwa na stosowanie środków przemocy, jak i potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego. Ustawodawca formułując omawiany przepis art. 10 ust. 1 i ust. 3 ustawy o broni i amunicji i opisując zagrożenia uzasadniające udzielenie pozwolenia na broń w celu ochrony osobistej, posłużył się m.in. określeniem "realne zagrożenie". Literalna wykładnia tego zwrotu świadczy o tym, iż realne zagrożenie jest zagrożeniem przewidywalnym, czy wielce prawdopodobnym. Musi ono wynikać z ciągu wydarzeń, jakie miały miejsce w życiu wnioskodawcy i dotyczyły jego osoby. Inaczej rzecz ujmując, strona wnosząca o wydanie omawianego pozwolenia, winna udowodnić, że znajdowała się już w sytuacji realnego, stałego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia lub zdrowia, ewentualnie powinna wykazać, iż pewnego rodzaju zdarzenia (ciąg zdarzeń), które ją dotykają, świadczą o takim zagrożeniu. Pozwolenie na broń nie może być wydane w celu obrony przed ewentualnym zamachem na zdrowie, czy życie skarżącego. Tymczasem skarżący nie udowodnił istnienia powyższych przesłanek, bowiem nie można uznać za ich udowodnienie powoływanie się na specyfikę służby w JW [...] w W. polegającej m.in. na fizycznym zwalczaniu terroryzmu oraz wynikającym z niego bezpośrednim zagrożeniu związanym z dużym prawdopodobieństwem identyfikacji osoby przez potencjalne środowiska terrorystyczne i istnienie zagrożenia ze względu na przytoczone powyżej fakty stanowi wyłącznie subiektywne przekonanie skarżącego. Zagrożenie to może nastąpić w bliżej nieokreślonym czasie lub też może w ogóle się nie ziścić. W omawianym przypadku nic jednak nie wskazuje na to, aby zagrożenie było realne. Pozwolenie na broń nie może być wydane w celu obrony przed ewentualnym zamachem na życie, zdrowie łub mienie. Co prawda zagrożenie osobiste może być związane z rodzajem i charakterem zadań wykonywanych przez skarżącego, a także inną szczególną sytuacją wyróżniającą go z ogółu społeczeństwa, jednakże sam rodzaj wykonywanej pracy nie uzasadnia wydania pozwolenia na broń. Brak jest podstaw aby uznać, że skarżący znalazł się kiedykolwiek w sytuacji realnego zagrożenia zdrowia lub życia. Ponadto skarżący nie wskazał żadnych okoliczności dających podstawę sądzić, iż jest zagrożony bezprawnym zamachem. Pozwolenia na broń nie wydaje się na wszelki wypadek, a jedynie wtedy, gdy ustalenia faktyczne dotyczące osoby ubiegającej się o broń niezbicie wskazują, że inne środki dla ochrony jej życia i zdrowia są niewystarczające lub nieskuteczne, czego skarżący nie wykazał. Pozwolenie na broń wydaje właściwy organ (art.9 ust. 1), jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie - art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Tylko właściwe organy uprawnione są do wydawania pozwoleń na broń i jednocześnie upoważnione do oceny, czy okoliczności, na które powołuje się wnioskodawca uzasadniają wydanie pozwolenia na broń. Ustawodawca w przepisach ustawy o broni i amunicji nie określił, jakie to okoliczności mogą uzasadniać wydanie pozwolenia na broń, tym samym pozostawiając ocenę konkretnych okoliczności organom. A co za tym idzie, właściwe organy administracyjne są obowiązane i uprawnione do oceny, czy okoliczności występujące w danej sprawie uzasadniają wydanie pozwolenia na broń. W ocenie organu odwoławczego chybiony jest zarzut naruszenia art. 7, 77 i 80 kpa. Organ I instancji zebrał materiał dowodowy wystarczający do wydania zaskarżonej decyzji, tj. podjął wszelkie niezbędne czynności do dokładnego wyjaśnienia stanu sprawy, dotyczące wszystkich istotnych okoliczności wymienionych w przepisach prawa materialnego. Wystąpił o wydanie informacji służbowej, zlecił przeprowadzenie wywiadu środowiskowego, wystąpił o udzielenie informacji do [...] Oddziału Wojewódzkiego NFZ w O., do KRK, KCIP, KSIK. W ramach ustalenia przesłanki określonej w przepisie art. 10. ust. 3 pkt. 1 ustawy o broni i amunicji, przesłano określone zapytania do odpowiednich służb, w tym organów ścigania, a także przełożonych wnioskodawcy. W wyniku przeprowadzonych czynności ustalono, iż skarżący nie zgłaszał do żadnego uprawnionego organu ścigania jakichkolwiek zdarzeń mogących zagrażać jego życiu i zdrowiu lub osób dla niego najbliższych, a także o fakcie zainteresowania jego osobą ze strony organizacji terrorystycznych lub grup przestępczych. Nie można także zgodzić się z zarzutem, iż organ I instancji nie przeprowadził zgłoszonego dowodu z przesłuchania w charakterze świadków członków jego rodziny, w szczególności na okoliczność istnienia stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia i zdrowia oraz istnienia względem niego oraz względem członków jego rodziny stanu ciągłej obawy o życie i zdrowie, bezpośrednio wynikającego z wykorzystywanych przez niego czynności i zadań służbowych zarówno teraz jak i w przeszłości. Podkreślono, że po pierwsze, skarżący zgłosił wniosek o przesłuchanie K. R. ale na okoliczność wyjaśnienia przyczyn i okoliczności faktu szukania pomocy przez skarżącego w Ośrodku [...] w P., a nie na okoliczności wskazania istnienia po stronie wnioskodawcy stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia i zdrowia a także na okoliczności istnienia względem niego oraz jego bliskich stanu ciągłej obawy o życie i zdrowie bezpośrednio wynikające z wykonywanych czynności służbowych. Organ I instancji słusznie uznał złożony wniosek o przesłuchanie K. R. za zbyteczny uznając, że przesłane przez skarżącego zaświadczenie w zupełności wystarcza do udowodnienia, iż nie jest on osobą uzależnioną. Po drugie w sytuacji braku zgłaszania przez skarżącego jakichkolwiek zdarzeń odpowiednim organom, w tym organom ścigania o tym, że on sam oraz jego bliscy są obiektem zainteresowań służb specjalnych lub organizacji terrorystycznych organ I instancji słusznie uznał, iż przeprowadzenie dowodów ze wskazanych przez skarżącego przesłuchań świadków z powodu ich bezprzedmiotowości polegałyby wyłącznie na przedłużeniu toczącego się postępowania. Ustawodawca wyraźnie określił organy, które w myśl przepisów, maja za zadanie przyjmowanie a w konsekwencji zapobieganie zdarzeniom sprzecznym z przepisami prawa. W przedmiotowej sprawie żadna taka sytuacja nie miała miejsca wobec skarżącego, jak i jego bliskich, żaden z przytaczanych faktów nie został zgłoszony i odnotowany przez uprawnione organy ścigania a skarżący swoich wątpliwości i uwag co poczucia bezpieczeństwa swojego i swoich bliskich nie zgłaszała na żadnym etapie czynności służbowych swoim przełożonym. Organy mają prawo i obowiązek oceny całokształtu materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.) przy ustalaniu, czy sytuacja faktyczna ubiegającego się o pozwolenie uzasadnia wydanie pozwolenia. Odmowa wydania pozytywnej decyzji, wynika wyłącznie z oceny okoliczności sprawy, dokonanej w ramach swobodnego uznania przez uprawnione do tego organy. Zdaniem organu odwoławczego, skarżący nie dowiódł obiektywnie, że poziom jego zagrożenia osobistego jest większy niż innych obywateli znajdujących się w podobnej sytuacji. Bycie żołnierzem JW [...] w W. nie jest, na gruncie obowiązujących przepisów ustawy o broni i amunicji oraz rozbudowanego orzecznictwa sądów administracyjnych, argumentem świadczącym o konieczności wydania wnioskowanego pozwolenia.