Podkreślono nadto, że dla osób, które w celu sprawowania stałej opieki nad niepełnosprawnymi członkami rodziny, wymagającymi stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy, nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, ustawodawca przewidział świadczenia określone w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, czyli specjalne zasiłki opiekuńcze i świadczenia pielęgnacyjne. Ponadto, ustawą z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów wprowadzono nowy rodzaj świadczenia - zasiłek dla opiekuna. Co więcej, osoby i rodziny znajdujące się w trudnej sytuacji socjalno-bytowej mogą także korzystać ze świadczeń przewidzianych w ustawie o pomocy społecznej.
Prezes Rady Ministrów podkreślił, że z danych Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej wynika, że w I półroczu 2014 r. wypłacano przeciętnie ponad 103.000 świadczeń pielęgnacyjnych oraz ponad 14.000 specjalnych zasiłków opiekuńczych (dane dot. zasiłku dla opiekunów nie były znane w chwili wydawania decyzji). Wobec tych danych uznał, że rezygnacja z pracy zawodowej w związku z koniecznością zapewnienia opieki i pomocy niepełnosprawnym członkom rodziny nie ma cech wyjątkowości.
Wobec powyższych okoliczności organ wyjaśnił, że potraktowanie w sposób szczególny przypadku skarżącego prowadziłoby do naruszenia konstytucyjnej zasady sprawiedliwości społecznej, a zatem nie może być uznane za zasługujące na aprobatę społeczną.
W skardze na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] września 2014 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonej oraz poprzedzającej ją decyzji, a także o zasądzenie kosztów postępowania, zarzucając zaskarżonej decyzji:
1) naruszenie prawa materialnego w postaci art. 82 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, że ciężka i nieuleczalna choroba dwojga członków najbliższej rodziny skarżącego nie jest szczególnie uzasadnionym przypadkiem, pozwalającym na przyznanie emerytury na warunkach i w wysokości innej niż określone w ustawie, podczas gdy sytuacja taka zalicza się do kręgu przypadków, o którym mowa w tym przepisie,
2) naruszenie prawa procesowego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez błędną interpretację art. 154 § 1 kpa polegającą na uznaniu, że dla jego zastosowania nie mają znaczenia okoliczności faktyczne sprawy, podczas gdy przy ocenie słusznego interesu strony, przemawiającego za zmianą decyzji, należy brać pod uwagę okoliczności dotyczące strony.
Powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący dowodził, że uznanie, iż ciężka i nieuleczalna choroba aż dwojga członków najbliższej rodziny nie jest okolicznością szczególną, stanowi rażące naruszenie przepisu art. 82 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.