Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk, Sędziowie WSA Ewa Pisula-Dąbrowska, Eugeniusz Wasilewski (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Sylwia Mikuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 marca 2015 r. sprawy ze skargi Z. P. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie zmiany decyzji w sprawie odmowy przyznania świadczenia specjalnego - oddala skargę -
Decyzją z dnia [...] września 2010 r. Prezes Rady Ministrów odmówił przyznania Z. P. renty specjalnej z powodu braku wykazania, by przypadek skarżącego był szczególny w rozumieniu przepisu art. 82 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tj. by skarżący legitymował się wybitnymi zasługami w jakiejś dziedzinie działalności. Zdaniem organu skarżący nie wykazał nadto, by jego sytuacja bytowa była skutkiem zdarzeń losowych o charakterze nadzwyczajnym. Z. P. nie skorzystał z prawa wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, więc decyzja ta stała się ostateczna.
W dniu 10 czerwca 2014 r. adw. M. L. - pełnomocnik Z. P., wniósł do Prezesa Rady Ministrów wniosek o zmianę decyzji z dnia [...] września 2010 r. na podstawie art. 154 § 1 i § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst. jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.) - zwanej dalej kpa.
Pełnomocnik skarżącego wyjaśnił, że za zmianą decyzji z dnia [...] września 2010 r. przemawia słuszny interes strony. Członkowie najbliższej rodziny skarżącego, czyli żona oraz syn, cierpią na śmiertelną chorobę, która w obecnym stopniu zaawansowania powoduje, że muszą pozostawać pod stałą opieką skarżącego, są całkowicie niezdolni do pracy, trwale niezdolni do samodzielnej egzystencji oraz niepełnosprawni w stopniu znacznym, na dowód czego skarżący przedstawił orzeczenia lekarzy orzeczników ZUS oraz Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niesprawności w [...].
Skarżący natomiast pracuje nieprzerwanie jako elektromonter instalacji i urządzeń elektroenergetycznych, nie posiada jednak środków finansowych na wynajęcie profesjonalnej opiekunki dla chorych członków rodziny. Nadto syn skarżącego, ze względu na specyfikę choroby, nie ufa innym opiekunom niż ojciec i reaguje agresją, stąd też skarżący musi osobiście sprawować opiekę na synem.
Skarżący podniósł, że godzenie pracy zawodowej z intensywną opieką nad członkami rodziny odbywa się z uszczerbkiem zarówno dla pracy jak i opieki oraz wpływa na pogorszenie stanu zdrowia samego skarżącego. Nadto opieka sprawowana poza godzinami pracy skarżącego jest niewystarczająca, ponieważ obydwoje bliscy potrzebują nieustannej uwagi i asysty osoby trzeciej.
Pełnomocnik skarżącego podniósł również, że prawidłowa interpretacja przepisu art. 82 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych winna prowadzić do wniosku, że do nadzwyczajnych zdarzeń losowych należy zaliczyć ciężkie i bardzo rzadko spotykane oraz nieuleczalne choroby najbliższych członków rodziny, a nie tylko zasługi na polu zawodowym, artystycznym czy społecznym.
Po rozpatrzeniu ww. wniosku, decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] Prezes Rady Ministrów odmówił zmiany decyzji z [...] września 2010 r., a następnie decyzją z dnia [...] września 2014 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] lipca 2014 r.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał, że postępowanie unormowane w art. 154 § 1 kpa jest postępowaniem nadzwyczajnym, stanowiącym wyjątek od zasady trwałości decyzji administracyjnych, służącym do usuwania przez organy administracji publicznej z obrotu prawnego decyzji ostatecznych, które organy te uważają za niecelowe bądź sprzeczne z zakreśloną linią postępowania w sprawach danego rodzaju. Przepis art. 154 kpa powinien być stosowany przez organ administracji publicznej na zasadzie uznania administracyjnego, co wynika z użycia w nim słowa "może". Postępowanie w trybie art. 154 kpa jest postępowaniem nowym, w którym bada się wyłącznie przesłanki z § 1 tego przepisu, czyli czy za zmianą bądź uchyleniem decyzji ostatecznej przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony. Natomiast nie można uznać za słuszny interes strony lub interes społeczny ponownego, merytorycznego rozpoznania sprawy, dokonania przez organ odmiennej oceny stanu faktycznego sprawy i zmiany decyzji ostatecznej poprzez wydanie decyzji zgodnej z życzeniem strony.