Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Szmydt (spr.), Sędzia WSA Andrzej Kołodziej, Sędzia WSA Waldemar Śledzik, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 7 października 2021 r. sprawy ze skargi W. S. na decyzję Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia [...] marca 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej oddala skargę
W. S. wniósł skargę na decyzję Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia [...] marca 2021r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej.
W dniu [...] grudnia 2020 r. W. S. przesłał do Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w [...] wniosek o udostępnienie informacji publicznej w postaci "kopii odpowiedzi na skargi osadzonych dotyczących Zakładu Karnego w [...], uznanych za zasadne i częściowo zasadne przez Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w [...] z okresu od [...] stycznia 2017 r. do dnia [...] grudnia 2017 r."
W odpowiedzi na złożony wniosek Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w [...] pismem z dnia [...] stycznia 2021 r. nr [...] udostępnił wnioskodawcy żądaną informację w formie zanonimizowanej, zgodnie z wytycznymi zawartymi w art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz.U. z 2020r., poz. 2179, dalej "u.o.d.i.p.").
Z opisanym powyżej sposobem udostępnienia nie zgodził się wnioskodawca, czego efektem było skierowanie w dniu [...] lutego 2021 r. wniosku do Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w [...], w którym W. S. zwrócił się o przesłanie żądanej dokumentacji w formie "stosownie zanonimizowanej" argumentując powyższe tym, iż w jego ocenie organ dokonał zbyt obszernej anonimizacji przekazanej dokumentacji, przez co pominięto informacje podlegające udostępnieniu na ogólnych zasadach wymienionych w u.o.d.i.p.
Mając na względzie treść wniosku Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w [...] decyzją z dnia [...] marca 2021 r. odmówił udostępnienia informacji publicznej w zakresie szerszym, niż uczyniono to do tej pory, argumentując powyższe treścią art. 5 ust. 2 u.o.d.i.p. przewidującym ograniczenie w prawie dostępu do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej.
Organ I instancji przypomniał, że wnioskowana przez W. S. dokumentacja nierozłącznie związana jest z treścią art. 110 pkt 10 Kodeksu karnego wykonawczego (dalej "kkw") przewidującego prawo skazanego do składania wniosków, skarg i próśb organowi właściwemu do ich rozpatrzenia oraz przedstawienia ich, w nieobecności innych osób, uprawnionym podmiotom. Wskazano, że treść przywołanej normy jednoznacznie wskazuje, iż wolą ustawodawcy było zapewnienie szczególnej ochrony skazanym składającym m.in. skargi przed ujawnieniem treści ich skarg, a co za tym idzie tej samej ochronie podlegają pisemne odpowiedzi na skargi, albowiem z ich treści można byłoby łatwo dowiedzieć się jaka była treść wniosku, skargi lub prośby osadzonego. W uzasadnieniu do przywołanego rozstrzygnięcia organ I instancji szczegółowo opisał przy tym zakres informacji możliwych do wyodrębnienia na podstawie udostępnionej dokumentacji, w tym zakres uznania skargi za uzasadnioną, co było istotą pierwotnego wniosku W. S. W odwołaniu od wskazanego rozstrzygnięcia wnioskodawca wskazał, iż jest niezadowolony z wydanej decyzji argumentując powyższe tym, że rozstrzygnięcie to zawiera informacje niezgodne ze stanem faktycznym, nie precyzując jednak jakiego rodzaju Informacje przywołane w uzasadnieniu do decyzji uważa za nieprawdziwe.