Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Edukacji Narodowej w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty W. w sprawie nadania stopnia nauczyciela mianowanego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Pisula-Dąbrowska (spr.), Sędzia WSA Joanna Kube, Sędzia WSA Adam Lipiński, Protokolant Anna Siwonia, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2007 r. sprawy ze skargi P. G. na decyzję Ministra Edukacji Narodowej z dnia [...] listopada 2006 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty W. w sprawie nadania stopnia nauczyciela mianowanego oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/6

Minister Edukacji Narodowej decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2006 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa utrzymał w mocy decyzję [...] Kuratora Oświaty Nr [...] z dnia [...] czerwca 2006 r., którą to decyzją stwierdzono z urzędu nieważność aktu nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego z dnia [...] listopada 2001 r. nr [...] wydanego przez Starostę W. Panu P. G.

W uzasadnieniu wskazano, że na etapie postępowania kwalifikacyjnego na stopień nauczyciela dyplomowanego stwierdzono, że błędnie nadano P. G. stopień nauczyciela mianowanego, co skutkowało tym, że [...] Kurator Oświaty decyzją z dnia [...] stycznia 2006 r. nr [...] na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 Kpa stwierdził nieważność decyzji Starosty W. - aktu nadania P. G. stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego z dnia [...] listopada 2001 r. nr [...].

W wyniku wniesionego przez P. G. odwołania Minister Edukacji i Nauki uchylił decyzję stwierdzającą nieważność aktu nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Rozpoznając ponownie sprawę organ I instancji ponownie stwierdził, iż decyzja nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela mianowanego z dnia [...] listopada 2001 r. Panu P. G. wydana została z rażącym naruszeniem prawa, tj. art. 156 § 1 pkt 2 Kpa.

W uzasadnieniu wskazano, że omawiany akt nadania stopnia nauczyciela mianowanego został wydany z naruszeniem art. 28 ustawy z dnia 23 sierpnia 2001 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty, ustawy - Przepisy wprowadzające reformę ustroju szkolnego, ustawy - Karta Nauczyciela oraz niektórych innych ustaw oraz art. 10 ust. 2 ustawy - Karta Nauczyciela w brzmieniu obowiązującym w dniu 5 kwietnia 2000 r., ponieważ P. G. w dniu 31 sierpnia 2000 r. nie spełniał żadnego z warunków, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 7 ustawy - Karta Nauczyciela. W konsekwencji organ uznał, iż akt nadania mu stopnia nauczyciela mianowanego z dnia [...] listopada 2001 r. dotknięty był kwalifikowaną wadą prawną, co uzasadnia stwierdzenie jego nieważności.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi P. G. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 7, 8, 9 Kpa oraz art. 156 § 1 pkt 2 Kpa. W uzasadnieniu skargi przyznano i stwierdzono, iż oczywistym jest, iż przy nadaniu stopnia awansu zawodowego -nauczyciela mianowanego doszło do naruszenia prawa, lecz naruszenie to nie było rażące.

Skarżący twierdził, że granica pomiędzy "rażącym" a "zwykłym" naruszeniem prawa jest płynna oraz, że o tym czy naruszenie prawa jest rażące decyduje ocena skutków społeczno-gospodarczych. Podnosił, że oczywisty charakter naruszenia prawa jest warunkiem koniecznym, ale nie wystarczającym dla uznania naruszenia za rażące.

Strona 1/6