Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej (spr.) Sędziowie WSA Anna Mierzejewska WSA Ewa Marcinkowska Protokolant Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 marca 2010 r. sprawy ze skargi R.W. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] września 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o pozbawieniu statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Wojewody [...] Nr [...] z dnia [...] lipca 2009 r. 2) zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3) zasądza od Ministra Pracy i Polityki Społecznej na rzecz skarżącego R.W. kwotę 568 zł (pięćset sześćdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Starosta [...] decyzją nr [...] z dnia [...] maja 2007 r. uznał R.W. za osobę bezrobotną z dniem [...] maja 2007 r. oraz przyznał mu prawo do zasiłku dla bezrobotnego od dnia [...] maja 2007 r. Wymieniony wyżej organ, decyzją nr [...] z dnia [...] października 2007 r., wydaną na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a., uchylił ww. decyzję z dnia [...] maja 2007 r. oraz na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 99, poz. 1001 ze zm.), odmówił uznania zainteresowanego za osobę bezrobotną, z uwagi na przyznanie mu decyzją ZUS Inspektorat w [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r., prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia [...] maja 2007 r. do [...] sierpnia 2009 r. Wojewoda [...] decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2007 r., po rozpoznaniu odwołania R.W. od tej decyzji, utrzymał ją w mocy. Natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 19 marca 2008 r., sygn. akt III SA/Gd 13/08, uchylił powyższą decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia [...] października 2007 r. oraz orzekł o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji.
Następnie Starosta [...] decyzją nr [...] z dnia [...] czerwca 2008 r., działając na podstawie art. 9 ust. 14 lit. b i art. 78 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz art. 104 k.p.a., pozbawił R.W. statusu bezrobotnego i prawa do zasiłku dla bezrobotnych na okres od [...] maja 2007 r. do [...] sierpnia 2009 r., powołując się w uzasadnieniu na treść art. 78 ust. 4 powołanej ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Powyższa decyzja stała się ostateczna wobec wniesienia odwołania z uchybieniem terminu, który nie został przywrócony, zaś skarga na odmowę przywrócenia terminu została prawomocnie oddalona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku.
Wnioskiem z dnia 16 lipca 2009 r. R.W. wystąpił do Wojewody [...] o stwierdzenie nieważności decyzji Starosty [...] nr [...] z dnia [...] czerwca 2008 r., wskazując na rażące naruszenie prawa poprzez niezastosowanie się do art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a. i wydanie decyzji bez wznowienia postępowania.
Wojewoda [...] decyzją nr [...] z dnia [...] lipca 2009 r., działając w oparciu o art. 156 § 1, art. 157 § 1 i 2, art. 158 § 1, art. 146 § 1 pkt 8 k.p.a. oraz art. 78 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, odmówił stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji.
W uzasadnieniu podał, że rażące naruszenie prawa zachodzi w przypadku naruszenia przepisu, którego treść bez żadnych wątpliwości interpretacyjnych może być ustalona w bezpośrednim rozumieniu, tak więc podstawą zastosowania tej przesłanki jest niebudzący wątpliwości stan prawny. Rażące naruszenie prawa zaś, to naruszenie oczywiste, wyraźne i bezsporne, a można o nim mówić tylko wówczas, gdy proste zestawienie treści rozstrzygnięcia z treścią zastosowanego przepisu prawnego, wskazuje na ich oczywistą niezgodność.