Sprawa ze skargi M. S. na rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji w przedmiocie odmowy ustalenia wzrostu uposażenia zasadniczego z tytułu wysługi lat za okres pracy w gospodarstwie rolnym
Uzasadnienie strona 11/11

Niezależnie od powyższego zauważyć należy, że organ podejmując decyzję administracyjną w tego rodzaju sprawach jest związany rygorami procedury administracyjnej określającej jego obowiązki w zakresie prowadzenia postępowania administracyjnego i orzekania. Musi więc przestrzegać zasady dochodzenia do prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.), której realizacja wymaga, aby dopuścić jako dowód w sprawie wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia stanu faktycznego, a nie jest sprzeczne z prawem (art. 75 k.p.a.). Ponadto jest zobowiązany do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego (art. 9 k.p.a.). Musi wreszcie w sposób wyczerpujący zebrać, rozpatrzyć i ocenić cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a.) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie zgodnie z wymaganiami art. 107 § 3 k.p.a.

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie - w ocenie Sądu - zarówno z akt sprawy, jak i z uzasadnienia rozkazu personalnego nie wynika, aby Komendant Główny Policji zadośćuczynił powyższym powinnościom i zbadał wyczerpująco wszystkie okoliczności faktyczne oraz dokonał obiektywnej i wnikliwej ich oceny pod kątem pracy skarżącego w gospodarstwie rolnym rodziców.

Z tego mianowicie powodu, że w żadnej mierze, jak słusznie wskazuje skarżący w skardze, nie dokonano w zaskarżonym rozkazie personalnym żadnej syntezy form prac wykonywanych w gospodarstwie rolnym rodziców skarżącego i jej zakresu, a zatem czynności wykonywanych przy pracy w tym gospodarstwie oraz ich czasochłonności z uwzględnieniem jego charakteru, struktury i wielkości oraz podziału pracy pomiędzy wszystkimi poszczególnymi osobami w nim zamieszkałymi. Zatem wnioski zawarte w rozkazie personalnym o niewielkim nakładzie pracy w gospodarstwie rolnym rodziców skarżącego, są całkowicie gołosłowne, bowiem - co już wyżej stwierdzono - nie zostały poparte jakąkolwiek analizą. Ponadto nie można przecież wykluczyć - wbrew tezie organu - że to na skarżącym w znacznej części opierało się prowadzenie gospodarstwa, skoro jego rodzice byli zatrudnieni, zaś wstępnie potwierdza to fakt, iż po zaprzestaniu przez niego pracy w gospodarstwie, rodzice - jak wynika z oświadczenia - zlikwidowali hodowlę bydła i trzody, lecz podobnie jak wyżej, organ nie poczynił żadnych ustaleń w tym względzie. Niezależnie od powyższego organ w żadnej mierze nie podjął się zbadania czasu dojazdu skarżącego do i ze szkoły, a ma to niebagatelne znaczenie w sprawie, bowiem taka symulacja dałaby odpowiedź na pytanie, jaki był mniej więcej, w cyklu dziennym chociażby, czasokres pracy skarżącego w gospodarstwie. Zauważyć ponadto należy i szczególnie zaakcentować, że organ w żadnym stopniu nie dokonał analizy zeznań świadków potwierdzających oświadczenia skarżącego, poprzestając jedynie na ogólnikowym stwierdzeniu, iż są one niewiarygodne. Zatem nie dokonując ich oceny oraz analizy w ich wzajemnym powiązaniu, a następnie nie uzasadniając, dlaczego jednym dowodom dał wiarę, zaś innym nie, naruszył tym samym przepis art. 107 § 3 k.p.a.

Nie do przyjęcia jest też stanowisko organu, że skoro skarżący nie zgłosił faktu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców w trakcie, kiedy powoływano go do służby w Policji, to tym samym jest to dowód świadczący przeciwko niemu. Wszak takie oświadczenie nie jest wymagane w trakcie ubiegania się o przyjęcie do służby.

W tej sytuacji więc, oba rozkazy zostały wydane z naruszeniem prawa materialnego, tj. powołanego już wyżej art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy oraz art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników, jak również z naruszeniem przepisów prawa procesowego, a to wspomnianych już wyżej przepisów art. art. 7 k.p.a., art. 75 k.p.a., art. 9 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a., co bez wątpienia miało wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznając zatem ponownie sprawę, organ wyda rozkaz personalny z uwzględnieniem poczynionej powyżej przez Sąd oceny prawnej, przy zachowaniu zasad postępowania administracyjnego według podanych wyżej reguł.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w zw. z art. 152 i art. 132, a w sprawie kosztów na mocy art. 200 w zw. z art. 205 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), należało orzec jak w sentencji wyroku.

Strona 11/11
Inne orzeczenia o symbolu:
6192 Funkcjonariusze Policji
Inne orzeczenia z hasłem:
Policja
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Komendant Policji