Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Szustakiewicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Grochowska - Jung Sędzia WSA Adam Lipiński Protokolant Maria Zawada po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi M. B. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń [...] - oddala skargę
Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a kpa oraz art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia M. B. pozwolenia na broń palną [...].
Organ wskazał na następujący stan faktyczny w sprawie.
Komendant Wojewódzki Policji w B. decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] wydał M. B. pozwolenie na posiadanie broni palnej [...]. Następnie, w wyniku uzyskania informacji z Komendy Powiatowej Policji w S., iż w dniu [...] lutego 2009 r. w miejscowości M. J. B., nieposiadający pozwolenia na broń, dokonał próby samobójczej, poprzez postrzelenie się z broni [...] należącej do jego żony M. B., organ wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia M. B. wydanego pozwolenia. W dniu [...] czerwca 2009 r. Komendant Wojewódzki Policji w B. wydał decyzję nr [...], którą cofnął przedmiotowe pozwolenie. W uzasadnieniu organ wskazał, iż w postępowaniu administracyjnym ustalono, że strona poprzez ujawnienie osobie nieuprawnionej (mężowi J. B.) kodu zamka szyfrowego w szafie pancernej w sposób niezgodny z obowiązującymi przepisami, umożliwiła dostęp do broni i amunicji. Swoim lekkomyślnym postępowaniem, tj. nienależytym zabezpieczeniem broni, znacznie podważyła swoją wiarygodność co do prawidłowego obchodzenia się z bronią. Strona złamała zasady dotyczące należytego przechowywania broni i dlatego organ cofnął jej pozwolenie na broń palną [...].
W odwołaniu od powyższej decyzji M. B. zarzuciła organowi, iż w toku prowadzonego postępowania nie przeprowadził bezpośrednio dowodu z przesłuchania strony, na temat okoliczności w jakich jej mąż wszedł w posiadanie broni. Zdaniem strony posiłkowanie się protokołem przesłuchania świadka w toczącym się postępowaniu karnym, było niewystarczające. Ponadto okoliczność, iż szafa pancerna, w której była przechowywana broń, została nabyta przez małżonków na około tydzień przed zakupem broni oraz fakt, iż J. B. również wszczął postępowanie administracyjne w celu uzyskania pozwolenia na broń palną [...], zdaniem strony, nie pozwalają na stwierdzenie, iż wykazała ona lekkomyślność w przechowywaniu broni. Stwierdziła, iż organ winien przesłuchać stronę właśnie w celu wyjaśnienia tych wątpliwości. Bez przeprowadzenia tego dowodu trudno uznać, iż organ podjął wszelkie kroki do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy.
Po rozpoznaniu odwołania, Komendant Główny Policji utrzymując w mocy decyzję organu I instancji stwierdził, iż zgodnie z art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń w przypadku naruszenia przez osobę posiadającą pozwolenie zasad przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji, o których mowa w art. 32. Z kolei art. 32 ust. 1 wyraźnie wskazuje, iż broń i amunicję należy przechowywać i nosić w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych. Wskazał, iż przytoczony przepis prawa nie daje możliwości stopniowania naruszenia tych zasad, dlatego też każde, nawet jednorazowe odstępstwo od nich daje podstawę do cofnięcia pozwolenia na broń. Organ wyjaśnił, iż w sprawie nie miał znaczenia fakt, iż mąż strony również podjął starania o uzyskanie pozwolenia na broń. W chwili bowiem posługiwania się bronią należącą do strony, był osobą nieuprawnioną, ponieważ takiego pozwolenia nie posiadał. Odnosząc się z kolei do zarzutów odwołania, organ stwierdził, iż w trakcie postępowania kierowano się zasadą swobodnej oceny dowodów, która oparta jest m.in. na prawidłach logicznych i doświadczeniu życiowym. Stwierdził też, że mylne jest twierdzenie strony co do możliwości korzystania przez organy administracji publicznej z dowodów zebranych w postępowaniu karnym. Uprawnienie takie bowiem nadaje mu przepis art. 75 § 1 kpa, który pozwala przyjąć za dowód w sprawie wszystko, co może przyczynić się do jej wyjaśnienia.