Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Maciejuk (spr.), Sędzia WSA Danuta Kania, Sędzia WSA Sławomir Antoniuk, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 listopada 2020 r. sprawy ze skargi K. G. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie nadania stopnia naukowego oddala skargę
Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595, z p.zm.) utrzymała w mocy uchwałę Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] nr [...] z dnia [...] września 2016 r. w sprawie uchylenia uchwały nr [...] Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] z dnia [...] stycznia 2013 r. w sprawie nadania stopnia [...] [...] K. G. oraz odmowy nadania K. G. stopnia naukowego [...].
W uzasadnieniu CK wskazała, że Sekcja Nauk [...] Centralnej Komisji po zapoznaniu się z odwołaniem [...] K. G. od uchwały nr [...] Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] z dnia [...] września 2016 r., po wysłuchaniu opinii recenzentów Centralnej Komisji w głosowaniu tajnym wypowiedziała się przeciw wnioskowi o uchylenie zaskarżonej uchwały. Prezydium Centralnej Komisji, po zapoznaniu się ze stanowiskiem Sekcji, w rozpatrywanej sprawie postanowiło w głosowaniu tajnym nie przyjąć odwołania i utrzymać w mocy zaskarżoną uchwałę Rady Wydziału.
Centralna Komisja uznała, że uchwała Rady Wydziału została podjęta po postępowaniu poprawnie przeprowadzonym pod względem formalnym i merytorycznym . Stwierdziła, że zarzuty i wnioski strony są bezzasadne.
Centralna Komisja wyjaśniła, iż otrzymała zawiadomienie Dziekana W [...] U [...] oraz [...] P. D. z [...] lipca 2013 r. powołujące się na fakt, iż K. G. został nadany stopień doktora na podstawie dorobku powstałego z naruszeniem prawa i dobrych obyczajów w nauce.
Podkreślono okoliczność zbieżności treściowej powołanej rozprawy doktorskiej K. G. z monografią habilitacyjną [...] P. D. oraz w mniejszym zakresie z kilkoma wcześniej opublikowanymi pracami W. L. i A. S.
CK wskazała, że Rada Wydziału postanowieniem z dnia [...] lutego 2014 r. wszczęła postępowanie o stwierdzenie nieważności postępowania w sprawie nadania K. G. stopnia [...]. Powołano biegłego z zakresu prawa autorskiego [...] J. B., który w konkluzji pisemnej opinii uznał, że porównanie rozprawy doktorskiej strony z monografią habilitacyjną [...] P. D. nie daje dostatecznych podstaw do przyjęcia, że w rozprawie doszło do naruszenia praw autorskich. Autor zaznaczył zarazem, że powstaje zagadnienie korzystania z tzw. "źródeł pośrednich", tzn. wykorzystywania dla celów prowadzonego wywodu nie wprost źródła, z którego pochodzą, a materiału wtórnego, tzn. przywołań danego źródła w innych pracach. Zasady etyki nie przewidują zakazu korzystania ze źródeł pośrednich, tym niemniej dobre obyczaje nakazują, aby taka sytuacja znalazła wyraz w sposobie powoływania takiego źródła. W konsekwencji, w przypadku tzw. pośredniego korzystania ze źródła, fakt ten powinien być ujawniony w stosownej o tym wzmiance. Brak sięgania do pierwotnego źródła, mimo jego powołania, w pierwszej kolejności jest przejawem naruszenia dobrych praktyk w badaniach naukowych.