Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Anna Mierzejewska, Sędzia WSA - Sławomir Antoniuk, Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.), Protokolant - starszy sekretarz sądowy Joanna Głowala, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 marca 2011 r. sprawy ze skargi I. M. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej - oddala skargę -
[...] Komendant Wojewódzki Policji decyzją z dnia [...] marca 2010 r. nr [...], działając na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 2 i 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. z 2004 r. Dz. U. Nr 52, poz. 525 ze zm.) oraz art. 104 i 268a k.p.a., cofnął I. M. pozwolenie na broń palną myśliwską.
W odwołaniu z dnia [...] kwietnia 2010 r. do Komendanta Głównego Policji zarzucono zaskarżonej decyzji, że organ pierwszej instancji niezasadnie nie uwzględnił wniosku dowodowego strony z dnia [...] sierpnia 2008 r., co miało wpływ na wynik sprawy, a także zarzucił temu organowi naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 7, 8, 9, 11 k.p.a. poprzez brak powiadomienia strony o odwołaniu od orzeczenia lekarskiego i bezpodstawne skierowanie strony na ponowne badania przez Instytut Medycyny Wsi w L., co naruszyło interes prawny strony. Wskazał również skarżący na sprzeczność, jaka zachodzi pomiędzy podstawą prawną wszczęcia postępowania w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń, a treścią uzasadnienia decyzji organu pierwszej instancji oraz zarzucił organowi przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez nieuwzględnienie znajdujących się w aktach sprawy innych zaświadczeń, potwierdzających jego zdolność psychofizyczną do dysponowania bronią. Nie zgodził się również z treścią ostatecznego orzeczenia lekarskiego, ponieważ - jego zdaniem - w przebiegu badań popełnione zostały błędy, odwołanie organu pierwszej instancji, które spowodowało o wydanie tego orzeczenia, nie posiada uzasadnienia, a ponadto zostało złożone z uchybieniem terminu. Natomiast co do przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., to niewątpliwie został za nie skazany, ale sprawcą wypadku była inna osoba, za co została skazana prawomocnym wyrokiem sądu, a tej okoliczności organ pierwszej instancji w ogóle nie uwzględnił, podobnie jak i tej, że wyrok skazujący z art. 207 § 1 k.k. nie potwierdził, aby groził on komukolwiek bronią palną. W tej sytuacji wniesiono o umorzenie toczącego się postępowania, bądź o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji z zaleceniem wykonania czynności dowodowych, o które wnosił.
Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...], mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 oraz art. 268a k.p.a. oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 2 i 6 ustawy o broni i amunicji, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] marca 2010 r. W uzasadnieniu podał, że organ pierwszej instancji wszczął postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia skarżącemu pozwolenia na broń palną myśliwską ze względu na skazanie go wyrokiem Sądu Rejonowego w R. z dnia [...] kwietnia 2008 r. sygn. akt [...] (prawomocnym od dnia [...] maja 2008 r.) za czyn z art. 178a § 1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania tytułem próby na okres 2 lat oraz karę grzywny w wymiarze 70 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych. Uznał bowiem, że rodzaj i okoliczności tego przestępstwa w pełni pozwalają na zakwalifikowanie skarżącego do kategorii osób, co do których istnieje obawa, że mogą użyć broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Po wniesieniu odwołania, uchylono zaskarżoną decyzję, bowiem organ pierwszej instancji nie wyjaśnił wszystkich okoliczności. Po powtórnym rozpoznaniu ustalono ponadto, że skarżący wyrokiem Sądu Rejonowego w R. z dnia [...] grudnia 2008 r. sygn. akt [...] (prawomocnym od dnia [...] stycznia 2009 r.), został skazany za czyn z art. 207 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania tytułem próby na okres 2 lat oraz zobowiązano go m.in. do poddania się leczeniu odwykowemu w systemie terapeutycznym w Poradni Uzależnienia i Współuzależnienia od Alkoholu w N. Stąd też zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2010 r. nr [...], cofnięto skarżącemu pozwolenie na posiadanie broni palnej myśliwskiej. Natomiast zgodnie z dyspozycją art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń osobie, która należy do osób wskazanych w art. 15 ust. 1 pkt 2 - 6 ustawy, przy czym pkt 2 stanowi, że pozwolenia na broń nie może posiadać osoba wykazująca zaburzenia psychiczne lub o znacznie ograniczonej sprawności psychoruchowej, a pkt 6 - budząca uzasadnioną obawę możliwości użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego, w szczególności skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu i mieniu, albo toczy się przeciwko niej postępowanie karne o takie przestępstwa. Przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy ma charakter obligatoryjny, a ustawodawca nie przewidział w takich przypadkach innego sposobu rozstrzygnięcia sprawy, przyznając w ten sposób bezwzględny priorytet racjom interesu społecznego. Jak wynika bezsprzecznie ze zgromadzonego materiału dowodowego, skarżący ostatecznym orzeczeniem lekarskim został uznany za osobę nie posiadającą zdolności fizycznej i psychicznej do dysponowania bronią w myśl art. 15 ustawy o broni i amunicji. Należy przy tym podkreślić, że osoba chcąca uzyskać lub posiadająca pozwolenie na broń powinna prezentować odpowiednią zdolność fizyczną, psychiczną i psychologiczną, a jej brak - jako okoliczność istotna z punktu widzenia interesu bezpieczeństwa i porządku publicznego - skutkuje z woli ustawodawcy odmową wydania pozwolenia lub cofnięciem prawa do broni. Dla takiego rozstrzygnięcia wystarczające jest, aby tylko jedno z wymaganych przepisami ustawy o broni i amunicji orzeczeń było dla zainteresowanej osoby negatywne, a taka sytuacja ma miejsce w rozpoznawanej sprawie. Ostateczne negatywne orzeczenie lekarskie, które kwestionuje jego zdolność do dysponowania bronią spełnia dyspozycję art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, przy czym organowi Policji wiedza o powodach wydania takiego orzeczenia jest zbędna. Z tej to przyczyny nie otrzymuje on dokumentacji medycznej z przeprowadzonych badań, a w orzeczeniu lekarz je wydający tylko ogólnie - zgodnie z wzorem orzeczenia, określonym w załączniku do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń (Dz. U. Nr 79, poz. 898 ze zm.) - powołuje art. 15 ustawy o broni i amunicji oraz - jeśli jest ono ostateczne - nie wskazuje drogi odwoławczej, ponieważ nie podlega już ono wzruszeniu tak przez osobę, której jej wydano, jak i przez organ Policji. Treścią takiego orzeczenia organy Policji są natomiast bezwzględnie związane w zakresie przesłanek wydania, zachowania lub cofnięcia pozwolenia na broń. Eliminuje ono bowiem z obrotu prawnego wydane w tym samym zakresie w pierwszej instancji orzeczenie pozytywne. Natomiast co do zarzutu zasadności i terminowości wniesienia przez organ pierwszej instancji odwołań od zapadłych w pierwszej instancji orzeczeń co do zdolności psychofizycznej skarżącego do dysponowania bronią należy wyjaśnić, iż zgodnie z § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń (Dz. U. z 2000 r., Nr 79, poz. 898 ze zm.), od orzeczenia lekarskiego lub orzeczenia psychologicznego, wydanego przez upoważnionego lekarza lub psychologa, odwołanie do podmiotu odwoławczego przysługuje nie tylko osobie, której one dotyczą, ale także Komendantowi Wojewódzkiemu Policji, na żądanie którego poddała się ona badaniom, przy czym badany ma na wniesienie odwołania 30 dni od doręczenia mu orzeczenia, a organ Policji - 45 dni od daty wpływu do niego orzeczenia. Decyzja o skorzystaniu z tego uprawnienia jest autonomiczną decyzją Komendanta Wojewódzkiego Policji, a Komendant Główny Policji nie ma żadnych podstaw do ingerencji w nią. Co więcej, wskazane przepisy rozporządzenia nie formułują żadnych wymogów co do treści odwołania, w tym jego uzasadnienia. Podnieść też należy, iż podmiot je rozpatrujący samodzielnie - stosownie do przepisów tego rozporządzenia - decyduje o rodzaju i zakresie badań (obowiązkowe i fakultatywne), zatem nie jest związany argumentami podnoszonymi w odwołaniu. Wydane natomiast w trybie odwoławczym orzeczenia mają walor ostatecznych i wiążą organy Policji co do zawartych w nich stwierdzeń o zdolności psychofizycznej do dysponowania bronią przez osobę poddaną badaniom. Mają więc one istotne znaczenie dla ostatecznego rozstrzygnięcia zasadności wydania jej pozwolenia na broń lub pozostawienia prawa do broni. Dlatego też, jeśli uprawniony organ złoży odwołanie od przedłożonych przez taką osobę orzeczeń, to ciąży na niej - wbrew stanowisku pełnomocnika - powinność poddania się badaniom w tym trybie, w terminie wskazanym przez organ uprawniony do rozpatrzenia odwołania. Organy Policji nie mają bowiem uprawnień do samodzielnej oceny zdolności psychofizycznej posiadacza pozwolenia na broń do dysponowania bronią i nie mogą też w tej sprawie opierać się na jego oświadczeniu o stanie zdrowia czy też na wynikach innych badań. Dlatego też przedłożone przez skarżącego zaświadczenie z Poradni Uzależnienia i Współuzależnienia od Alkoholu w N., nie ma znaczenia dowodowego, ponieważ przedmiotowy dokument nie zmienia w żaden sposób sytuacji faktycznej strony w zakresie jej zdolności psychofizycznej czy psychologicznej do dysponowania bronią. Ponadto materiał dowodowy potwierdza, że strona nie wypełniła również ciążącego na niej obowiązku stawienia się na badania psychologiczne w trybie odwołania, czego organ pierwszej instancji nie zauważył rozstrzygając sprawę strony. Okoliczność ta stanowi podstawę do fakultatywnego cofnięcia pozwolenia na broń, zatem biorąc pod uwagę zebrany materiał dowodowy, jej pominięcie nie miało wpływu na sposób rozstrzygnięcia sprawy. Wskazać należy również, że w przypadku zainicjowania trybu odwoławczego nie można uznać, aby przedłożone przez skarżącego orzeczenia były ostateczne i tym samym wiążące dla organów Policji. Na uwzględnienie nie zasługuje również zarzut odwołania dotyczący postanowienia Komendanta Wojewódzkiego Policji w L. z dnia [...] września 2008 r. o odmowie dopuszczenia wnioskowanych przez pełnomocnika dowodów na okoliczność ustalenia przebiegu służby strony w Policji oraz ustalenia zdolności fizycznej i psychicznej strony do dysponowania bronią. Przede wszystkim należy wskazać, iż pierwszy z tych dowodów nie ma żadnego związku z posiadaniem przez stronę pozwolenia na broń myśliwską, jest więc całkowicie bezprzedmiotowy, a w kwestii drugiego żądania zastosowanie ma dyspozycja art. 78 § 2 k.p.a. stanowiąca, że organ administracji publicznej może nie uwzględnić żądania, jeżeli żądanie to dotyczy okoliczności już stwierdzonych innymi dowodami. Taka okoliczność wystąpiła w sprawie strony - ostatecznym orzeczeniem lekarskim zakwestionowano zdolność psychofizyczną strony do posiadania broni, a zatem poddawanie jej kolejnym badaniom przez wskazanych we wniosku lekarzy nie znajduje żadnego uzasadnienia. Także zarzut co do ważności orzeczenia z tego tytułu, iż na dokumencie tym podpisy złożyło dwóch, a nie trzech lekarzy jest nietrafny. Wskazane już wyżej rozporządzenie Ministra Zdrowia ustala, że winno ono być wydane przez upoważnionego lekarza podmiotu uprawnionego do przeprowadzenia badań w tym trybie, a nie przez komisję lekarską (§ 8 ust. 6 - 7). Na orzeczeniu strony tymczasem widnieją podpisy dwóch lekarzy upoważnionych do przeprowadzenia takich badań, zatem wymóg rozporządzenia został spełniony w nadmiarze i tym bardziej więc nie można uznać tego orzeczenia za nieważne. Odnosząc się z kolei do zarzutu dotyczącego różnych podstaw prawnych wszczęcia postępowania i zapadłego w jego wyniku rozstrzygnięcia wyjaśnić należy, że organ pierwszej instancji w zawiadomieniu wskazał stronie dyspozycję art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, w myśl którego cofa się pozwolenie, jeżeli posiadacz pozwolenia należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2 - 6, a materiał dowodowy potwierdził wypełnienie dyspozycji dwóch punktów art. 15 ust. 1, tj. 2 i 6. Rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji uwzględniające obydwie te przesłanki mieści się zatem w granicach podanej w zawiadomieniu normy prawnej, która - wbrew stanowisku skarżącego - stanowi obligatoryjną podstawę wszczęcia z urzędu postępowania administracyjnego, jeśli organ Policji uzyska informacje wskazujące na jej wystąpienie. Ponadto wskazać należy, że organ ma obowiązek umożliwić stronie skorzystanie z jej praw, m.in. poprzez poinformowanie jej o nich, wskazując także termin i sposób oraz miejsce ich realizacji. W niniejszej sprawie organ Policji pouczył stronę o przysługujących jej prawach, wynikających, m. in. z art. 10 § 1 k.p.a. (k.[...]), a pełnomocnik strony wielokrotnie z nich skorzystał składając wnioski dowodowe (k. [...]) oraz zapoznając się z aktami sprawy (k. [...]). Odnosząc się natomiast do zarzutu, że strona nie otrzymała odpisów odwołań organu pierwszej instancji od orzeczenia lekarskiego i psychologicznego wyjaśnić trzeba, że chociaż w świetle przepisów rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. na organie prowadzącym postępowanie nie ciąży taki obowiązek, to jednak zasady procedury administracyjnej, w szczególności art. 40 k.p.a. wymagają, aby wszelkie pisma były stronie doręczone, a jeżeli ma ustanowionego pełnomocnika, to temu ostatniemu. Jak wynika jednak z akt sprawy, pełnomocnik zapoznał się z materiałem dowodowym (k. [...]), miał więc także dostęp do tych odwołań o czym świadczą jego pisma procesowe, a w myśl art. 81 k.p.a. dana okoliczność może być uznana za udowodnioną, jeśli strona miała możność wypowiedzenia co do przeprowadzonych dowodów, chyba że zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 10 § 2 k.p.a. a te w sprawie nie zachodziły. Zatem i ten zarzut odwołania nie zasługuje na uwzględnienie. W świetle materiału dowodowego odwołanie w tym zakresie nie tworzy zatem obiektywnych podstaw do zmiany bądź uchylenia decyzji organu pierwszej instancji. Żaden bowiem z zawartych w nim argumentów nie zmienia faktu, że strona została uznana za osobę nie posiadającą zdolności fizycznej i psychicznej do dysponowania bronią w myśl art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, a także, że nie poddała się badaniom psychologicznym w trybie odwoławczym i nie uzyskała ostatecznego orzeczenia potwierdzającego jej psychologiczną zdolność do dysponowania bronią, a zatem nie wypełniła obowiązku, o którym mowa w art. 15 ust. 5 ww. ustawy. W tej sytuacji słuszny interes strony w posiadaniu tego prawa musi ustąpić racjom interesu społecznego, które przejawiają się w tym, aby bronią dysponowały osoby dające gwarancję bezpiecznego jej posiadania i używania. Odnosząc się natomiast do zastosowanej przez organ pierwszej instancji drugiej podstawy cofnięcia stronie pozwolenia na broń, tj. art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, zauważyć należy, że dyspozycja tego przepisu prawa nakazuje organowi Policji cofnąć pozwolenie na broń w przypadku, gdy dana osoba zalicza się do kategorii osób wymienionych, m. in. w art. 15 ust. 1 pkt 6, tj. do osób, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanych prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takiego przestępstwa. W przedmiotowej sprawie obawa, o której mowa w wyżej wymienionym przepisie prawa materialnego wynika z faktu, iż strona została skazana za popełnienie przestępstw z art. 178a § 1 k.k. oraz przestępstwa z art. 207 § 1 k.k., tj. za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości oraz za znęcanie się nad rodziną, a obydwa wyroki skazujące znajdują się w obrocie prawnym. Należy podkreślić, że katalog okoliczności, w tym przestępstw, których popełnienie może wzbudzić obawy niezgodnego z prawem użycia broni palnej w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, jest otwarty, na co wskazuje użyte w tym przepisie sformułowanie "w szczególności" i stanowisko to nie budzi też wątpliwości w orzecznictwie sądów administracyjnych, po czym powołano się na stosowne orzeczenia. Zatem norma ta stanowi dla organów Policji wytyczną interpretacyjną w sprawach cofnięcia pozwolenia, co daje tym organom możliwość oceny postępowania posiadacza broni (bez względu na rodzaj broni), pod kątem dyspozycji tego przepisu, także w przypadku popełnienia innych rodzajów przestępstw, osadzonych prawomocnym wyrokiem skazującym lub o popełnienie, których postawiono mu zarzut w postępowaniu karnym. Jak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych, każde naruszenie przepisów prawa, a zwłaszcza prawa karnego, musi podlegać ocenie z punktu widzenia istnienia uzasadnionej obawy użycia broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego. Organy Policji przyjęły więc, że interpretacja przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji musi uwzględniać fakt, że od osób starających się o pozwolenie na posiadanie broni lub posiadających takie pozwolenie należy wymagać bezwzględnego przestrzegania przepisów prawa z uwagi na ścisły związek prawa do broni ze sferą bezpieczeństwa i porządku publicznego, których to dóbr ochrona została powierzona, m. in. Policji (art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia o Policji). W stosunku do takich osób obowiązuje zatem miernik najwyższej staranności. Prawomocne, potwierdzające fakt popełnienia czynów zabronionych prawem, orzeczenia sądów karnych są więc dla organów Policji wiążące w zakresie ustalania prawnych i faktycznych przesłanek cofnięcia pozwolenia na broń. Jak już wspomniano wyżej, katalog wskazanych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji okoliczności, w tym przestępstw uzasadniających tę obawę, nie jest zamknięty. W ten sposób ustawodawca przyznał organom właściwym w sprawach pozwoleń na broń prawo do rozszerzenia kręgu przesłanek wzbudzających tę obawę także o skazanie lub podejrzenie (oskarżenie) o popełnienie innych rodzajów przestępstw, nie zastrzegając jednocześnie, podobnie jak w stosunku do określonych przez siebie, iż nie może to dotyczyć czynów bezprawnych popełnionych nawet jeden raz. Ustawodawca cedując zatem na te organy kompetencje w tym zakresie uznał, iż nałożony na nie ustawowo obowiązek ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego winien być przez nie realizowany także poprzez odpowiednią politykę w sprawie dostępu do broni palnej (wydawanie i cofanie pozwoleń na broń palną), kształtowaną poprzez pryzmat interesu społecznego. Nadając bowiem art. 15 ust. 1 pkt 6 oraz 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji charakter obligatoryjny ustawodawca odrzucił możliwość uwzględniania interesu osoby ubiegającej się o pozwolenie na broń lub je posiadającej także w tych przypadkach, gdy to organy właściwe w tych sprawach - kierując się swoją wiedzą i doświadczeniem zawodowym oraz korzystając z ustawowej kompetencji - przyjęły za podstawę rozstrzygnięcia sprawy okoliczność spoza przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Zauważyć przy tym należy, iż organy te nie zostały zobowiązane tymi przepisami prawa do udowodnienia, iż faktycznie posiadacz pozwolenia na broń (lub osoba chcąca je uzyskać) posłużył się bronią w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Wystarczające jest bowiem samo domniemanie takiego zachowania, którego podstawą może być fakt skazania lub podejrzenia (oskarżenia) o popełnienie przestępstwa istotnego ze względu na jego rodzaj i wagę dla sfery stosunków społecznych, a zatem wykluczającego możliwość posiadania broni nawet, gdy jest ono jednorazowe, a inne zebrane w postępowaniu dowody korzystnie o takiej osobie świadczą. Organy Policji przyjęły więc, iż do przesłanek nie pozwalających przyznać prawa do broni, a poprzez dyspozycję art. 18 ust. 1 pkt 2 nakazujących je cofnąć, należy zaliczyć, m.in. przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji zwłaszcza te, których jednym ze znamion jest stan nietrzeźwości sprawcy, a także przestępstwa przeciwko rodzinie. Organy Policji ustalając tę okoliczności jako spełniającą dyspozycję art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji wzięły pod uwagę wysoki stopień szkodliwości przestępstwa, jakim jest prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, ponieważ ma ono charakter umyślny i godzi nie tylko w bezpieczeństwo w komunikacji, ale także pośrednio w życie i zdrowie nie tylko sprawcy, ale także innych uczestników ruchu drogowego, godzi więc także w szeroko pojęty porządek publiczny. Świadczy ono także o braku wyobraźni sprawcy co do ewentualnych tragicznych skutków, jakie może wywołać takie zachowanie oraz o braku samokontroli co do zachowań pod działaniem alkoholu. W przypadku skarżącego była to decyzja o kierowaniu ciągnikiem po drodze publicznej i bez znaczenia dowodowego jest przy tym fakt, iż to nie strona spowodowała wypadek drogowy. Organ odwoławczy uzupełnił w tym zakresie materiał dowodowy także o wyrok skazujący sprawcę wypadku, ale treść tego wyroku nie ma wpływu na sytuację faktyczną strony w kwestii możliwości zachowania jej prawa do broni. Przestępstwem jest już bowiem samo - co należy podkreślić - świadome kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości i nie muszą zatem wystąpić żadne skutki materialne, co ma istotne znaczenie dla oceny ewentualnego postępowania takiej osoby z bronią palną. Jej posiadacz, który po spożyciu alkoholu dopuszcza się przestępstwa nie daje gwarancji, iż w takim samym stanie nie stworzy zagrożenia, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. O tym, że zachowanie strony po spożyciu alkoholu jest nieobliczalne i stwarzające zagrożenie dla porządku publicznego świadczy drugi wyrok sądu karnego skazujący go za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. Wynika bowiem z niego, iż skarżący przez okres od [...] r. do [...] r. znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoja żoną oraz synem w ten sposób, że nadużywał alkoholu i będąc pod jego wpływem wielokrotnie wszczynał awantury domowe, podczas których dopuszczał się rękoczynów- wobec żony i syna bijąc rękami, a także poniżając wszystkich wyzywając obelżywymi słowami, groził zabójstwem i zakłócał spoczynek nocny. Podnieść też trzeba, iż sąd karny ustalając okoliczności tego przestępstwa, wskazał na problem strony z nadużywaniem alkoholu i zobligował ją w związku z tym do poddania się leczeniu odwykowemu w systemie terapeutycznym. Nie zmienia przy tym oceny strony w kontekście możliwości dalszego posiadania przez nią broni okoliczność, iż żadne z przestępstw, za które została skazana, nie miało związku i nie zostało popełnione przy użyciu broni palnej. Ustawodawca nie ustanowił wystąpienia takiej okoliczności jako warunku cofnięcia pozwolenia na broń palną. Przestępstwo znęcania się fizycznego i psychicznego, za które skarżący został skazany także ma charakter umyślny, a co więcej wiąże się z używaniem przemocy tak fizycznej, jak i psychicznej, a obydwa jej rodzaje stosował skarżący wobec członków swojej rodziny, osób najbliższych, niewątpliwie zależnych i słabszych od niego, bowiem wobec żony i syna. Wywoływał pod wpływem alkoholu awantury domowe, bił, groził pozbawieniem życia, poniżał i znieważał słownie. Ponadto, z dopuszczonych jako dowód materiałów postępowania karnego wynika, iż w czasie awantur domowych skarżący zachowywał się wyjątkowo agresywnie, natomiast sposób jego działania był nieprzewidywalny oraz irracjonalny. Wskazać należy w tym miejscu, że podczas jednej z takich awantur, zaatakowani przez skarżącego domownicy musieli go skrępować aby powstrzymać jego agresywne zachowanie, natomiast przybyły na miejsce stryj próbując z nim porozmawiać, został przez niego bez żadnego powodu zaatakowany. Bez wątpienia zatem zgromadzone przez organ pierwszej instancji materiały potwierdzają zasadność zastosowania wobec skarżącego także i tej podstawy prawnej cofnięcia mu pozwolenia na broń - jego ustalone wyrokami skazującymi za przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i art. 207 § 1 k.k. zachowanie budzi uzasadnioną obawę, iż może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego, co wyklucza go z kręgu osób mogących posiadać prawo do broni. I oceny tej nie zmienia pozytywna o nim opinia macierzystego koła łowieckiego, ponieważ poprzez obligatoryjną dyspozycję art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy, sam ustawodawca odrzucił możliwość uwzględnienia słusznego interesu strony, przyznając pierwszeństwo racjom interesu społecznego. Odnosząc się natomiast do zarzutu o nieuzasadnionym i krzywdzącym rozstrzygnięciu niniejszej sprawy, organ odwoławczy wyjaśnia, że decyzja organu pierwszej instancji mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, do której organy Policji mają prawo na podstawie art. 80 k.p.a. Ocena ta nie jest dowolna i ma potwierdzenie w materiale dowodowym. Wynik tej oceny jest dla strony negatywny - strona nie posiada zdolności psychofizycznej do dysponowania bronią, a jej postępowanie i cechy charakteru oraz dotychczasowy negatywny stosunek do porządku prawnego budzi uzasadnioną obawę możliwości (a więc nie pewności) użycia przez nią broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego. Zgodnie zatem z wolą ustawodawcy pozwolenia na broń posiadać nie powinna. Ponadto nie ma przesłanek do umorzenia postępowania, bowiem przeprowadzona analiza zebranych materiałów pozwala stwierdzić, iż w rozpatrywanej sprawie przesłanka bezprzedmiotowości nie zachodzi, ponieważ przedmiotem postępowania administracyjnego jest kwestia cofnięcia stronie prawa do posiadania broni palnej, a ustalony stan faktyczny sprawy odpowiada normie prawa materialnego, tj. ustawie o broni i amunicji, co wymaga jego konkretyzacji poprzez wydanie decyzji administracyjnej co do istoty.