Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Lipiński, Sędziowie WSA Piotr Borowiecki (spr.), Andrzej Góraj, Protokolant specjalista Sylwia Mikuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2018 r. sprawy ze skargi S. S. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji - oddala skargę -
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2017 r., nr [...], Minister Rodziny Pracy i Polityki Społecznej (dalej także: "Minister" lub "organ"), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm. - dalej: "k.p.a."), po rozpatrzeniu wniosku S. S. (dalej także: "skarżący" lub "strona skarżąca") o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Ministra z dnia [...] czerwca 2017 r., nr [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2016 r., nr [...] - utrzymał w mocy w/w decyzję z dnia [...] czerwca 2017 r.
Zaskarżona decyzja Ministra Rodziny Pracy i Polityki Społecznej wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym niniejszej sprawy.
Decyzją z dnia [...] lipca 2016 r., nr [...], Starosta [...] w O. - działając na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a, art. 2 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 33 ust. 4 pkt 1 i ust. 4ca ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 674 ze zm., dalej także: "ustawa o promocji zatrudnienia") oraz art. 104 k.p.a. - orzekł o utracie przez skarżącego S. S. statusu osoby bezrobotnej z dniem [...] stycznia 2015 r.
W uzasadnieniu decyzji Starosta [...] wskazał, że z analizy akt sprawy wynika, iż skarżący podjął zatrudnienie (inną pracę zarobkową), co w konsekwencji oznacza - zgodnie z przepisami - utratę statusu osoby bezrobotnej.
W piśmie z dnia [...] listopada 2016 r. skarżący, działając na podstawie art. 156 k.p.a., wniósł do Wojewody [...] o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji Starosty [...] z dnia [...] lipca 2016 r., nr [...].
W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że postępowanie powinno zostać wznowione ze względu na przesłankę określoną w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., a więc w związku z wyjściem na jaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, nieznanych organowi, który wydał sporną decyzję. Skarżący podniósł, iż wydanie przedmiotowej decyzji pozostaje w kolizji z zasadą proporcjonalności, określoną w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, z uwagi na fakt, iż sankcja zastosowana przez Starostę [...] jest nieadekwatna do celu, jaki powinien zostać osiągnięty w wyniku podjęcia decyzji na podstawie art. 33 ust. 4 pkt 1 ustawy o promocji zatrudnienia. Skarżący, powołując się na treść art. 2 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, wskazał, że intencją ustawodawcy było uznanie za bezrobotną osoby, która jest niezatrudniona i nie wykonuje innej pracy zarobkowej oraz jest zdolna i gotowa do podjęcia zatrudnienia, a stan "zatrudnienia" może spowodować to, że osoba bezrobotna przestanie spełniać warunki do posiadania takiego statusu. W ocenie skarżącego, nie powinno budzić wątpliwości, że o takiej oczywistości można mówić tylko i wyłącznie wtedy, gdy bezrobotny uzyskał stałe zatrudnienie, nie zaś zatrudnienie "incydentalne". Skarżący zauważył, że zawarta przez niego umowa zlecenia, stanowiąca podstawę orzeczenia o utracie statusu osoby bezrobotnej, zawarta została na okres od dnia [...] stycznia 2015 r. do dnia [...] stycznia 2015 r. i w tym czasie nie były spełnione warunki osoby bezrobotnej. Skarżący zaznaczył jednocześnie, że czas wypełniał obowiązki osoby bezrobotnej, zgłaszając się w wyznaczonych terminach w Powiatowym Urzędzie Pracy. Ponadto, skarżący uznał, że sporna decyzja Starosty [...] z dnia [...] lipca 2016 r. nie ma charakter aktu konstytutywnego, działającego na przyszłość, lecz może kształtować sytuację prawną adresata, ale tylko i wyłącznie od daty jej podjęcia (doręczenia). Skarżący podkreślił, że "wsteczne" działanie decyzji konstytutywnej jest możliwe wyjątkowo, w tych przypadkach, kiedy przepisy prawa materialnego stanowiące podstawę rozstrzygnięcia wyraźnie nakazują wiązać skutki prawne decyzji z określonym zdarzeniem, zaistniałym przed jej wydaniem. W konsekwencji, skarżący uznał, że skoro - co do zasady - decyzja wydana przez Starostę [...] ma charakter konstytutywny i brak jest podstaw do przyjęcia, iż norma prawa materialnego zastosowana w danej sprawie dopuszcza możliwość wstecznego działania takiej decyzji, to przyjąć trzeba, że działa ona jedynie na przyszłość. W tej sytuacji, skarżący stwierdził, że wsteczne pozbawienie go sporną decyzją statusu osoby bezrobotnej oraz wypowiedzenie zawartych umów z żądaniem zwrotu kwot dofinansowania uznać trzeba za dokonane z naruszeniem tak rozumianych przepisów prawa procesowego - art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz prawa materialnego - art. 33 ust. 4 pkt 1 ustawy o promocji zatrudnienia, co podkreślił również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 28 kwietnia 2016 r., sygn. akt IV SA/GI 809/15. W związku z tym, skarżący uznał, powołując się na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z dnia 13 września 2007 r., sygn. akt II OSK 1212/06, iż "Przypisanie decyzji wady nieważności w przypadku naruszenia przepisów proceduralnych dopuszczalne jest wyłącznie, gdy naruszenie tych przepisów ma charakter rażący i pozostaje w związku z ostatecznym rozstrzygnięciem sprawy. W odniesieniu do tych przepisów można by zatem mówić o rażącym ich naruszeniu wówczas, gdy w sposób niebudzący wątpliwości, a więc oczywisty, nie zastosowano by ich w trakcie prowadzonego postępowania lub zastosowano by je nieprawidłowo".